Pito de Pikasso: “A maioría das letras do terceiro disco saíron paseando os cans”
Fuxindo da seriedade refúxiome cos Pito de Pikasso na rúa de San Pedro para falar un cacho, non vaia ser que se acabe o mundo, ou morra eu, e me quede pendente o de facerlles unha entrevista a unha desas bandas polas que un servidor sinte especial aprecio. Será por que bebín moitas noites coa portada do seu disco adornando O Trasgo, será porque o seu directo é indispensable para todo aquel que busque pasalo ben.
Rock e punk como forma de vida. Con un par de huevos e un bo pito (e algo de pelo). Así é o Pito de Pikasso. Falan Milo (batería) e Luko (voz e guitarra).
© Charlie Peartree
Din que a gravadora é un dos mellores inventos, tanto para os xornalistas coma para os músicos.
Milo: Nós temos unha gravadora tamén, foi o mellor investimento da historia.
Luko: Para este disco si, dende logo. Antes facías unha cousa o venres e o luns chegabas e “¿como era esto? ¡Era así, era así! ¡Que non! Agora ponse a gravar e xa non hai dubidas. Para compoñer tamén é moi útil. Gravas algo, envíasllo ao baixista, ao outro guitarra…
M: A verdade e que é útil xa que podes levar o traballo a casa.
É o que ten a tecnoloxía…
L: Si, pero logo queremos tocar coas guitarras de hai 50 anos. (risas)
¿É máis fácil facer música ou facer rir a xente?
M: Home, eu creo que facer música, que temos topado con públicos máis secos que Dios.
L: Depende do pirados e os inspirados que esteamos no momento. As veces estaste aí esforzando e a peña pensando “¿Este gilipollas que acabará de dicir?”. A música é fácil, tres acordes e para diante (risas)
M: Se te rompes a cabeza, algo sempre sae cando colles un instrumento. Mellor ou peor, pero algo sae.
¿Aínda se sorprende alguén de ver o voso show?
L: Quen vaia por primeira vez… pode ser, aínda se sorprende. É normal, oes. Chega e ve unha polla debuxada no calzón e ve o disfraz de espermatozoide… (risas) Logo xa repiten e berran “¡niño huevo! ¡niño huevo!”
¿De onde saíu o niño huevo?
M: Dunha borracheira (risas)
L: Non tío. Foi… mira, estabamos nun campamento e unha rapaza, non sei se polo cansancio ou por que, empezou a esbardallar: “Soy un niño huevo, no me puedo masturbar…”. E fixemos a canción.
M: A idea é dunha rapaza, é importante iso.
L: Era unha monitora. Non vou desmentir que nos tomaramos uns cubatas antes. Non me acordo que fai moito tempo diso pero…
¿Estabas de monitor ti tamén?
L: Si, estaba eu tamén de monitor xunto co baixista orixinal de Pito. Non se pode dicir sen máis o baixista do Pito porque como houbo sete… (risas).
¿Que é o Pito de Pikasso a día de hoxe?
M: ¡Unha panda!
L: Unha panda de rocanrol.
E fai…
M: Pois rocanrol… puro e duro.
L: Do de toda a vida.
M: Do de Chuck Berry.
Dende os anos 50 ata agora.
L: Pito de Pikasso, 50 anos de rocanrol.
M: Ogallá.
Xa os Toreros Muertos sacaran aquel disco mítico, 30 años de éxitos.
L: Mítiquísimos. Foi o seu primeiro disco, si (risas).
¿Cambiaron moitas cousas dende o ano 2004 que empezastes?
L: Xente…
M: Xente, equipo… Pero sobre todo xente.
Porque vós estades dende sempre.
L: Si, nós somos o tronco do pito. O pito de verdade (risas)
M: Pasou moita xente polo Pito a verdade…
L: Baixistas pasaron moitos. Témolos a todos enterrados no sótano. O grupo é como un triángulo das Bermudas para as persoas, non fai nada máis que desaparecer xente. Sete baixistas en seis anos.
M: E non é que sexamos uns ditadores (risas).
L: Foron cousas da vida. Un saíase por traballo, outro por causas estrañas que non imos reproducir… (risas).
