Xavier Vence: “Están neoliberalizando o neoliberalismo”
Xavier Vence (Rodeiro, 1961) é o home de moda en Galicia. Recén nomeado portavoz nacional do BNG, o catedrático de Economía Aplicada resístese a abandonar a investigación, que pensa “compaxinar coa política”. Por diante ten a difícil misión de liderar a formación nacionalista nun dos seus momentos máis complicados dende a súa creación. Entre os seus retos atópanse recuperar a confianza do electorado no Bloque e defender a nova política soberanista, ao tempo que intentará “tender pontes” cara unha posible reunión no nacionalismo galego.
Que leva a una persoa coma vostede, que é catedrático e ten a vida arranxada, a meterse na política?
Hai dúas razóns: unha é que levo moitos anos comprometido co proxecto político do nacionalismo, desde que era novo e de formas diferentes. Comprometido co que iso representa para o país e para a sociedade. A outra razón é a situación deste momento. Están pasando cousas tan graves no mundo e na sociedade que fan que a aqueles que temos algunha idea de como debe ser o mundo non nos quede outra que comprometernos. Moitas das cousas que están acontecendo nunca se me pasou pola cabeza que foran ocorrer, nunca pensei que en pleno século XXI teriamos este panorama, e desgraciadamente, o futuro non é algo moi alentador. A miña situación persoal e profesional é moi cómoda, como para poder facer unha vida tranquila e relaxada, pero eu creo que non son tempos para estar ao marxe do que esta ocorrendo. Ao mellor somos os que estamos nesa posición os que estamos en mellor condición para comprometernos, entre as liberdades que nos dá precisamente o ter resolta a situación profesional.
Como foi o proceso? Ofrecéronlle a vostede ser portavoz nacional ou ofreceuse vostede?
Propuxéronmo compañeiros do BNG, non me autopropuxen nin me postulei, certos sectores e grupos propuxéronmo. Penseino un pouquiño porque é un cambio grande na miña vida e no meu compromiso co proxecto que viña dende moito atrás. Ademais tiven que poñer condicións como seguir na universidade, e ter certa capacidade de facer o que eu creo que se debe facer no BNG neste momento. Houbo acordo nestas condicións e aceptei.
Di que quere liberar ao pais da dereita. Ve isto factible a curto, medio ou longo prazo?
Vexo que é necesario e imprescindible. Cando a sociedade o decida non sei cando será. Pero é moi urxente. Agora hai políticas que están destruíndo as conquistas de décadas de loitas sociais. Están en perigo a dotación de servizos públicos, a protección dos máis desamparados, a sanidade e educación pública, o sistema de pensións… debido ás políticas neoliberais. E como país, Galiza está véndose ameazada por un proxecto recentralizador, estamos perdendo as pequenas cotas de competencias, poder e autonomía que se alcanzaron nas ultimas décadas. Que cando vai ocorrer? Pois non o sei. O malestar é moi amplo e moi profundo neste momento, pero non hai una tradución política electoral dese malestar de xeito adecuado. Eu confío que non tarde moito, pois cada ano que pasa estamos experimentando un retroceso brutal.
Fala moito das políticas neoliberais. En que consisten exactamente?
Son políticas de desregulación da actividade económica; de ofrecerlle á iniciativa privada unha absoluta liberdade a expensas da sociedade que está por debaixo, do control das institucións públicas, da economía produtiva dos traballadores e da economía en xeral. Son políticas que interesan só a un sector minoritario da sociedade, que é o que se beneficia desa liberdade absoluta de movementos de capitais e que desprotexe aos sectores máis febles. Neste momento son a beneficio do sector financeiro, da especulación financeira e dos mercados financeiros.
Teñen algún elemento positivo estas políticas?
Non hai nada positivo na formulación neoliberal, e son cada vez políticas máis radicais. Están neoliberalizando o neoliberalismo. Non se están corrixindo os fallos da crise do 2008, senón que se están acentuando as características deste modelo. E as consecuencias sociais son devastadoras, tamén para a democracia. A capacidade de decidir dos países e por parte da poboación está absolutamente laminada. A cidadanía vota unhas cousas, uns programas, e logo as decisións de política económica son tomadas ao marxe do proceso democrático. A xente non confía na política. Non están sendo capaces de que as institucións controlen aos mercados e se poñan por riba dos fondos de inversión, dos bancos.
