Mercando fume. Especializado en corrupción
Vítima da recente moda das graduacións, hai un par de días saín á rúa decidido a pensar seriamente sobre o meu devir profesional ou, en último caso, a miña iniciación no mundo académico. Pecho o portal e, paso a paso:
Paso un: traballo de fin de grao, ou TFG, que impresiona máis.
Paso dous: prácticas en medios.
Paso tres: incerteza.
E apenas pisei a beirarrúa, co que, nese domingo de clima hostil e rúas pacíficas, agochado trala carapucha e coas pernas ó aire, comezo a imaxinarme no corredor dun aeroporto, con traxe e garabata, con Simon e Garfunkel cantando de fondo The Sound of Silence. Apuro o paso e dou co novo parque infantil, a carón da Praza Roxa, que se converteu no orgullo da zona nova santiaguesa trala súa inauguración. Facendo honra á recentemente adquirida madurez, entro, movido polas verbas de abraio que escoitara e lera nas primeiras páxinas dos xornais, e esquezo por completo a miña fantasía americana.
Entrada ó parque infantil. Chan estroboscópico, mol, cheo de cores. Un par de acaneadoiros, tobogán, un chisme para chimpar, un panel para aprender ós rapaces a escribir en braille… Todo así como moi xunto. Como moi compacto. Como moi moderno. Como que nada fóra do normal de non ser por un artefacto certamente confuso que non acabo de identificar. Convencido como estaba da importancia da miña meditación post universitaria, entro no parque e o examino ben de preto. Ten seis patas que forman un hexágono colocadas cun ángulo agudo sobre o chan e unidas por unha rede que forma unha cuadrícula. Na parte superior, a rede une os soportes e conduce a un núcleo negro de aspecto contundente capaz de soportar o peso dunha persoa (como eu mesmo comprobei). Ata aí, vale; será unha versión reducida dun deses instrumentos utilizados para escalar. Mais, unha vez chegado a esa impoñente figura de plástico oco, suspendida no epicentro de patas e rede, atopo unha especie de botóns con forma de tapón e, sobre eles, unha etiqueta con instrucións. Non recordo que indicaban os seus tres sinxelos pasos. Lémbrome de Moebius, de Alien, de Matrix, de Sputnik, do LSD… pero ningunha das miñas referencias interespaciais facilita a interacción con aquel dispositivo de última xeración. Non xiraban, non podía premelos, non rompían, non escoitaban… Semellaba que a etiqueta estivera pegada alí por pura casualidade. Mais eu négome a crer que a atracción estrela non teña utilidade algunha.
Parque en cuestión, co artefacto indefinible ó fondo á dereita.
Fonte: Radioobradoiro
Revelación. En calquera caso, acabo de graduarme e teño que ser quen de descifrar ese antollo da enxeñería. Subo ó aparello e quedo alí chantado, rebuscando na miña memoria algunha ensinanza de graduado que me permita facelo andar. Pero só recibo difusas luzadas das conversas da noite anterior. Unha palabra clave devólveme ó meu propósito de dilucidar o meu futuro: MÁSTER! E, así, ámbalas dúas preocupacións daquel domingo de clima hostil e rúas pacíficas converxen de súpeto nun mesmo punto. As instrucións e a caprichosa morfoloxía daquel artefacto identifícanse con esa arela de completar a miña formación mediante un “especializado programa de post-grado, especialmente idóneo para alcanzar una perfecta y especializada especialización de tu especialidad”. Que?
Ó cabo dun par de días, coas rúas xa máis concorridas, comprobo que ó igual que a etiqueta completamente inútil que hai baixo os botóns inútiles se converteu no reclamo máis concorrido do parque, os títulos dos másters máis inefables son os que máis chaman a atención do graduado:
Máster universitario en artes visuales y educación. Un enfoque construccionista. Máster universitario en técnicas y ciencias de la calidad del agua. Máster universitario en diversidad cultural. Un enfoque multidisciplinar y transfronterizo. Máster universitario en investigación e innovación en currículum y formación. Máster sobre la monarquía católica. El siglo de oro español y la Europa barroca…
Omitirei as súas respectivas universidades, para evitar que isto se converta nun panfleto publicitario de tan suculentos cursos. A cuestión é que canto máis arrevesado é o nome, máis me atraen. Síntome pasmado, abraiado ante semellantes especializacións. É a mesma sensación que teño cando leo o título dunha conferencia sobre arte contemporáneo, ou a mesma fascinación cega que me fai tremer ante cada novidade de Apple ou un prato de cociña conceptual. Quen me dera comer hidróxeno, ou levar unha desas pantallas enormes no peto para sacar fotos á Catedral…
Con todo, a falta de atopar unha especialización en Recoller a merda do can, por exemplo, ningún deles acaba por convencerme, así que sigo pescudando, como cando estaba subido sobre o trebello do parque. Pensar detidamente sobre o asunto, comparalo coas instrucións daquel couso, lévame á frase de Goethe: “frecuentemente cren os homes, ó escoitar palabras ocas, que se trata de graves pensamentos”. Tal cual, macho. Ese era o problema. Os títulos dos másters, o sabor do hidróxeno conxelado e as fotos sacadas por un aparato de Apple, igual que o armatroste negro do parque, están todos ocos. Puro fume.
Daquela, cando máis desnortado me atopo, a miña vocación chega de súpeto nun dos anuncios patrocinados de Google: Máster sobre Corrupción y Estado de Derecho. De seguro que ese ten saídas. E sen ter que ir a Alemaña!
Por fin o vexo claro: graduarme tivo sentido.