Baixistas pasaron moitos. Témolos a todos enterrados no sótano. O grupo é como un triángulo das Bermudas para as persoas, non fai nada máis que desaparecer xente
Manter un grupo sempre require un extra.
L: Nós sempre o dicimos, o difícil non é montar un grupo, o difícil é mantelo no tempo.
M: Discusións sempre hai nos ensaios, sempre vai haber pero hai que pasalo ben. É para o que tes un grupo, é o importante, pasalo ben nos ensaios e no escenario.
L: O tronco e o capullo no Pito son os orixinais, os collóns van cambiando, son próteses.
¿Son máis fáciles as cousas agora ou máis difíciles que nunca?
M: Depende para que. Para tocar está sendo moi difícil. Volvemos a 15 anos atrás parece… Antes daba igual, hai uns aniños. Dicías que eras un grupiño cunha maqueta ou un CD e xa tocabas, xa había opcións. Ao mellor era que iamos aos sitios por comer pero…
L: Agora tamén imos por comer así que… As versións matan o rock’n’roll. Os grupos tributo matan o rock’n’roll. Imos facer un grupo tributo a Pito de Pikasso.
M: ¡Seguro que tocamos máis!
L: Vaise chamar A Cona da Gioconda, de aquí a seis meses montámolo.
É curioso que agora con tres discos as cousas funcionen así…
L: Pois si… Para tocar en festivais cada ano hai que empezar a mandar as cousas antes. Agora para tocar en xullo tes que chamar en xullo do ano anterior.
Arrock con chícharos, novo disco… ¿Que pode atopar a xente dentro?
L: Moito rock, chícharos e punkarrada.
M: Unha boa receita, ¿non?
¿Son os Pito de sempre ou hai algo novo? ¿Hai baixista novo? (risas)
L: Hai baixista novo… Tamén hai guitarra novo (risas).
Sempre fostes un grupo moi guitarreiro.
L: O nivel de guitarra en Pito a verdade e que sempre estivo alto…
M: Miki tocaba moi ben. Tiña outra maneira de tocar e notarase o cambio supoño, pero bueno, cambiamos un pouco as prioridades de son neste disco. As voces por exemplo están moito máis altas que nos anteriores.
L: Era a prioridade do disco, por adiante as voces.
M: Sempre nos dicían que non se entendían moi ben os cánticos e agora corriximos iso. Queremos que a xente cante con nós ao fin e ao cabo.
L: Home, para algo que nos curramos (risas). Se en directo non se entenden, pois te jodes e bailas pero no disco tiñan que escoitarse.
Algo se aprende de disco en disco.
L: Home, sen dúbida este foi o disco que máis coidamos, a todos os niveis. Nos anteriores hai cousas que non quedaron como deberon quedar pero foi para diante e fóra.
M: Sempre hai detalles (risas).
© Charlie Peartree
¿O Pito e indie ou mainstream?
L: Somos punkies.
M: Somos unha panda. (risas)
L: Nós somos o mais indie que hai. Nin discográfica, nin nada; buscamos os concertos, facemos todo. Non deseñamos a carátula do disco porque nos daba preguiza pero…
É o que queda.
L: Pois si, ir por libre.
M: Se queres facer o que queres é o mellor.
L: A nós sempre nos foi ben.
Entre iso e as manías de por etiquetas musicais a todo…
M: Aparte nunca se poñen de acordo. Cada un ten a súa opinión. É unha tontería. O rock’n’roll abarca todo e xa está.
¿Non é un pouco fugaz a música de hoxe?
L: Home, no nivel ao que nos movemos nós os grupos duran e perduran. ¿Grupos que soan na radio e teñen unha canción? Si, hai miles. Nós como estamos no underground do underground pois sempre estamos aí.
M: Somos todos do mesmo circuíto nos ámbitos no que vivimos. Se falamos de hits de éxitos, no disco, para nós, todos o son. Cada un ten a súa favorita pero… A nivel radios si que parece que hai grupos que traballan só para un tema exclusivamente. Despois escoitas o disco enteiro e tiras con el pola ventá.