Cales son eses controis dos que fala e quen controlará aos controladores?
O sistema democrático está pensado para controlar aos gobernantes. Do que se trata é eliminar os paraísos fiscais, de poñer límites á liberdade de movementos de capitais e a especulación pois desestruturan o funcionamento económico. A economía produtiva require certas regularidades e compromisos que son contraditorios coa liberdade absoluta de movementos que se da nos mercados financeiros hoxe en día, onde o diñeiro circula á velocidade da luz. Entón ou cortas a liberdade de facer os movementos de capital especulativo a esa velocidade ou o investimento produtivo non ocorrerá. Este é o que crea riqueza, o que crea bens e servizos, empregos, salarios e fai que una economía poida vivir do seu traballo.
Quen controla aos controladores? Os cidadáns. O sistema democrático está pensado para controlar aos gobernantes. O pobo ten que ter soberanía. O goberno ten que ter capacidade sobre ese tipo de cousas. Por iso toda esta cuestión do control nos leva ao concepto de soberanía. O que se require para que comece a haber un orden e control no funcionamento da economía é evitar ese tipo de disparates e que os países recuperen soberanía e capacidade de decisión sobre as cuestión importantes que lle afectan ao país.
Cales foron as causas da perda de votos do BNG nas derradeiras eleccións.
As causas polas que o BNG perdeu votos nos últimos anos teñen que ver cunha dificultada para conectar con determinados sectores da poboación que foron perdendo a confianza no proxecto. O BNG na última década foi dando una evolución errática nalgúns discursos que fixo que perdera xente e votantes por diversos lados. Houbo un problema de continuidade no discurso que fixo que se fóra perdendo a confianza en distintos sectores. Tamén existiu unha conflitividade interna e os problemas e as escisións acabaron provocando una imaxe moi negativa no electorado. Iso sumado ás convulsións sociais e a crise da política; á incerteza e falta de esperanza para cambiar as cousas de moita xente, fixo que moitos virasen as costas ao proxecto.
Falaba vostede na pasada Asemblea da labor pedagóxica do BNG; como se desenvolvería?
Cunha fundamentación das propostas para que cheguen á xente os diagnósticos e propósitos de forma clara. É preciso que e a xente perciba que o diagnóstico que fai o BNG dos problemas é correcto, e de que as solucións que ofrece tamén son correctas e viables. Para facelo necesitas instrumentos: labor militante na base da sociedade e nas organizacións sindicais, así coma o boca aboca nos bares, ós veciños, explicando a nosa vision e alternativas. Pero tamén necesitamos que os medios de comunicación transmitan as nosas propostas, e iso hoxe é complicado, pois os medios de comunicación importantes están hoxe nas mans dos poderes económicos que intentan manter o statu quo e as políticas neoliberais. As opcións de esquerda real como o BNG non teñen éxito electoral en parte porque os mass media están moldeando a percepción que a xente ten das cousas. E a forma en que a xente interpreta a realidade e entende a viabilidade das alternativas ven determinada polo pensamento e información que ten, e estes factores están sendo manipulados.
É logo por mor dos medios que o BNG non obtén máis votos dos que obtén hoxe en día en Galicia?
É unha das razóns, claro. O BNG e outras formacións. Obviamente ignorar a importancia dos medios na sociedade actual sería negar unha realidade que é evidente. E que os medios teñen maioritariamente unha orientación ideolóxica é evidente para calquera. Está claro que as esquerdas en xeral, e os nacionalismos de esquerda en particular, teñen aí un problema. Ás veces os medios son capaces de xogar coas divisións, precisamente sabendo que a división facilita o reinado da dereita.
Cre que nas eleccións do ano pasado os medios trataron igual o Bloque Nacionalista Galego e a Alternativa Galega de Esquerda?
Iso non precisa de moita explicación. Non se tratou igual.
Coa fin de dividir?
É obvio, non só por ese medio que comentas, senón por outros. É unha liña que estaba pensada polos que dirixen a comunicación da dereita e do PP. Estaba moi ben estudado cal tiña que ser a estratexia de comunicación nese escenario para conseguir que Feijóo, que podería perder as eleccións, triunfara. A estratexia de estigmatización das opcións que máis claramente podían ser alternativas reais funcionou.
Dicía o outro día na Radio Galega que “rematou a fase dos lamentos no BNG”. Por que levou tanto tempo superala?
