Jard Rock con Fe
Portada do ‘Jard Rock con Fe’ | BY-NC-SA 2.0 Miguel Grandío
A comezos do pasado ano os Heredeiros da Crus deron a gran nova da súa volta aos escenarios. Tras una campaña viral na que só se anunciaba que “volven os máis grandes” confirmouse que Heredeiros da Crus se xuntarían coa súa formación orixinal (agás o batería) para dar un único concerto no que celebrar o seu 20º aniversario… en principio. Viñan da man dunha produtora potente, Airapro, o que asegurou un grande espectáculo e grazas a quen se puido editar un DVD conmemorativo do concerto no que faltou sitio para acoller a todos cantos quixeron asistir. Tan ben foi a cousa que os Heredeiros decidiron seguir cos grandes concertos durante o verán para acabar rematando o ano con acústicos máis íntimos.
Volvían as vellas glorias: “regresan só polos cartos…”, “veñen para que as novas xeracións os poidamos gozar!!”, “volven pola fama, e ao carallo”. Comentarios de todo tipo se escoitaron ante tan inesperado regreso, que, como non podía ser doutro xeito, foi gustoso para moitos e criticado por outros. Para máis inri, este 2013 recibírono coa chegada dun CD con novos temas. Dende o anuncio do “Jard Rock con Fe” ata a súa estrea en maio, a incerteza foi o factor dominante entre os fans. Agora, tras un verán cheo de viaxes en coche coa música dos barbanzáns como única acompañante, é o momento idóneo para falarmos do disco, o oitavo da súa carreira. É o momento de analizar o “Jard Rock con Fe”.
‘Jard Rock con Fe’ | BY-NC-SA 2.0 Miguel Grandío
Non ofrece nada demasiado especial, en principio, o packaging. Para os 15€ que vale a edición física, mesmo parece algo cutre… hoxe en día un CD a ese prezo debe ofrecer, dende o meu punto de vista, algo máis que as letras e 7 ou 8 imaxes promocionais. Ademais, o feito de ser cartón, e non plástico, fai o envoltorio máis maleable. En canto ao libreto, correcto, mais sen grandes pretensións: fotografías divertidas acubillan os necesarios créditos do disco e as letras das cancións. Alguén práctico preferiría aforrar algúns cartos coa edición dixital. E é que, ao fin e ao cabo, o importante son as cancións… e a iso imos.
A duquesa de poi abre o disco. Frenética e fresca, pero sen perder a esencia dos primeiros Heredeiros. Foi a primeira canción que puidemos escoitar desta nova época de Heredeiros, e aínda que nun principio se trataba dunha escoita estraña, enseguida un é capaz de asumir o rexurdimento dos seus ídolos da infancia. É evidente a evolución, e pese ao escepticismo inicial, finalmente queda demostrado que é unha gran opción para un directo. Manuela… gran muller, mellor canción.
“Las damas primero y después los caballeros”, reza o dito. E Francisco Chousa (el campeador), cabaleiro onde os haxa, non ía ser quen de non seguir as normas de educación e adiantárselle á duquesa. Cun son que combina moi ben co de dona Manuela, Francisco entra cun tempo máis quedo, pero con moita ansia de joder (aínda que o corpo non dea a máis). Que dura é a vellez! Unha auténtica historia de sexo, drogas e rock’n’roll ao estilo Heredeiros… boca do inferno e viagra incluídas.
Heredeiros en concerto | BY-NC-SA 2.0 Miguel Grandío
Pero o Francisco non está acabado, para nada. Pensalo sería un erro. É un deses vellos bravos, deses que á mínima che soltan un Non che teño medo. O ritmo cardíaco aceléraselle para brindarnos outro tema deses frenéticos e con letras do país. O que sexa de aldea e teña saído de festa pola Galicia rural de festa sabe que tipo de fauna nocturna habita nos garitos. Pois tomades exemplo, e se se vos poñen farrucos soltádelles: “ti, si, ti… chulo de mierda… o meu peito non se infla cun bombín, porque eu nasín así. Non me justa pelear porque te podo lastimar… e non te quero facturar, porque se non vai ter que vir un doctor que sepa compoñer os ósos que che vou romper”. E asunto amañado: ou foxen eles, ou da hostia que vos meten non recordades cal era o problema. Fácil, sinxelo e para toda a familia.
Jennifer Love preséntase como un amor de verán. Case imposible que non recorde á Profesora Pam en canto á letra (esa sensual canción do controvertible e agora penúltimo disco da banda, Chicarrón). Oh my God!, un bombón internacional que espero que estea baseado nunha historia real, porque eu devecía por ver ese piercing que a señorita Jenny gasta en certo sitio. Esta é a segunda canción que fala de sexo do disco, e só van catro. Ben, Heredeiros, ben! Como pexa podemos apuntar que os xemidos de fondo poden facer que teus pais pensen que estás pechado no cuarto facendo de todo menos escribir un artigo para Compostimes, pero tampouco importa moito.
Agora chega o momento de facer un break e poñernos serios. Si, seino: moito vacile, moita hostia, moito sexo… pero un grupo de rock tamén ten baladas. Javi, o cantante, ábrenos o seu Corasón de carballo para prenderlle lume e mandar todo o carallo, a modo de liberación. Desgarradoras confesións que acompañadas por unha maxistral guitarra e uns fermosos coros nos fan maldicir o amor, unha vez máis (probablemente) nas nosas vidas. Pero como cicatrizar tal dor? Tuchiño, coma sempre, ten a resposta: Sexo e puticlubs. Un arrebato desenfadado que avoga pola unión como solución para tódolos males. O celta non gaña un partido? Sexo e puticlubs. Hai guerras en Oriente próximo? Sexo e puticlubs. Arde o monte? Sexo e puticlubs. Non é estraño que con esta frivolidade sexan tan criticados, mais ante isto non podo senón lembrar o slogan de O Gran Compadre: “Tomemos en serio a revolución, mais non nos tomemos en serio a nós mesmas”.
