Walter White, a bad motherfucker
Tony Hopkins, como el asina, escribiu hai uns días unha carta a Bryan Cranston na que, tras unha sobredose de episodios de ‘Breaking Bad‘, non podía evitar acudir ó e-mail para facerlle saber que “a túa interpretación como Walter White foi a mellor actuación que vin na miña vida”. Pois polo mesmo impulso de querer dar continuidade ó personaxe e á serie, e ante a imposibilidade de facelo con máis temporadas, decidín eu tamén intentar afondar un chisco máis nesa maraña de instintos en que o apoucado profesor de química se vai convertendo, precisamente cando lle diagnostican un cancro terminal.
O problema é que todo o que queda por escribir sobre Walter White estea probablemente dito, e viceversa. Máis aínda se tratamos de omitir spoilers, aínda que quizais non tanto se temos en conta que Walter White non é exactamente o mesmo que Bryan Cranston e que este último, ademais de interpretar ó primeiro en ‘Breaking Bad’, tamén foi o pai de ‘Malcolm’, atreveuse tamén a ir detrás das cámaras para dirixir e producir e ata a desafiar a Chuck Norris en ‘Ranger de Texas’.
O que ante todo representa Walter White é esa característica na que xustamente se fai máis fincapé nun protagonista das grandes novelas ou das mellores películas: a evolución da súa personalidade
White na súa versión de lavadora.
Máis, alén do actor que fascinou a Hopkins, o que ante todo representa Walter White é esa característica na que xustamente se fai máis fincapé nun protagonista das grandes novelas ou das mellores películas: a evolución da súa personalidade. Xa non é que Walter White estea vivo como ser humano, senón que parece ser un organismo propio mercé ó seu constante cambio. Non se pode chegar a discernir se é el quen se adapta ó entorno ou o entorno o que se ve na obriga de afacerse a el, pero a cuestión é que Walter non deixará de sorprender en ningún intre. E é que o cambio, ademais, prodúcese en cada paso dun xeito abraiante, inesperado, totalmente ruinoso e nunha dirección que ningún outro guionista se atreveu a escribir para aquel que parte coma un ídolo da “bonhomía”.
O Walter inicial é o prototipo de ser humano civilizado. É algo así como unha lavadora en medio do MediaMarkt ou como unha cadeira ortopédica das aulas dos colexios. Igual de aséptico e desencantado ca unha manta dun hospital, está sempre disposto a encherse da merda allea e soportar os fedores desconsiderados das parias con tal de seguir enmarcado no target da publicidade da clase media e dos valores cristiáns que o fan un ser aceptable. É un becho tan apático e noxento coma as chairas desérticas do Novo México que o acollen, tan silencioso e benévolo como o motor híbrido do seu Toyota capado; un ser convencido do seu dereito a voto e da integridade da súa patria. E, como tal, Walter está tanto máis frustrado canto máis xeitosa, apacible e respectable semella toda a trangallada que foi construíndo ó seu redor.
E, como tal, Walter está tanto máis frustrado canto máis xeitosa, apacible e respectable semella toda a trangallada que foi construíndo ó seu redor.
Walter pasando o rato con Jesse
Pero como dicían os Beatles, “I need a fix, because I´m going down”, e o fix, o chute que Walter precisaba, non era tanto o feito de cheirar a morte de preto como de ver a un ex alumno seu (Jesse Pinkman) fuxir da policía por un asunto de drogas. Aí viu Walter a súa saída. Viu unha vía de escape para comezar a deixar saír todos eses instintos que se reprimen para que o mundo non remate coma unha ‘Jauría Humana‘. E así, pouco a pouco, movido pola única constante que lle dará coherencia ata o mesmo final (o amor á súa proxenie: a perpetuación da especie), Walter ousa decatarse de que hai un mundo paralelo de salvaxismo e barbarie no que sen os pudores da súa etapa pre-cancro, pode acadar o rango de “amo da jodienda”. Walter aparécese entón, nese intre no que afeita a cabeza e deixa escaldada á súa dona despois dun estoupido sexual contido durante anos, como o ser humano que todos reprimimos por medo a nós mesmos. Preséntase coma unha exaltación dese fillo de puta (ese ‘bad motherfucker’) que os valores, a vergoña, a moral, a dignidade e a sociedade non deixan agromar e frustran mediante a negación da súa natureza. Walter vai un paso máis aló. Asume que unha persoa é un animal e que, unha vez aclaradas as súas prioridades, calquera fin xustifica os medios. A diferenza é que a el tampouco parecen importarlle as formas, e sinxelamente descubre unha realidade na que pode ser natural: natural no sentido de sincero, pero natural tamén no oposto a artificial, no auténtico e real.
E, despois, no outro extremo da balanza, a súa intelixencia. Coa frialdade dun psicópata, non ten o menor reparo en mentir para executar uns plans perfectamente trazados, dos que o espectador é en case todo momento consciente. A intelixencia pon o contrapunto necesariamente humano ante semellante carga de instintos, co que W.W. acaba volvéndose, simplemente, unha fonte de estupor inesgotable.
White convertido no “amo da jodienda”
Pero se hai algo que engancha é o xogo de tensións entre a simpatía e a repugnancia que este profesor chiflado é quen de xerar. É a hipérbole das contradicións que enchoupan o noso día a día e o reflexo duns conflitos que só el pode resolver cunha falta de romanticismo asoballante, crúa e ata envexable.