Houbo unha escisión que empezou a producirse hai un ano pero que se prolongou ao longo do tempo. Un proceso que fixo que a dinámica de conflito interno se prolongara ata os días mesmos das eleccións de outubro. Foi un proceso longo, que comezou antes da asemblea de Amio, moito antes. O que quixemos facer coa última asemblea que celebramos foi cerrar esa fase, e cohesionar para que a xente perciba realmente cal é o programa do BNG, a alternativa do BNG, e non o ruído interno dentro do BNG, que é o que realmente interesa aos medios.
Estes días, cando un fala con xornalistas, dinche: Mentres non haxa algo de lío, para nós non sodes noticia. Entón, propostas do BNG? Pantalla. Programa do BNG? Pantalla. Mais cando aparece alguén levantando a man, dicindo, “eu teño unha crítica que facer á dirección do BNG”, entón ese día van onda ese fulanito e dáselle voz.
O caso Aymerich. Entende vostede a súa posición?
Non é un caso (risas). O que fixo foi unha decisión persoal, de entender que prefería reducir a súa presenza institucional representando o BNG, e entendo incluso os sentimentos que podía ter nese momento para tomar esa decisión. El decide volver á universidade e enténdoo perfectamente. Creo que si é certo que á hora de efectivizar esa decisión fixo unha serie de valoracións sobre o BNG que non respondían á realidade, e iso non era moi de recibo. Non foi moi positivo para a transmisión da mensaxe que o BNG quere trasladar á sociedade. Fixo unha lectura sen estar moi involucrado no proceso de elaboración das teses, sen seguramente ter un coñecemento moi exacto do que nos estabamos formulando neste novo ciclo que estaba conformándose. Fixo unha serie de valoracións máis baseada en prexuízos e presuncións que en contraste real, e nese sentido creo que as valoracións que fixo non foron moi acertadas nin realistas. El deu a súa opinión e a prensa doulle toda a cancha que puido para que circulase en maior medida que a do resto do BNG.
Un paso atrás para coller pulo ou definitivo, o de Aymerich?
Non o sei. El saberá, non é cousa miña. Aínda é novo.
Consolídase como adaptación a esta política mediática a política espectáculo, como berrar no parlamento ou estes actos que se veñen vendo?
A situación política aquí, como consecuencia da descomposición do propio sistema democrático, fai que a crispación estea hoxe presente en todos os ámbitos da vida. Están os das preferentes rebentando plenos, xente protestando na rúa, dentro do Parlamento… Iso trasládase a un enfrontamento máis virulento dentro das propias institucións. De todas formas, non é esa a liña do BNG. O que nós vimos facendo no parlamento é facer unha labor de control e crítica da xestión nefasta do goberno que temos. Facendo propostas e alternativas, e formulándoas de xeito serio e rigoroso. Non é quizais o que outros queren facer indo ao parlamento dando espectáculo de cara fóra sen ofrecer substancia; sen contido nin alternativas.
O BNG fai unha oposición moi clara, moi contundente, con argumentos e propostas. En todo momento facémolo o mellor que podemos.
Non houbo algunha concesión a este espectáculo? Recordo agora mesmo a imaxe dalgún voceiro do BNG sometido pola policía. Non é iso como un acto de marketing, de venderse?
Home, se ti chamas espectáculo a que che dea “de leches” a policía, non sei se iso entra dentro do espectáculo. Iso forma parte dunha acción absolutamente violenta e represiva por parte da policía fronte á xente que se manifestaba en apoio a unha persoa que estaba sendo desafiuzada. Iso non é espectáculo, é represión.
Non obstante, a cidadanía non estaba ata agora afeita a ver ese tipo de situacións.
É certo que estamos nun momento en que a represión acentúase moito máis. Efectivamente, noutras circunstancias, posiblemente, un parlamentario a policía non se atreve a tiralo ao chan. O que está ocorrendo agora é precisamente o reflexo de que a dinámica represiva vai a máis, e afecta cada vez a máis xente.
Volvendo tamén ao nacionalismo. Dixo o outro día Bieito Lobeira que o nacionalismo fóra do BNG ten que pasar unha “proba de algodón”. De que estamos a falar?