Camello sin joroba preséntase como unha das cancións máis frouxas do disco, polo menos para un servidor. Desas que pasan sen pena nin gloria… que apenas te motivan, pero que tampouco te desagradan. As guitarras van moi en consonancia co resto do disco.
Libreto | BY-NC-SA 2.0 Miguel Grandío
María, corte número oito, paréceme unha auténtica obra mestra. Desas baladas que poderían soar de hoxe á eternidade en Rock FM. Quitando, quizais, “De Jalisia ao estranxeiro” (que nin de lonxe é tan dura coma esta), trátase do tema máis serio de Heredeiros. Unha canción lenta para falar dunha morte prematura dun ser querido do compositor: fórmula mestra para crear un hit (e agora quen está a frivolizar son eu). Pero neste caso, ademais, entendémola os galegos sen termos que buscar a letra traducida na internet. “Recordas cando eu tocaba a jitarra sentado mirando para a praia e che desía, ‘eu vou a ser unha estrela do rock and roll’…? ti sempre me escoitabas…”. Canta Tuchiño, e tamén chora coa guitarra. Mentres, Fran Velo, o baixista, planta un pino na imaxe que acompaña o texto no libreto (de frívolos ía a cousa, non?). Deixando as bromas a un lado, unha canción capaz de esgazarnos o corazón sen esquecer unha pizca de retranca: “Cristo, non tes perdón de Dios”.
Comechopos resulta ser o altofalante de todos os que tivemos algún encontrón coa autoridade. Eles veñen “ejersendo a súa autoridá”, pero “a culpa é de quen lla da”. Pois o que vimos contando, rock and roll do cotiá. E con este tema e mais O mar encaramos a recta final. Os Heredeiros tratan unha vez máis as duras historias do mar porque non só coñecen o rural de terra, senón saben de primeira man dos perigos desa besta de auga salgada que tan presente está (e estivo) na vida de tantas familias galegas. Unha canción triste con música alegre, porque desgrazas xa abondan.
María é unha desas baladas que poderían soar de hoxe á eternidade en Rock FM. Trátase do tema máis serio de Heredeiros.
Pero hai que modernizarse. Non podemos pensar só na Galicia tradicional… non. Hoxe Galicia é un lugar moderno, cosmopolita. Estamos conectados co mundo, chéganos a información tan rápido como a calquera outro sitio. Incluso nestes lares tan castos, sabemos de vez en cando dalgunha Supernovedá sexual… e é que nunca é tarde se a dita é boa. Pouco máis de dous minutos frenéticos de fomento da lascivia que tamén supoñen novidade no eido musical: é o único tema no que Fran Velo tocou con púa na súa vida.
Respecto da canción que pecha o disco, pouco máis, ou, mellor dito, Nada que contar. Novamente Tucho non só gasta as cordas da guitarra, senón tamén as vocais. Musicalmente é repousadiña pero ben armada. Ten, ademais, todas as características de “pista extra oculta”, malia vir indicada na contraportada. Nada que contar é exactamente iso: os pensamentos que se lle van vindo ao retranqueiro solista mentres está sentado tocando a jitarra, sen nada concreto na cabeza. Pero, iso si, con moito sentimento.
Contraportada e disco | BY-NC-SA 2.0 Miguel Grandío
Unha vez chegados aquí deberiades estar contentos. Ao mellor non en éxtase, pero si felices. Este é un deses discos –como todos os de Heredeiros– para desconectar. Bo rock and roll completamente desenfadado que demostra que o grupo segue en forma. Nótase, e moito, a maduración musical de todos os seus membros. Son tamén imprescindibles o resto da orquestra para que o disco soe como soa, aínda que un non sempre se lebre deles. Metais, coros, teclados… todo conflúe en cancións que forman parte dun disco que, malia non soar aos vellos Heredeiros, conxuga ben co resto da súa discografía. E o que non estea de acordo, que se pase por un concerto para entender o que falo.
Bo rock and roll completamente desenfadado que demostra que os Heredeiros seguen en forma.
En resumo: moito rock e bo humor neste disco. Clara evolución duns membros que, malia o longo parón que o grupo sufriu, nunca abandonaron o mundo da música (nin sequera agora descoidan os proxectos paralelos, ollo). Se volveron pola fama, ben. Se volveron polos cartos, xenial. Se volveron porque llelo pedía o corpo, fenomenal. O caso é que o público si ten dereito a esixir ver un espectáculo de calidade. E, aínda que non é o mesmo (supoño; un tamén é novo…), aguantan o tipo perfectamente no estudio e enriba dos escenarios. Nada que reprochar a estes mozos (ou, mellor dito… homes?) que din non querer vivir de rendas e así o demostran con este álbum. Poida que, ao fin e ao cabo, non sexan tan fillos de puta como din ser. Poida que, finalmente, o parón fose necesario e positivo. Poida que isto sexa o comezo dunha nova etapa… ou poida que non. Sexa como sexa… longa vida aos Heredeiros!!