L: Se o rollo fose así, nós xa cumprimos con niño huevo. Cumprimos hai seis anos e teriamos que estar desaparecidos (risas). En trinta anos estaremos mortos ou vellos e alguén nos gritará pola rúa: ¡¡¡Niño huevo!!! Seria un rollo moi Santiago Segura con Torrente cando llo berran por aí adiante.
Abordando a temática das letras, ¿necesítanse máis grupos que canten as ironías da nosa terra?
L: Conste que eu creo que falamos de moitos temas e non só centrado nos de aquí. Claro, contámolos coa nosa forma de falar, coa nosa ironía e co noso sentido de humor.
M: Imos ver, é que somos un grupo de aquí.
L: Mira, o primeiro disco eran paranoias ou historias que coñeciamos. O segundo pois xa escribiamos algo máis, xa pensabamos un pouquiño, escribiamos a partir de anécdotas que atopabamos.
M: Houbo moito xornal. Ler unha noticia, anotala e de aí, sacar unha canción.
L: Tamén empezamos no segundo a escribir xuntos. Iamos a un bar, pediamos un café, colliamos o xornal e a raíz dunha frase facíamos un tema.
M: A extensión variaba entre dúas follas e catro liñas.
L: Se a facía eu era algo normal, asequible. Se o fai el, escribe unha biblia e logo veña, recorta.
M: As letras do terceiro disco a maioría saíron paseando aos cans.
L: Fixemos unha canción para David Carradine que é un dos nosos ídolos. Xa lle dedicamos unha a Steve McQueen no anterior, pois agora a Carradine, que tivo unha morte superdigna.
Empezamos no segundo a escribir xuntos. Iamos a un bar, pediamos un café, colliamos o xornal e a raíz dunha frase facíamos un tema.
Diciao porque parecen estar en alza os grupos que cantan en galego, fan rocanrol e empezan a gozar de certo éxito coma a Familia Caamagno.
M: A min a Familia Caamagno encántanme. Grupazo, me cago en Dios.
L: O boom empezou hai dez anos e cada vez vai a máis. Cada vez hai máis grupos e máis estilos.
Xa non é cousa só do rock bravú, falo de NAO, Invivo, Machina, Som Do Galpom…
M: Cambiou a forma de moverse… Antes tocabas nun grupo pero non saías da casa e do concerto dos amigos. Agora a xente intenta tirar para arriba.
L: A saber cantos grupos cantaban en galego durante a época do Xabarín e ninguén os coñeceu ademais dos amigos. Habería que facer un estudo. O tema pode dar de si.
Martín Zapata colaborou no disco, ¿cal foi a trampa para convencelo?
M: Temos aí unha cea prometida. Pendiente de pago.
L: Conste que un día nos fixemos unhas hamburguesas de boi alí no estudio. Levamos a parrilla, fixemos as hamburguesas e… Non nos vale levar un sandwich. Somos o único grupo que paran de gravar para facer unha churrascada.
E Zapa chegou por alí e deixou o seu
L: O certo e que necesitabamos unha acústica entón dixemos de pedirlla a Zapa que ten unha de puta madre e que soa guai. Claro, xa postos, de pedirlle a guitarra tamén lle dicimos que a toque el. Veu, aprendeuna, tocouna e xa. Unha vez gravado dixémoslle que fixera un acorde que quedaba moi mollabragas, un acorde das Shangri-Las e das Ronettes. É un acorde brutal, caésenche os collóns ao chan.
M: Estivémolo martirizando hora e media. “Dálle máis sentimento, dálle máis non sei que…”. Noventa minutos para unha toma de vinte segundos. Total, que xa que estaba alí, podía gravar un banjo noutra canción e xa o pusemos a tocar o bicho. Quedou cojonudo. Prometémoslle o churrasco pero… Está pendente.
© Charlie Peartree
É fodida a historia “marcho que teño que marchar”, moi galega ela. Irse dun grupo non por nada, se non por obriga coma é o caso de varios ex membros da banda.
L: Pois si… algún marchou a Zaragoza a choiar, coma Schaal. De profesor. Un baixista menos.
E logo veu Carlos, o actual baixista.
