Silencio, por favor
Cantas veces en época de exames nos molestou un ruído, unha voz, un zumbar, que se intensificaba na nosa cabeza imposibilitándonos o estudo?; cantos sons inventamos que nin existían só por concederlle o capricho a unha parsimoniosa concentración?
Durante este período de estudo, os asubíos e chifres das manifestacións da Praza de Galicia chegaron a resultar case enfermizos. A única maneira de sobrevivir no piso durante os períodos de protesta era non facendo nada: non estudar, non pensar, non conversar. O placebo, a falsa tranquilidade, só se obtiña se conseguías collerlle o ritmo ás pitadas, acostumarte a que estivesen alí e formasen parte do presente. Quizabes isto mesmo lles sucede aos de arriba, aos que mandan. Se dedicasen máis tempo a pensar, conseguirían escoitar as voces das manifestacións. Pero a forza das palabras dos traballadores, dos parados ou dos afectados polas preferentes sacúdelles o que eu me sei o cerebro conseguindo só un efecto: que se acostumen á protesta.
Hai case corenta anos comezáronse a perfilar a liberdade e o contraste de pareceres, a tensión abriu fendas polas que se colaron asociacións e artistas que non calaron nin cun chorro de vai ti a saber que apuntándolles á cara. Pero nestes tempos que corren, a voz da rúa acálase coa indiferenza, volvéndose así silencio (no sentido máis pexorativo da palabra).
No seu mellor significado, o silencio é o estado onde a humanidade se fai máis sensible. Cando non é provocado resulta un ben necesario, sobre todo en España, un país onde o verbo discutir non se contempla se non é dende a perspectiva dos berros, onde non nos quedamos tranquilos se non dobramos ao castelán todos os filmes estranxeiros, onde non se para de falar e case nada merece ser escoitado. “Pouco cri, cri e moito bla, bla, bla”.
Na política non hai debate, cada parte cava a súa trincheira tirando terra sobre o contrario. Foza que foza pero sempre nun mesmo sentido, sen intención de chegar a unha liña común por medio do diálogo. Políticos-conferenciantes en mitins televisados que falan mentres os demais dormen, facéndoos soñar con promesas.
O bulir constante da vida está de moda. Un mundo de avance tecnolóxico que practicamente non nos deixa sitio para pensar con orde. Acendemos a caixa boba e o que nos atopamos é un conxunto de gritos enlatados. Todos elevan a voz sobre todos, como se berrar fose síntoma de vitalidade e boa saúde. Animais… O panorama dos medios está cheo de personaxes tipo que invitan a pronunciar un monárquico: “pero por que non calas?”
A liberdade é un paxaro migratorio que vive nos lugares máis inhóspitos e se pasa a vida escapando. Fuxe dun silencio que se lle impón e busca calar voces baleiras de importancia. A ausencia de ruído resulta un remanso no medio dun caudaloso río de verbas sen sentido.
y sonrío y me callo porque, en último extremo,
uno tiene conciencia
de la inutilidad de todas las palabras.
Ángel González