É unha expresión moi gráfica. Creo que se atopaban no contexto en que lle preguntaban se era posible a reunificación do nacionalismo. Nós temos a vontade e a intención de favorecer o reencontro do nacionalismo, e na medida do posible a súa reunificación. Pero iso require ver cales son as actitudes e a vontade dos demais. É necesario ver se hai coincidencia no proceso que se defende, porque se hai diferenzas de fondo con respecto ao proxecto político é difícil que se dea esa reunificación. Polo tanto temos que falar, pero sobre todo contrastar cal é a opinión dos demais, a súa visión das cousas. Iso é ao que se refería, hai que verificar que hai acordo para poder camiñar cara un proceso de reunificación co horizonte temporal que sexa. Agora mesmo é complicado porque é moi inmediata a división.
Falando do tema do modelo político, nun artigo en Sermos Galiza dixo que “o modelo organizativo do BNG, pensado para unir organizacións políticas diferentes, acabou na práctica reforzando a dinámica fragmentadora e disgregadora”. Existe conflito entre esas partes ou está todo solucionado?
Iso non é exactamente así. Iso de que hai un “control” é unha forma de dicilo que non é exacta. A cuestión é que hai unha maioría de xente que non ve claro que ese modelo poida non funcionar, aínda recoñecendo que houbo fallos no seu funcionamento nos últimos anos.
Algúns cremos, e esta é a miña opinión persoal, que a experiencia nos demostra iso que acabas de ler. Ao final, eu tamén entendo que nada é branco ou negro nese sentido. Os problemas que houbo non estaría garantida a súa solución polo feito de que a estrutura non fose de fronte. Os problemas poderían terse manifestado doutra forma, pero non hai garantía de que non os habería. De feito, outros partidos, coma o PSOE, organizados nunha estrutura non frontista, teñen non sei cantas familias enfrontadas. E nin sequera con proxectos políticos diferentes, senón que semella ser unha guerra de bandos. Isto na política existe.
Logo o modelo podería cambiar con Xavier Vence?
Non, non. Aí hai unha aposta moi clara, por unanimidade na anterior asemblea xa, e tamén na última, que é o sistema asembleario. Polo tanto, todos os militantes do BNG participan en tódolos procesos de elección de todos os órganos. Todo se decide polo voto de todos e cada un dos militantes. Hai partidos que están estudando a maneira de empregar este modelo que o BNG xa ten dende os seus comezos, excepto unha asemblea que se organizou por delegados. Xustamente a asemblea na cal rematou de consolidarse unha división interna. Por iso cremos que o sistema asembleario pode ser máis eficaz para garantir a cohesión da formación, e sobre todo para a expresión libre da vontade dos militantes individuais.
Volvendo ao tema das críticas destrutivas, non están entrando nese terreo coas fotos de Feijóo?
Non. Hai que criticar as decisións dos gobernos e dos gobernantes, e a cuestión das fotos de Feijóo non é unha cousa menor. Eu creo que é a peor vinculación que pode ter un gobernante. O que me parece inconcibible é unha sociedade que sexa intolerante ao feito de que un gobernante poida estar tendo unha relación continuada, cando menos de ocio, cun narcotraficante. Se unha sociedade non é capaz de ver a gravidade dese tipo de relacións dende o punto de vista moral, do que representa. A falta de moral de alguén que era naquel momento un alto cargo da Xunta e chegou a ser presidente. Se a sociedade considera que iso non ten importancia, existe un grave problema. Nós cremos que iso é o mínimo que lle podemos esixir a alguén. Galicia non pode ser Sicilia, e admitir que os gobernantes se movan con total familiaridade no mundo do narcotráfico supón un nivel de degradación enorme. Para min só habería algo máis grave, e é que tivésemos constancia de que el participara neste tipo de actividades. Pero dende logo, falando de viaxes a Andorra, debería polo menos haber unha investigación, xa que sabedes que Andorra é un paraíso fiscal usado por narcotraficantes.
Comentaba vostede antes que hai que acabar cos paraísos fiscais, como se consegue isto?
Pois cun acordo entre os países máis importantes no ámbito económico. Europa podería adoptar unha decisión para eliminar todos os paraísos fiscais que existen en Europa, dentro das fronteiras europeas e mesmo baixo a bandeira dalgunha potencia económica. Andorra, Mónico, Lietchestein, Xibraltar, Chipre… É algo que está ao alcance dos gobernos democráticos da Unión. Logo, hai outro tipo de paraísos fiscais que deberían eliminarse no marco do G-20, e todos os países que supostamente teñen interese en que a economía global funcione. En todo caso, cada país pode facer uso da súa capacidade lexislativa e penalizadora para perseguir aos seus cidadáns que operen en paraísos fiscais. En vez de facer a vista gorda e conceder amnistías fiscais a quen evadiu impostos por esta vía, facilitándolles o branqueo de diñeiro como se fixo por parte do PP, o que tiña que haber é unha boa fiscalización; unha boa persecución da evasión fiscal e a fraude.
