O solitario dos concertos
lonely headphone | CC BY-NC-SA 2.0 Nuno Martins
Soidade, esa vella coñecida. Temida por moitos, procurada por outros. Soidade, aborrecida por tantos. Din que só consegue ser feliz o que aprende a estar só… e, en parte, penso que hai moito de certo nese dito. No mundo da música tampouco faltan cancións que falen de soidade. Na historia do rock, ese agónico e triste sentimento para moitos, ten sido protagonista xa de moitas cancións: dende os veciños Jabón Blue co seu Tan solo ata estrelas internacionais coma os System of a Down co seu Lonely day, onde defenden que os días tristes deberían ser prohibidos. Para confirmar que non minto, abonda con buscar o termo soledad en Spotify para que nos devolva centos de resultados.
Ai, a soidade. Escusa de moitos para non loitar por algúns soños, musa de outros ós que obriga a convertérense en cantautores. A soidade non ten por que ser necesariamente mala. Axúdanos a concentrarnos e a fixarnos en cousas e matices nos que doutro xeito non reparariamos. Probablemente gocemos máis de moitas das artes, como por exemplo a música, en solitario. A nivel persoal, un dos momentos nos que máis me presta escoitar música é cando camiño a soas pola rúa cos auriculares nas orellas: grazas ó meu impresionante dominio no que vén sendo a acción de camiñar podo fixar toda a miña atención nas cancións… e estou seguro de que non son o único ó que lle pasa isto. Por certo, para unha maior sensación de pracer nesta situación, empréguense auriculares medianamente bos (non os que regalaba Renfe en épocas de esplendor para as viaxes longas en tren, por Deus).
“Me siento tan solo, tan solo con mi soledad”
Tan solo, Jabon Blue
Non pretendo con isto promover o illamento da xente a conta da tecnoloxía, iso xa o fan os teléfonos móbiles (ou, para sermos presuntamente máis correctos, smartphones). Defendo e defenderei que un dos meirandes praceres da vida é compartir e falar do que a un lle gusta, polo que non vos cortedes en ser felices deste xeito. Pero penso que esa soidade non é incompatible con isto… de feito penso que son complementarias: para coñecer realmente ben algo do que falar, antes necesitamos enfrontarnos a iso de ti a ti, analizándoo profundamente. A concentración adoita funcionar así, polo que o discurso de arriba ten a súa lóxica.
Lonely at the festival | CC BY 2.0 Ernst Moeksis
Pero vouvos ser sincero, non é sobre a música de estudio do que viña a falar. Viña a falar da música en directo en soidade. E non da soidade do escenario, senón da soidade de abaixo. Desa xente que vai a concertos soa, que non atopa acompañante e decide marchar a unha sala ou a un festival a pasar unha noite agradable e musical sen maiores pretensións que escoitar música en directo. Pero tamén quixera falar dos que non o fan, dos que tendo un concerto na súa cidade ao que devecen por ir, non son capaces de atopar o valor necesario para atravesar a porta que dá á rúa e camiñar rumbo do local en cuestión. A estes últimos, concretamente, coñézoos ben porque formei parte deles.
Lembro a primeira vez que fun a un concerto só… e o que me custou. Casualmente foi en Compostela, malia que só vivín 3 meses nesa cidade. Había un concerto que me interesaba bastante, e dado que era novo no lugar e non tiña demasiados coñecidos, decidín ir eu só. Tomar a decisión levoume preto dunha semana, e aínda así ata media hora antes do comezo non tiven claro que facer: o medo ao “que dirán” e a inseguridade tira dun. Pero decidín ir, e foi o mellor que puiden facer. Tras pagar os 5€ que valía o concerto entrei na sala e pedín unha cervexa na barra. Senteime e contemplei o ambiente: estabamos eu, dous dos membros do grupo preparando os instrumentos no escenario e tamén unha camareira. Cagueime na puta impuntualidade que case sempre acompaña ós concertos e comecei a temer que fose un erro saír da casa esa noite. Saquei o móbil e fixen coma quen que facía algo nel, para sentirme menos pringao. Tiven que agardar máis de 40 minutos ata que o concerto comezara… pero tamén menos mal, porque se non sería case un concerto privado. Apenas 18 persoas debiamos ser na sala, pero nunca o esquecerei. Como supoñía, era o único solitario. Comezou a música a soar e a medida que avanzaba a noite, a xente tamén comezaba a se animar. Deixei o asento a medio concerto e sorprendinme a min mesmo bailando tan só unha canción máis tarde. Foi a hostia.
“My loneliness is killin me. I must confess I still believe”
Baby, one more time, Britney Spears
Como dixen arriba, este non é un problema que teña todo o mundo: hai a quen lle custa máis e hai a quen lle custa menos. Mais é certo que á maioría da xente cústalle dun chisquiño para arriba, e poida que precisen un empuxón para animarse a probar. Iso pretendo, dar ese pequeno impulso a quen nalgunha ocasión tivese quedado na casa pensando “que tal estaría o concerto ao que puiden ir e non fun”. Confeso que naquel concerto amigos non fixen, pero descubrín que non foi tan horrible. Animado, repetín a experiencia varias veces e polo de agora aínda ninguén me sinalou á saída dun concerto. Tampouco me coñecen como o solitario dos concertos, que eu saiba, aínda que poida que si que se referiran a min así nalgunha ocasión, sexamos realistas. Dende o rock ata a música máis lenta, ningún estilo é incompatible coa presenza solitaria de alguén. E, é máis, poida que os presentes admiren a valentía de quen se atreve a ir a eses concertos só. Resultan moi inspiradores e enseguida te esqueces de que fuches só. Ademais, se caes e fas o ridículo, os teus colegas non te vacilarán ata a eternidade porque nunca o saberán.
