Castañazo Rock 2013: algo máis que rock
Cartel do Castañazo Rock 2013
Din que en Chantada vai frío, mais eu penso que é mentira. Por moito que nos vaiamos achegando ao inverno e as temperaturas descendan, o pasado 2 de novembro só se puido sentir calor nesa vila do sur de Lugo. Ou, polo menos, esa foi a impresión que levamos todos os que tivemos a fortuna de ter asistido ao Castañazo Rock 2013. Un ambiente sensacional para unha nova edición dun dos festivais máis importantes e con máis historia do calendario galego. Horas e horas de música, lerias e divertimentos fixeron que a resaca de Tódolos Santos se sumase á dun gran festival.
Pero o Castañazo é moito máis que unha noite de música en directo, é unha data especial para todo o pobo, que rompe a súa monotonía e sae á rúa. Tanto nenos como maiores aproveitan a data para sacar a relucir os seus mellores sorrisos. O castañazo infantil ou o Chantadillo (que finalmente non se puido levar a cabo este ano por mor da choiva, que apenas deu tregua) dan boa conta diso. Pero quizais a máis agardada das actividades complementarias tivo lugar ás 3 da tarde, cando gaitas, pandeiretas, acordeóns e guitarras, entre outros, comezaron a soar. O concurso de cantos de taberna encheu os bares da vila nunha procesión de gorxas secas que a viva voz reclamaban a súa correspondente consumición ao taberneiro ou taberneira, quen ademais sería o encargado de puntuar a interpretación. Non sei ata que punto é bo poñerse a berrear de bar en bar despois do xantar, pero supoño que os Chantada’s esta lovers entenden que un día é un día.
Ex-Tensión Agraria agradeceron deste xeito o apoio recibido no concurso de bandas | BY-NC-SA 2.0 Miguel Grandío
Máis tarde tiveron o seu lugar a billarda e os xa tradicionais xogos bravús. Penso que a estas alturas non é preciso explicar que o bravú é un estilo musical e cultural que xurdiu en Galicia alá polos 90, máis ou menos, e que destaca polo orgullo de país e tradicións. Pero inda así dígoo, por se acaso. E se aínda así non quedou claro, remítovos a este artigo do compañeiro David Fontán no que se aborda o tema máis polo miúdo. E si, todo isto simplemente para dicir que os xogos bravús son moi chulis e que molan mazo. Pero máis aínda este ano, que contaron cunha novidade que puxo en garda aos organizadores dos principais eventos do motor a nivel mundial: trátase do I Campionato do Mundo de Carreira de Carros (con tracción humana, claro). Amais, e ao igual que o pasado ano, voaron ourizos e boinas, mais tamén houbo marteladas e calacús nunha divertida sesión que puxo fin a unha tarde de ledicia moi, moi enxebre.
Nao | BY-NC-SA 2.0 Miguel Grandío
O orballo intimaba coa escuridade fóra do pavillón cando o Castañazo puido por fin facer valer o seu apelido, Rock… e de que maneira! Ex-tensión Agraria demostrou sobradamente ser merecedora de gañar o I Concurso de Bandas Emerxentes do Castañazo Rock, outra das novidades deste ano (e que, polo boa idea que parece tanto para bandas como para o público, esperamos que se manteña uns cantos máis). A banda de punk-rock indíxena, como eles se definen, deu caña abonda como para parar un tren. Probablemente foron unha agradable sorpresa para alguén que nunca os viu en directo, mentres que para eles foi unha oportunidade para darse a coñecer diante dun público tan diverso como o que ateigou o lugar o pasado sábado.
Os segundos en subir ao escenario foron os Nao, que mantiveron en todo momento un ritmo frenético. Visiblemente contentos de tocar en Chantada, repasaron o seu último disco, poñendo fin así a unha xira que aseguran foi moi especial. Non faltou a reivindicación nin as críticas ao ministro Wert que tan de moda está ultimamente (por méritos propios). Falouse de violencia, de reclamacións, de vinganza, de amor, de liberdade, de opresión… non se calou nada. Calquera diría que viñan crecidos do País Vasco… vaia tipos!! Sen dúbida, un grande espectáculo, ao nivel do festival.
Bongo Botrako e Che Sudaka foron quizais o máis estraño do cartel deste ano. Música máis mestiza e diferente, lonxe do que chamamos rock propiamente. Chegou o Punk-Parranda a Chantada, pero con máis parranda que punk. Sons cálidos para unha noite fría e húmida que parte do público agradeceu e bailou. Mentres, outros aproveitaron o sabor reggae para tomar algo. Segundo a quen preguntemos podemos oír que Bongo Botrako non pintaba nada esa noite ou que foi un concertazo, e de aí podemos tirar dúas conclusións: mal non o fixeron, e os gustos son coma os cus, cada un temos o noso. Foi esa ambigüidade de estilos a peculiaridade do cartel deste ano, para o meu gusto.