Fala por exemplo de pechar as fronteiras ás transferencias económicas entre un país coma o noso e un país que poida ser considerado paraíso fiscal?
Pechar fronteiras é unha palabra que en termos económicos significa autarquía. Non é pechar fronteiras, é controlar. Que poidas saber e autorizar os fluxos que legalmente decides autorizar, non se trata de impedir os fluxos. Hoxe calquera país precisa de comerciar o resto do mundo, e ter fluxos de capitais. A cuestión é que ti decidas cales si e cales non, en que condicións si e en que condicións non.
Se hoxe en día, por exemplo, vén comprar o estaleiro Barreras un Hedge Fund con sede nas Feroe, habería que bloquear esta posibilidade?
Eu penso que iso non sucedería. Un fondo especulativo dese tipo non vai inverter de forma estable nunha empresa industrial. Se o fai, en todo caso, é para dar un pelotazo. Nese caso diríache que non é necesario este tipo de investimento. Que veña capital de fóra a investir non é un problema, o problema é o tipo de capital que vén. Hai fondos de inversión legais, con outro tipo de investimento, que poderían traballar en empresas galegas ou españolas.
Quen matou as caixas galegas?
Moitos. Matáronas as malas decisións dos xestores, que crearon as condicións para facer máis fácil a súa desaparición. Pero a decisión de matalas é unha decisión que vén de outro ámbito, que é o ámbito da gran banca española e do Banco de España. É unha decisión que nace no ámbito bancario e no ámbito dos poderes económicos madrileños, porque era unha forma de quitarlle ás comunidades as competencias sobre o crédito e sobre unhas entidades, como as caixas, que controlaban máis da metade do aforro do país.
Foi un ataque planificado, entón?
Si, claro que foi planificado, xa antes da crise. En 2006 xa estaba perfectamente deseñado cal era a estratexia de desmantelamento das caixas, primeiro vía fusións e logo vía bancarización. Iso está nun documento aprobado e elaborado no marco da fundación de estudos financeiros española e que foi presentada publicamente polo daquela presidente do Banco de España en xaneiro de 2007, antes de estalar a crise. Era o plan estratéxico para o sistema financeiro español: fusión interterritorial das caixas e posterior bancarización das mesmas. Con esa premisa viñan traballando Botín e os grandes bancos dende os 90.
Falando de bancos, chegamos a esta facultade e vemos a man dereita unha oficina do Santander.
A presenza do Santander nas universidades españolas é o reflexo dunha estratexia moi intelixente do banco Santander de penetrar con criterios estratéxicos o mundo do ensino superior en España e Latinoamérica. Foi unha estratexia que traballou en varias frontes. Un é a fronte máis inmediata, que son as oficinas, coas que poden achegarse a un mercado potencial como é a xente universitaria, nunha idade na que se comezan a conseguir clientes. Pero tamén vai ligado a outra estratexia máis sibilina e de moito maior alcance, que é o control do financiamento e a información das universidades españolas e latinoamericanas, en particular a través da xestión dos seus recursos financeiros, pero tamén a través dunha relación moi estreita coa institución a través de Universia. Unha organización impulsada polos Botín para conseguir ir meténdose no mundo do ensino superior. Unha aposta de alcance para que o Santander teña no futuro unha posición de privilexio no proceso de privatización do ensino superior.
Hai demasiada relación empresa-universidade?
Non é que haxa demasiada, o que ocorre é que algunha dela pode ser inconveniente. Esa relación está movida única e exclusivamente con criterios económico-mercantís, e ás veces fai que as universidades acaben poñendo a disposición de determinadas empresas demasiados recursos, demasiadas persoas e demasiado coñecemento sen medir realmente o alcance desas accións. Dáse lugar a unha subordinacións excesiva dalgúns departamentos e laboratorios da universidade a empresas concretas. Non pode non existir un control estratéxico nese tipo de accións, para que se preserve o interese público e da sociedade e se poña todo a disposición da iniciativa privada simplemente porque pon algúns euros enriba da mesa. Os criterios e os intereses económicos de curto prazo de certos investigadores e equipos poden actuar en contra dos intereses estratéxicos da universidade pública e polo tanto da sociedade.