L: Si, veu Carlos. Presentóunolo Torroncho, que era alumno seu. Xa estaba axudando a Ruxe-Ruxe nos concertos, xa ía con eles por aí.
M: Torroncho díxonos que tocaba guai e a ver se o puñamos a bailar un pouco que non bailaba.
L: O mellor foi en Rianxo, cando nolo presentou…
M: Uf…
L: Alí nolo presenta, alí estamos falando con el e decido marchar un anaco. Cando volvo vexo a Milo e a Miguel que están os dous cun tío, abrazados e berrándolle “¡EEEEEEH! ¡¡Qué vas a ser o noso baixista!! ¡¡EEEEH!!”. E o tío todo acojonado, mirándoos con cara de ¿Quen carallo serán estes dous gilipollas? Chegou eu e xa lles digo: “Oístes, que este non é, que este é o seu irmán xemelgo” (risas)
M: Foi o licor café. E iso de confundir a Carlos co seu irmán, aínda lle pasou a Kike o outro día na Capitol. Os primeiros días diferenciabámolos polas camisetas.
Masterizar o segundo CD en USA é moito nivel, eh.
M: Non é nivel, é mandalo alí (risas).
L: De feito o que queriamos que nolo fixera non nolo fixo xa que o tío estaba de xira co seu grupo. Fíxoo outro fulano. Nós queriamos que masterizara o que llo fixera a Novedades Carminha. Quedamos contentos daquela. Aínda que nos gustara máis a canción de proba que lle mendamos e fixoa o fulano que non estaba de xira, que o fulano que logo voltou e fíxoo todo o CD.
¿Como levará Carlos a prostitución de estar en dous grupos?
M: As veces bocexa nos ensaios e tal pero… Nunca chega tarde.
L: Cada un ten as súas historias. De feito Carlos aínda ten outro grupo máis na Coruña. Eu non sería quen pero… como non baila tanto coma nós, ao mellor élle máis fácil aguantar.
¿E o das saias? ¿De onde veu?
M: Había que chamar a atención, ¿que facemos?, ensinar as pernas non o facía ninguén e…
L: So A Banda de Poi durante un tempo, pero era outro rollo. Unha falda negra e tal…
¿Sempre é a mesma?
M: ¡Si, e non se lava!
L: Non tío, non digas iso. Tiñamos un concerto, sería o quinto noso, e iamos tocar nunha carpa destas de por no xardín. Facía un calor que nin Dios. Solo pasaban vellos por alí. Mandamos todo a tomar polo cu e eu xa dixera que ese día ía saír a montala. Os vellos de Arca fliparon. Xa saín en calzoncillos, peluca rosa. A partir de aí decidimos que había que saír uniformados. Optamos polas faldas de colexialas.
M: A xente pensa que son escocesas.
L: No segundo disco fixémoslles un par de cambios e a verdade solo as usaba eu porque as outros molestáballes. E pensamos en cambiar no terceiro.
M: E saíu así a nova indumentaria: un rollo gaiteiro, pero de carallada.
L: O gaiteiro punk. Eramos do club de grupos con nai costureiras: Leo i Arremecaghona, Os Vacalouras, nós… Temos as nosas nais escravizadas. Falando de Leo, o día que saque o segundo disco, vai ser a hostia. Acabarase o rock galego. Leva dez anos pa sacalo (risas).
Seguides confiando en Arinspunk para os deseños.
M: Todas, fixeron todas as portadas. Tamén carteis, entradas…
L: Tamén o temos explotado. (risas)
M: O único que cambiou foron os fotógrafos dos libretos.
¿Por que confiades en Aríns e non noutros?
M: Porque da igual o que lle deas, ou que lle digas… Cando ven tráeche algo cojonudo.
L: Tamén lle debemos un churrasco tamén… A verdade e que lle debemos churrascos a todo Dios (risas).
M: Vai haber que facer unha churrascada conxunta, para todos.
L: Arinspunk traballa con moitos grupos da zona. Terbutalina, Ruxe-Ruxe, Treixadura…
¿Chegastes a tocar na Nasa?
