Bibliotecas para non estudar
Velaí vai un artigo máis sen o menor rigor xornalístico ou, polo menos, o rigor ó que estamos afeitos. Eu (si, usando a primeira persoa) aviso. Se queredes seguir seguide, pero o que ides ler posiblemente sexa máis propio dunha redacción para a escola que dun xornal feito e dereito. Non digo que sexa algo positivo nin negativo, pois aínda sabendo que soará pretencioso, quero pensar que é unha aproximación ás orixes ou unha volta de folla ó estilo de Picasso, a quen aprender a pintar coma un neno levou toda a vida. Aí vai pois, a falta dun mellor enfoque, unha das fórmulas máis básicas da escritura: a descrición.
Biblioteca Ánxel Casal. Foto: Cromacultura.
Ó entrar o venres pasado na Biblioteca Ánxel Casal, xa despoxado de calquera tipo de apuro universitario, decateime de que o edificio non tiña o mesmo cheiro a suor reseso co que me recibira ó longo dos meses de xaneiro e decembro cada vez que ía devolver unha película. Tiña un aquel depurado, un pouso de tranquilidade que mesmo se antollaba acolledor. Non era preciso mastigar para poder respirar e o aire fluía sen impedimentos pola estancia, incluso sen ese ton translúcido que enrarecía a vista durante os meses de exames. Mirei derredor e o sorriso distentido dos recepcionistas incitoume a quedar. Había tempo que non me atrevía a entrar nunha biblioteca, pero dende logo non era como a lembraba. Non se escoitaba o repenicar dos tacóns dos looks explosivos que se arrexuntan a fumar na entrada, nin tampouco se podía apreciar o cheirume á gomina cegadora que adoitaba haber hai apenas unhas semanas. Os murmurios procedían máis ben dos lectores de xornais e daqueles que vían películas nos cómodos sofás.
Seguín afondando nas entrañas do edificio. Un edificio magnífico por outra parte, con amplos espazos e unha combinación deliciosa de cristal e formigón. A luz natural chega a cada recuncho e ata fai que a chuvia do exterior dea un ton acolledor ás salas. Nunha columna pendura un programa coas actividades programadas para este mes, dende obradoiros para nenos ou presentacións de libros a charlas con escritores. Trala mesma e ó carón dunhas máquinas de café e refrescos hai un grupo de rapaces que comentan o que aparece nos xornais. Cara o fondo, unha ampla sala de ordenadores e, xa na outra punta, unha hemeroteca ó acceso de todo o mundo.
Primeiro andar: infantil. Non me interesa, pero xa dende as escaleiras apréciase como os nenos comezan a xogar cos propios libros. Todo está perfectamente disposto para eles e o aproveitan aprendendo.
Segundo andar: audiovisual. Un feixe de películas e discos están á disposición de calquera que se digne a facerse socio, ou mesmo para todo aquel que teña un rato para quedar e aproveitar os sofás e televisións que hai. Amais, unha boa variedade de literatura, e sempre con recomendacións para quen estea aberto a novas alternativas.
Terceiro andar: sala de lectura. He aquí a maior diferenza con respecto ó período de exames. Non hai moita xente, mais a que hai parece gozar do que fai. Os reloxos sobran e o tempo transcorre sen presión.
Unha das diversas iniciativas emprendidas na biblioteca. Foto: ESFGalicia.
En conxunto, a biblioteca preséntase dende que remataron os exames coma un conxunto tranquilo, mais cun dinamismo do máis estroboscópico. Pasen e vexan. Está para todos. Acolledora e sempre preparada para ensinar algo novo, é todo un espazo por descubrir. Familias, grupos de estudantes, xubilados, participantes en obradoiros, xente que non ten máis que facer e os que o teñen todo por aprender. Ese é o seu sitio. Mesmo as bibliotecas máis mainstream, como a Fonseca ou a Concepción Arenal, teñen agora mesmo un arrecendo á tranquilidade de quen estuda e le por gusto que se torna todo un atractivo e unha chamada de paz para todos os que temos que sufrir diariamente o acoso e derribo das rúas de Santiago.