Por exemplo, pode facer que a investigación en temas sensibles, como poden ser os medioambientais se poñan ao servizo de empresas concretas contaminantes e non en interese da sociedade, que se vería beneficiada por unha investigacións máis independente.
Entón, como cambiaría o BNG isto? Cal é o modelo?
Defendemos que a xestión da universidade debe seguir sendo pública e debe preservar a súa autonomía, e que non debe de estar sometida aos intereses inmediatos dos gobernantes. Iso é o que está facendo actualmente o PP, que é arrogarse á capacidade para decidir sobre decisións concretas de funcionamento interno e contratacións internas na universidade. É dicir, que prazas se crean ou non. E cremos que debe haber un financiamento importante, suficiente, para a investigación básica e aplicada.
Cremos que a universidade debe contribuír ao benestar da sociedade, e faino pola vía de formar bos graduados e tamén por facer investigación ao servizo da sociedade. Por iso a investigación debe de estar orientada a atender as prioridades que se definen dende o ámbito social e non só de empresas concretas.
E de onde sairía ese diñeiro?
Dos impostos, non hai outra vía.
Ten sentido flexibilizar a universidade? Por exemplo en xornalismo, onde seguen ofertándose 80-100 prazas cando desas persoas logo sairán con traballo de cada vez 20 ou 30?
Nós fomos moi críticos historicamente coa non planificación que houbo con respecto ao sistema universitario galego, da creación de titulacións que están triplicadas e cuadruplicadas, e que non se crearon atendendo ás necesidades do país. Despois en canto á cantidade de alumnos que as cursan, nós cremos que efectivamente non debe de haber unha limitación tan estrita que ao final remate convertendo nun colo de botella estas licenciaturas. Sucedeu en medicina, onde a base de recortar tanto creouse un problema de falta de médicos. Polo tanto, ten que haber algo de planificación, unha reordenación das titulacións atendendo ás necesidades da sociedade.
Teñen sentido no país 3 universidades?
O das tres universidades non é en si mesmo o problema. Eu son un defensor de que unha única universidade podería ser unha forma máis eficiente de organizar o sistema universitario galego. En todo, caso, que non funcione ben non é porque haxa tres. Podería haber tres cunha boa coordinación. O problema real está no mapa de titulacións que existe, que está mal pensado.
Hai unha pregunta que lle facemos a cada político que entrevistamos…
Eu non son político (sorriso).
A cada persoa que se dedica á política, entón. Moléstalle o adxectivo?
Non, non me parece mal, pero eu sigo a ser profesor universitario, e é como reflexiono, máis que como político.
Bueno, fágolle a pregunta igualmente. No caso de chegar o seu partido á Xunta, que farían coa Cidade da Cultura?
Primeiro tería que visitala para ver pra que vale (risas). O que si teño claro é que mesmo cos despropósitos, unha vez consumados, o que hai é cando menos poñer toda a intelixencia posible para quitarlle proveito. O que non pode ocorrer é que teñas ese investimento aí e que a xente só crea que vai servir para que vaian autobuses de turistas facerse unha foto alí. Está claro que ese espazo, por moi inútil que sexa, por moi mal concibido que estea, hai que usalo para algo.
Foi un erro do bipartito continuar coa súa construción?
Visto con perspectiva está claro que foi un erro. Visto naquel momento… O bipartito puxo na mesa aquela posibilidade, porque en principio o BNG era contrario a ese proxecto. Pero había tantos compromisos firmados coas empresas construtoras xa polo goberno Fraga no último momento, e que implicaban tamén custos millonarios, que se optou por seguir co proxecto redefinindo os contidos. Intentouse darlle unha finalidade que ata aquel momento non tiña. Pero visto agora está claro que tería sido mellor asumir o custo de parar. Non era unha decisión fácil.
Unha última pregunta. Se lle sacasen unhas fotos nun iate, con algún personaxe do mundo empresarial…
Eu maréome nos iates (risas).
Pero dimitiría?
Non teño amizades neses ámbitos. Sería complicado que se dese a situación.
Entrevista realizada por Alejandro Gándara, Rosalía Macías e Jorge Pan.
