Augusto César Lendoiro escribe recto con liñas tortas
“In many ways we’ll miss the good old days”
The Strokes, Someday
Se a emoción fose inflamable, aquel 12 de decembro un fumador podía ter orixinado auténticos estragos no salón de actos do colexio dos Salesianos da Coruña. Os bafles, que vomitaban música desta que se emprega no quencemento dos concertos para motivar ó persoal, estaban cumprindo a súa misión á perfección. As arredor de 700 persoas alí reunidas axitábanse, nerviosas, mirando a intervalos regulares á porta dunha sala que se ía enchendo perigosamente. Cando, por fin, as luces se apagaron e se abriu o telón, a deflagración da tensión alí reunida parecía inminente. “Con todos vós, o home que escribiu as páxinas máis gloriosas na historia do Deportivo da Coruña: Augusto César Lendoiro”, ruxiu un presentador anónimo para recibi-lo eco dese ruxido multiplicado por 700. Por un lado da escea aparecía O Líder, levantando os brazos ó ceo e cunha bufanda caéndolle sobre os ombros ó máis puro estilo Beiras. “Presidente, presidente”, clamaba unha enfervorecida audiencia. O lendoirismo estaba moi vivo e parecía que aínda quedaban moitas “páxinas gloriosas” por escribir.
Aquel día nada facía presaxiar que só doce días despois o presidente máis lonxevo do fútbol español decidiría retirarse da carreira a revalida-lo seu sillón na Praza de Pontevedra e poñer fin a unha época non só para o deportivismo, senón para o mundo do balón. Coa retirada de Lendoiro acaban definitivamente, en pleno 2013, os anos noventa.
Dubidei ata o último momento que canción escoller para presidir este perfil. Estaba decidíndome entre Should I Stay or Should I Go ou I Fought The Law, pero finalmente me decantei polos Strokes, nunha homenaxe ó lendoirianísimo xeito de negociar, coqueteando sempre co infarto de miocardio. Os celebérrimos acordos sobre a bocina, que levan a marca de calidade do de Corcubión, levaron ó Deportivo sempre ó borde do superlativo. As grandes fichaxes e as ventas máis suculentas foron pechadas sempre cando as 23:59 asomaban no reloxo, pero tamén a salvación in extremis do club cando, o pasado 31 de xullo, parecía que o branco e o azul fundían definitivamente a negro. Nas opíparas e maratonianas chuletonadas en El Manjar forxáronse os éxitos do Deportivo de Lendoiro na mesma medida ca esa débeda con forma de tumor que leva meses ameazando con facer metástase.
| Confianza e Historia
Precisamente por iso sorprendeu a súa retirada cunha antelación inusitada. Ninguén, nin sequera o máximo favorito a sucederlle no palco de Riazor, Tino Fernández, esperaba que un lendoirismo férreo, forxado ó longo de cinco lustros, se desfixese sen antes desenvainar por última vez. A cronistas, escritores de perfís, todólogos e historiadores do fútbol o paso atrás do Líder colleunos a contrapé e coa pata da cigala de Noiteboa na man, o cal nos obsequia cunha oportunidade inédita de paladea-las luces e sombras do veterano dirixente antes de que sexan reducidas a unha (ou varias) verdade absoluta.
Os celebérrimos acordos sobre a bocina, que levan a marca de calidade do de Corcubión, levaron ó Deportivo sempre ó borde do superlativo
Augusto César Lendoiro é, seguramente, o último presidente-estrela do rock (deixando ese “último” entre comiñas mentres non se confirme a volta de Joan Laporta). O movemento de seareiros que conseguiu articular ó seu redor, e que non o abandonaron nin sequera nas súas horas máis baixas, é só comparable ó volume de odio que conseguiu atraer, artellado especialmente en torno ás páxinas dunha Voz de Galicia coa que Lendoiro se embarcou nunha guerra épica que enfrontou a dous dos grandes poderes fácticos da cidade da Coruña. E non me atrevería a dicir que gañou La Voz. Tino Fernández recoñecía hai poucos días que non se atrevía a dicir que o de Lendoiro fose un punto final. O guerreiro de Corcubión seguirá dando que falar dende as “gloriosas páxinas” deses libros que prometeu escribir. Como José María Aznar, nunca deixará de estar latente. O ruxerruxe que surca a cidade nestes últimos días (non se sabe se como dourada esperanza dun lendoirismo orfo) é que O Líder podería volver nun futuro próximo, da man de Jorge Mendes nun fondo de investimento. Pode ser que si, pode ser que non. Un marista nunca se rende.
