Cartos soltos no peto

9 Maio, 2013

Nótase no ambiente que a choiva nos deu unha tregua esta tempada. Compostela converteuse nunha cidade acolledora e con feitizo chea de transeúntes tolos sen dirección fixa. No noso pasear entre pedra atopámonos con varios artistas que conseguen que as rúas polas que paseamos se convertan noutro lugar.

Podemos camiñar preto da sombreirería da rúa do Vilar e que a música dun acordeón nos transporte ó París dos anos vinte; sentirnos ebrios na década inglesa dos noventa despois de escoitar unha versión doente do “Creep” de Radiohead ó pasar polos soportais do Toural; mirar unha, dúas, tres veces ás nosas costas para comprobar que o que pregunta polo seu mes de abril non é Sabina intentando sacarse uns euros na praza de Cervantes.

Cando me vaia desta cidade non recordarei o gaiteiro disfrazado de gaiteiro que toca baixo o arco do Obradoiro. Lembrareime dunha guitarra ilegalmente situada no comezo da rúa do Franco e dun “Heart of Gold” de Neil Young que lle sentaba tan ben a este lugar de épocas douradas.

Existe unha normativa municipal, a Ordenanza Xeral da Circulación e Uso da Vía Pública, que regula este tipo de actividades e obriga a músicos, mimos e debuxantes a solicitar mensualmente un permiso para poder actuar nas rúas da capital galega. A medida sinala entre outras cousas que os artistas son responsables de “manter en perfecto estado de salubridade e hixiene a zona autorizada, así como de repoñer o pavimento e os danos ocasionados”. Todo o mundo sabe que os artistas son seres famélicos que non dubidan en darse cabezadas contra as pedras para conseguir unha dose furiosa. E xa aprendemos co Santo dos Croques que esta práctica desgasta o material.

As zonas están asignadas segundo a actividade que se realice. As actuacións de mimos, que como máximo poden ser dúas simultáneas, están autorizadas no Obradoiro, en Cervantes e na entrada da Alameda. Os pintores e ilustradores teñen reservados os soportais do edificio de Correos, onde non pode haber máis de oito persoas traballando ó mesmo tempo. O territorio dos músicos, que teñen a obriga de moverse cada media hora a unha distancia mínima de cincuenta metros e non poden empregar megafonía, abarca a rúa do Vilar, as prazas de Cervantes e da Inmaculada e a entrada da Alameda. Os gaiteiros teñen unhas condicións particulares polo son do instrumento e actúan sobre todo no arco do Palacio Arzobispal e na Alameda. Non obstante, durante as festas da Ascensión, non se pode ver ningún artista nesta zona. Iso si, Pignoise, Andy & Lucas e esta xente non causan ningunha molestia.

O permiso para facer uso da vía pública é gratuíto pero ten que renovarse cada mes. Despois de solicitalo en Atención a la ciudadanía, pode presentarse en varias oficinas indicadas na solicitude para que o tramite Tráfico. A solicitude debe realizarse cunha antelación mínima de dez días hábiles e concédese seguindo o criterio de orde de entrada no Rexistro Xeral. Existe un número límite de permisos polo que moitos artistas teñen dificultades para tocar legalmente na rúa. Os axentes da Autoridade teñen o poder de dar por finalizada a actividade cando un artista non posúa un permiso ou o teña e se sitúe nunha zona non asignada e nun período de tempo non acordado. Fano si ou si, aínda que a arte non estea a interromper o tránsito ou incordiando ós viandantes.

Santiago corre o risco de converterse nun lugar demasiado turístico e limpo; unha cidade museo sen ningún carácter. Elixiremos a venda de experiencias vacuas, a comercialización do tempo de ocio, a “industria” cultural, a vida illada en fogares conectados á nada. Perderanse as cidades sen hostilidade e partícipes da cultura. Quedarán os artistas tocando en rúas nas que só pasa o tempo, que nunca leva solto no peto.

En fin, como diría o mestre Ángel González: “largo es el arte; la vida en cambio corta como un cuchillo”.

Cartos soltos no peto

Artigos relacionados