Che Sudaka | BY-NC-SA 2.0 Miguel Grandío
Bongo Botrako e Che Sudaka foron quizais o máis estraño do cartel deste ano. Música máis mestiza e diferente, lonxe do que chamamos rock propiamente.
E na mesma encrucillada se atopan os Che Sudaka… neses estilos diferentes, pero non necesariamente opostos, que se puideron escoitar no mercado gandeiro. A banda procedente do outro lado do charco destaca usualmente por directos divertidos e potentes, cheos de fusión musical. No caso de Chantada, non foron menos: xogos co público, brincadeiras e letras cargadas de experiencia saían dun grupo que está a celebrar os seus máis de 1000 concertos ás costas (aí é nada!!). Movemento e suor que non fixeron honra ao dito: aquilo non era calmo, pero si que precedeu á tempestade…
Cun Gora España chegou o momento cumio da noite, como non podía ser doutro xeito. Lendakaris Muertos comezaron a tope, e nunca baixaron a intensidade. O punk é o lugar natural para todos os osos pandas que abarrotaban o mercado gandeiro, e en Chantada atopárono. Trallazos irónicos e brutais para un dos concertos que máis xente desprazou ata o lugar, sen dúbida. Aitor Ibarretxe e os seus rebordaron enerxía por cada poro da súa pel, e non estiveron quedos nin un segundo. Poderiamoslle dicir concerto 3.0, polo da interactividade continua: o público subiu cantar ao escenario e os do escenario baixaron cantar canda o público. Para moitos foi, ben seguro, como a baixada de deuses ao mundo humano. Un grupo realmente próximo que saudou, agradeceu e mesmo bicou ao público entre outros mil detalles que fixeron pór de punta mesmo os pelos da cabeza dos calvos.
Os osos panda apoderáronse do mercado gandeiro por unha noite | BY-NC-SA 2.0 Miguel Grandío
Era preciso valor para subir ao escenario que acababan de deixar os Lendakaris, pero os Dakidarría aguantaron o tipo e fixeron seu ao público enseguida. Aínda que o sono e o cansazo apremaba ás 4 da mañá, os valentes que alí ficaron foron testemuñas dun concerto especial, 3 anos despois de teren pisado o mesmo escenario. Presentáronnos as súas utopías e decidiron que sería unha noite para o recordo: tal e como levaban anunciando dende semanas atrás, gravarían o directo do tema Mil Berros para crearlle un videoclip. A xente, como non, chegou preparada con pancartas e gañas, arregladiños, celebrando a ocasión. Un dos concertos máis longos da noite e tras o cal era imposible non ficar extenuado. Incrible e ben seguro para o recordo, como non. E tras a música chegaron as despedidas… a xente comezou a baleirar o recinto con moito cansazo, mais con ningunha preocupación. A noite foi tal e como tiña que ser, divertida e fugaz. Animada e alegre. Aloucada e brava.
Dakidarría | BY-NC-SA 2.0 Miguel Grandío
O que máis me gusta do Castañazo é o ambiente. As gañas de festa eran patentes na cantidade de disfraces que lucía a xente e todo o mundo sorría (e poida que non só fose por sustancias psicótropas…). O cartel deste ano deixou a algúns descontentos e desconcertados, pero unha vez un entra no recinto esquécese diso e busca a maneira de pasalo o mellor posible. É certo que foi un Castañazo ecléctico en canto a estilos musicais, pero penso que tampouco foi un fallo demasiado grande: contou con boa asistencia, e a xente quedou, como mínimo, bastante contenta. Está claro que nesta ocasión Chantada non se chamou bravú, pero non só de bravú vive o home.
As gañas de festa eran patentes na cantidade de disfraces que lucía a xente e todo o mundo sorría (e poida que non só fose por sustancias psicótropas…)
Iso si, o festival non se libra dunha crítica negativa: o pavillón habilitado para durmir estivo pechado durante a celebración dos concertos. É, hasta certo punto, entendible, posto que ademais estaba advertido na páxina web. Pero o conto é que o pavillón da acampada non abriu ata pasadas as 5 da mañá, e non ás 4 como estaba previsto. Isto fixo que moitos festivaleiros xa vencidos polo sono, polas forzas, ou polo alcol non puidesen marchar a descansar á hora prevista, senón que algúns tiveron que esperar máis dunha hora, papando frío, ata que chegase o encargado de abrir as portas. Esperemos que só se tratase dun erro puntual e que os horarios do pavillón sexan respectados en vindeiras edicións.
E para o que lle medrara a curiosidade, podedes botarlle unha ollada á edición do ano pasado, que foi ben especial. Se gustastes do ambiente que lestes, xa sabedes, para o ano (sedioloquere) non tedes escusa… longa vida ao Castañazo!!
Castañazo Rock 2013 | BY-NC-SA 2.0 Miguel Grandío
