Psicotroita II: A Vinganza
A uns dez minutos de Compostela pola estrada que leva ao norte atópase Sigüeiro, unha pequena vila que profesa unha filia estraña. Trátase dunha veneración case dogmática a un peixe da familia dos salmónidos, duns corenta centímetros e cor variable, xeralmente acastañada con pintas negras ou vermellas arrodeadas por un círculo claro. Efectivamente, avido lector: estamos a falar da troita. Pois ben, o curioso caso da troita en Sigüeiro non remata na mítica festa da troita que alí se celebra cada maio. E tampouco ten nada que ver co monumento que estes peixes de río teñen no paseo de Carboeiro, que va. A historia da que hoxe vos vou falar sucedeu por vez primeira o pasado ano, pero, tal e como indicaba a profecía, repetiuse o 21 e 22 de xuño do presente. Tras meses de letargo, a Psicotroita decidiu saír das frías augas de Sigüeiro reclamando festa e Rock’n’Roll. E alí, que son moi mandadiños, danllo encantados. Por se vos preguntan, os expertos denominan o ritual como Festival Psicotroita.
É tal o espectáculo, que se achegan veciños de diferentes lugares de Galicia a contemplalo. Para iso, a organización do evento facilita a quen ata alí se despraza unha cómoda zona de acampada ao carón do río, en paseo fluvial. É un pracer erguerse ás 11 da mañá apertado pola calor que concentran as teas da túa tenda de campaña e poder estirarse baixo a sombra das árbores do parque. E mellor aínda, se cabe, serdes os festivaleiros a novidade que máis chama a atención aos vellos e nenos que dan o seu paseo matutino do sábado; reforza o ego, aínda que non o creades. E ademais coa piscina municipal e moitas prazas de aparcamento gratuíto ao ladiño. Resumindo, zona de acampada gratuíta, cómoda, e ben sinalada: minipunto para a Psicotroita!
Familia Caamagno | © Miguel Grandío
Pero non é tan doado gañar a simpatía dun festivaleiro de pro… habería que esperar ata que o venres mutase en noite pecha para que a psicotroita se decidise a saír do seu hábitat habitual. Isto é, de novo, algo que agradecer: moitos festivaleiros gustamos de ter tempo para repousar a cea e tomarmos algo tranquilos nas tendas antes de ir sacudir o esqueleto. E as 23:30 parece unha hora ben axeitada para dar comezo á festa. Alí os estaban… Camarada Nimoy tocando o seu longe e surf terror instrumental para quecer a noite. Musicalmente brillantes, aínda que quizais se botou de menos algo máis de movemento no escenario. De calquera xeito, a súa música foi a tal para comezar unha festa que continuarían os coruñeses The Fuzzbombs.
Cando chegaron Familia Caamagno o público comezou a poñerse nervioso e moi receptivo. Calquera diría que tocaban na casa e que trouxeran canda eles a veciños, amigos, mozos e amantes… ui, esperade, que foi así! Sexa como sexa, souberon estar á altura e mesmo conseguiron crear unha intimidade especial co público revelando segredos como onde sucedeu a historia narrada en Fodín cos pés no río, por exemplo (non fun capaz de mirar ese río do mesmo xeito dende entón). Logo deste concerto foi o momento de tomarse un descanso (ou non) coa sesión doutro local, DJ de Lata. As súas excelentes escollas (que ían dende Juan Pardo ata Daft Punk) eran excelentes para calquera actividade que ás catro da mañá se nos poda antollar: bailar, comer, beber, durmir, foder cos pés no río…
Familia Caamagno | © Miguel Grandío
Por desgraza, tanto o venres coma o sábado, o tempo non estivo moi aló, mais agradéceselle ao ceo que non caeran máis que catro gotas contadas. Tampouco é que importara demasiado se chovese, posto que o recinto contaba cunha ampla carpa (minipunto!), pero así estábase mellor. E foi baixo esa carpa onde o provocador Tony Lomba fixo o seu divertido espectáculo na sesión vermú do sábado, e onde pola tarde volveu haber outros entretementos musicais ofrecidos pola Aula de Música. Mais o forte viría pola noite, que sería aberta por Samesugas. O punk-rock dos composteláns, que levan dando caña dende o 1999, espertou de novo ao becho fluvial e lembroulle que esa era a última noite que tiña para festexar, que non merecía a pena malgastala na casa. Veu, e non se arrepentiu.
Familia Caamagno conseguiron crear unha intimidade especial co público revelando segredos como onde sucedeu a historia narrada en Fodín cos pés no río
Yakuzas | © Miguel Grandío
Apoteósico. É a única palabra para definir o concerto que seguiu ao dos Samesugas. O clan madrileño dos Yakuzas pechaba alí a xira e aproveitando a proximidade do Tambre debeu pensar aquilo de “de perdidos al río”. Falei noutra ocasión de orgasmo sonoro, e esas mesmas palabras volvín a lembrar neste concerto. De verdade, oxalá puidese dar á miña moza emocións tan intensas como as que estes tíos sentiron (e nos fixeron sentir) ao despedirse de Sigüeiro. Con ese panorama, O Caimán do Río Tea, tíñao difícil, pero non defraudou. É case imposible defraudar cando alguén comeza e remata un concerto con temazos do Xabarín Club, non credes? Ven a Bailar foi o tema encargado de abrir e Estou na Lavadora a canción que puxo punto e final. E no medio, moitas outras igual de boas para un grupo que, malia un parón bastante longo, está xunto dende o 1991.
Esa noite o encargado de esgotar definitivamente á Psicotroita para que non volva molestar ata dentro dun ano foi Bigote Mix, un tipo sin bigote (minipunto menos para el…). Unha noite máis, a sesión post-festa foi divertida e animada. E fíxose moi curta a pesar de ter unha duración adecuada. Lembro con tristeza dous momentos: cando DJ de Lata puxo a última canción, o venres, e cando fixo o mesmo Bigote Mix o sábado. A festa rematou, a Psicotroita volveu ao seu lugar e os organizadores quedaron no lugar recollendo os caprichos dunha troita mutante. Ata o ano, espero.
O Caimán do Río Tea | © Miguel Grandío
Hai cousas que merecen ser ditas, e unha delas é que por desgraza a a Psicotroita non tivo tantos visitantes como merecía. Un festival totalmente gratuíto, cun nivel musical tan alto, cunha información tan doada de atopar e cunha estética tan coidada merecía moito máis que oito escasas tendas de campaña. Porén, poida que fósemos poucos eramos bos. Todo o mundo foi tremendamente agradable, ninguén ficou cos pés quedos, a xente sorría… daba gusto. Consumir unhas cervexas na barra era case obriga para agradecer todo o esforzo da organización (e digo isto a risco de parecer unha orquestra agradecendo á comisión de festas, pero é que é verdade).
Non sei que ten Sigüeiro, pero cando unha vila posúe tanta personalidade deixa pegada nun. Se aínda non o descubristes, facédeo dentro dun ano. Se este o perdestes, agora xa está. Se fostes tan lacazáns de non achegarvos ata Sigüeiro para bailarlle unhas pezas, a culpa foi vosa. E é que xa o di o refrán: non se pillan as troitas coas bragas enxoitas!
O Caimán do Río Tea | © Miguel Grandío