L: Onde vai a Nasa…
M: Non, na Nasa non chegamos a tocar. Seica había agora novidades de reapertura pero…
Conde Roa chegou ao poder para impulsar a carreira artística da Terbutalina, para darlles a razón e xa está
Vai unha recua de nomes: Matías Prats
L: Se merece una canción.
M: ¡A jugar!
L: ¿A jugar? Pero ese é o pai…
M: A min sóame a el.
Carlos Sobera
M: Pesado
L: Faise pesado, que o quiten e poñan un espacio de rocanrol na tele.
Feijóo
M: Que o quiten tamén.
L: Un trilero.
Conde Roa
L: Un fenómeno.
M: Téñoo cruzado. Quitoume os concertos do Toural e o meu soño era tocar alí. Érame como un rollo alternativo, algo raro. Vías dende blues a punk. Toda a xente indo para a Quintana a ver ao grupo dos 40 e eu quedaba ali e Conde Roa quitoume iso.
L: Conde Roa chegou ao poder para impulsar a carreira artística da Terbutalina, para darlles a razón e xa está.
¿Aínda hai sitio para o formato físico?
L: Nós sempre nos fixamos no físico (risas).
M: A min faime ilusión telo nas mans.
L: Sacariámolo en vinilo para que as portadas se viran de puta madre pero quedamos no CD.
¿E nas redes sociais? Hai que estar aí…
M: Hai que estar. Non me gustan pero… Fíxenme Facebook para falar con este e aí acabouse a historia.
L: Eu utilízoas moito, depende para que, pero móvome bastante por elas. Conste que se teño Facebok é máis polo grupo que por min. Eu non conto nin cando vou a cagar nin nada diso… (risas). Temos 1.042 gústames (risas). É outra forma de promoción, de manter contacto coa xente. Permite comunicación moi directa o que está moi ben. A xente entérase do teu.
M: Tamén abrimos unha páxina web.
L: Tamén. A xente vai entrando e nos imos actualizando cando podemos… Empezamos moi forte pero agora baixamos o ritmo. Hai vídeos, biografía, os discos… Colgamos os adiantos tamén. Para todos os discos facemos adiantos. Unha vez, co primeiro disco colgaramos: “Adiando de Pito de Pikasso, chaaaaaam. Unha nota e cortábase”. E neste fixemos unha promo co banjo de Zapa. Xa dicía el: “Facedes un adianto do disco e o que sale tocando son eu” (risas).
¿Por quen estades toliños de amor ultimamente?
L: Polo rocanrol.
M: Polos ensaios.
L: Polos pelos do pito. Temos complexo de calvos e cada día queremos ser máis peludos.
¿Hai que cantar en castelán para ter máis éxito?
L: Nós non o fixemos e non o imos facer. Dependerá de cada un. Temos cancións en castelán quero dicir, daquel primeiro disco, pero… é unha decisión de cada un.
M: Está claro que se queres abarcar algo máis pois tirarás para o inglés ou para o castelán. Non sei. Hai xente que fai proxectos e… (risas).
L: Pito de Pikasso non é un proxecto, é un grupo, un grupo de colegas que se xuntan e tocan. Sempre foi así, sempre tivemos esa sorte. ¿Hai que cantar en castelán? Ao mellor hai que cantar en chinés se pensamos no futuro.
M: Haberá que compoñer no que un queira, no que lle salga máis fácil.
L: Nós, dende o primeiro tiramos máis polo galego porque foi a decisión que tomamos. Niño huevo, por exemplo, nunca pensamos en pasala ao galego. Saíu así e punto. Ademais perde, perde a métrica e para nós, é superimportante (risas)…
M: Cada un cantará no que se sinta cómodo.
Pito de Pikasso non é un proxecto, é un grupo, un grupo de colegas que se xuntan e tocan. Sempre foi así, sempre tivemos esa sorte. ¿Hai que cantar en castelán? Ao mellor hai que cantar en chino se pensamos no futuro.
¿Que hai no futuro do Pito?
L: Ir tocar onde nos chamen.
M: Pensar no cuarto CD, aínda que cada vez nos guste menos gravar e nos custe máis (risas).
L: Son un negado coa guitarra. Gústame berrar e dicir chorradas pero gravar… ¡Hai que seguir facendo cancións!
© Charlie Peartree
