Podemos e a Historia
Un inconfundible síntoma de infelicidade é ter só motivación para vivir cando hai algún logro épico no horizonte. Nestes casos, a nosa satisfacción dura só ata que conseguimos este hito e sentimos a violenta descarga de adrenalina que nos indica que xa chegamos ao cumio. Despois de experimentala, chega o baleiro da decepción. Unha persoa feliz é aquela que aprendeu a gozar da placidez e dos dosificados e monótonos praceres da rutina.
Podemos é o partido político que mellor sabe explotar as nosas adiccións (como explicou Jorge Bustos moito mellor ca min). Os seus profesores saben que nos engancha a adrenalina. É por iso que, desde a súa aparición, decidíronse a facer desaparecer esa política rutineira de Consellos de Ministros semanais, medidas que non interesaban a ninguén e aburridísimas comisións parlamentarias. Mellor facer da política unha montaña rusa de emocións que nos mantivese adheridos a ela, cos ollos como pratos, esperando ao seguinte golpe de efecto.
Queren facer da política unha montaña rusa de emocións que nos manteña adheridos a ela, cos ollos como pratos, esperando ao seguinte golpe de efecto
Nada nos excita tanto en política como sentirnos parte dalgún movemento sísmico con incalculables repercusións na Historia da Humanidade. É por iso que, nas palabras dos caudillos da Complutense, levamos vividos máis “momentos históricos” nos últimos dous anos ca nos anteriores 200.O final da Segunda Guerra Mundial foi unha chorradiña anecdótica ao lado do movemento que vai devolver as institucións á xente, sacándoas por fin das garras dos triceratops que as debían de controlar antes. A Transición española, vivida entre chumbo, espadas e paredes, queda ridiculizada ao lado da Segunda Transición que nos anuncian os vates podemitas. A caída do Muro de Berlín (execrable triunfo dos mercados, supoñemos que tamén controlados por triceratops) palidece ao lado da chegada de Podemos aos concellos da Coruña, Zaragoza ou Madrid.
Googlear “podemos momento histórico” ofrécenos a vertixinosa cifra de 23.800.000 resultados. Pero esta estratexia vai perdendo sutileza ao baixar pola cadena de mando complutense. Só así podemos explicar que, nun subidón de adrenalina, o alcalde de Ferrol celebrase o seu mitin na Coruña como un deses días “que marcan un punto de inflexión da historia”. O proximo paso a dar será equiparar a súa foto na bañeira coa “Liberdade guiando o pobo” de Delacroix.
Googlear “podemos momento histórico” ofrécenos a vertixinosa cifra de 23.800.000 resultados
Por suposto, o día de hoxe non podía ser menos. Estamos ante o Everest da historiografía podemita. Pablo Iglesias presumiu de non estar nervioso ante o “cambio histórico” que levará a súa coleta a un monte Rushmore no Guadarrama. Alberto Garzón brindou cun botellín coa defunta Pasionaria ao dicir que “es histórico lo que hemos hecho con esta coalición“. O sempre edulcorado Pablo Echenique non quixo quedar atrás: “Hoy es un día en el que empieza un nuevo Aragón, una nueva España“. A lista de dosis de adrenalina que nos subministraron este 26-X é interminable, pero merece ser coroada por unha mostra moi pura da nosa Yolanda Díaz: “El tiempo es histórico, votad con el corazón y sabiendo que tenemos que ser corresponsables en la historia“.
Por desgraza para os de Pablo, pase o que pase este 26-X, o mundo mañá seguirá xirando. Como moito, amaneceremos dando paso a unha tendencia ascendente ou descendente (o tempo dirá). Os puntos de inflexión irreversibles na historia da humanidade, por sorte, son poucos. O noso decorrer no mundo parécese máis a un suave paisaxe de outeiros e vales ca ás violentas sacudidas dun electrocardiograma. As persoas de boa fe que fosen levadas ao borde do infarto político polos do logo do corazón… mañá estarán asomándose ao baleiro de despois.
