Por que teñen que rematar?
Hai un tempo estragáronseme os cascos do móbil para escoitar música e de súpeto, dun día para outro, un abano de sons case que inconcibibles se espallou polos meus oídos. Resultou sorprendente apreciar como por arte de maxia as bocas da xente artellaban palabras ó moverse, como o abanear dos trens se correspondía tamén cun troupeleo (termo infame que o tradutor da Xunta ofrece ante a incorrección de “traqueteo”) insoportable e desapiadado, como a chuvia ó caer sobre a ventá petaba nunha chamada irremediable, como as burbullas dun refresco ó abrirse proxectaban unha voz efervescente, que había máis música da que eu tiña e que esa suave sensación de fresco que ás veces nos azouta a cara e arrola as árbores (“vento”, dinlle) ten un equivalente sonoro bastante molesto…
En fin, que por circunstancias alleas ó que nos ocupa volvín sucumbir á tecnoloxía e á tentadora capacidade de illamento que esta ofrece. Ó seu abeiro puiden volver rir cos movementos inútiles dos beizos da xente, pensar que os trens son silenciosos ou imaxinar que non chove se me poño de costas á ventá. Claro que unha vez descuberta a realidade e esa súa dimensión audible, todo este conxunto de absurdos e incoherencias que na primeira etapa tecnolóxica alimentaban os complexos do meu espírito acabou por ir perdendo a graza. Agora, aquela mirada fascinada, burlona, superior, coa que me dirixía ó entorno foi volvéndose un xesto sombrío e desconfiado. Desconcertado. Sei que falan, que falades; non quero escoitalo, mais… que argallades? Do mesmo xeito, sabendo que os trens fan ruído, sempre ando coa mosca trala orella, non vaia ser que algún estea pitando para que me aparte… O mesmo coa chuvia, que nunca se sabe por onde lle vai dar, ou con ese murmurio do gas da cociña, que transforma aquel cheiriño tan agradable e relaxante nunha sorte de sombra omnipresente.
Daquela, atópome nunha situación semellante á do neno que descobre quen son os auténticos Reis (“reises”, remitíndome ás verbas dun insigne mestre dunha universidade non moi afastada) Magos: sigo abrindo os agasallos, pero agora fágoo sen esnaquizar o envoltorio, con menos ilusión. Agora enchufo os cascos, mais aquela delicia illante de antano non é a mesma. Ten derredor un papel que non me atrevo a ignorar. Perdín a inocencia e asumo que o do oído é un sentido que está para algo máis que reportar pracer.
É por isto que malia que os cascos de agora son inda mellores cós de antes (son deses que entran ata o fondo da orella, que non permiten ningún tipo de inxerencia externa á esencia divina da música e ata sacan o cerume), non acabo de gozar con eles como gozaba cos outros. Lembro como unha amiga me contaba o que lle gustaba saír de traballar e escoitar música de camiño á estación, co que eu mesmo intento facer o mesmo. Adoito usalos, si, pero co volume máis baixiño, meténdolles so a puntiña, sen chegar ó tímpano. Deixo que autobuses, gargalladas, pizzeiros, obras e demais impertinencias adulteren as exquisiteces de Oasis, Nirvana, Gov´t Mule, Eels, Pantera, Leonard Cohen, Dire Straits, P. Kalkbrenner, U2, Boney M, Madness, Elliott Smith, Jamiroquai, Justice, ou mesmo Hot Cheap… As cancións seguen soando,máis envolventes, máis ecualizadas e non sei canta carallada, pero eu non acabo de poder concentrarme só nelas. Incluso hai veces que a presión me pode e esas longas que antes me facían cruzar a rúa cos ollos pechados e ulir o gas sen preocupacións (“Nobody Girl”, “When the music´s over”, “Suzie Q”, “Stairway to Heaven”, “Down by the River”, “Heroin”, de Lou Reed…) non chegan ó final. A rapaza de Ryam Adams é xa recoñecible, as notas dos Doors rematan, Suzie non é a mesma, a escaleira quédase nas nubes, a corrente do río vai cara arriba e, en definitiva, perdín o mono que me xeraba a voz de Lou Reed.
Caricatura da portada de “Avalancha”, de Héroes del Silencio, por Theodoros
Con todo, hai veces (a miña lista de reprodución é sempre aleatoria) que, sexan cales sexan as circunstancias, comeza a soar unha canción á que me resulta imposible subtraerme. As primeiras notas, ou incluso os aplausos do público da versión en directo, e as mans van directas a enchufar os cascos-tapón directos ó tímpano. Dá igual onde me atope, que tras ese par de sons so existe a canción. Déixovos coas oito (non dan nin para un decálogo, agora que tan de moda están nas épocas de exames, de tan selectas que son) que xamais pararei de escoitar ata que rematan.
11´ 5´´. “Decadencia”. Se xa os 4´ 16´´ da versión orixinal do segundo álbum de Héroes del Silencio, “Senderos de Traición”, resulta dunha forza e ritmo asoballantes, o ruído sucio e rockeiro da versión en directo recollida en “Parasiempre” é sinxelamente brutal. A letra, cantada con moita máis furia, o compás ben marcado pola batería, a guitarra esquizoide de Valdivia subindo e baixando a través do baixo medio punk de Joaquín Cardiel e a harmónica que dá paso a unha improvisación completamente imprevisible. “Es la mala hora, condenado estoy”, “es la mala hora, mi jodida suerte terminó”, “porque la decadencia está prohibida en nuestras jodidas mentes”… A propia letra semella un anticipo do perigo que supón abandonarse ós berros de Búnbury en circunstancias non recomendables…
Rory Gallagher
9´30´´. “A million miles away”. Malia ser tamén en directo e recorrer á guitarra como atractivo indiscutible, a tónica que emprega Rory Gallagher para que eu escarve no máis fondo do meu cerume é algo máis sosegada. Un piano delicado vai contestando ós seus punteos calmados e a súa voz, esa voz triste e desgarrada desfaise no retrouso e nos riffs clásicos para derivar nun solo de guitarra subversivo como uns ollos azuis.
9´28´´. “I´m going home”. Directo unha vez máis; desta volta, nas lisérxicas profundidades de Woodstock. Ten Years After non son máis ca un pretexto para que Alvin Lee prenda lume ó público cunha entrada estridente da que xa resulta imposible desprenderse. A letra, aínda sendo outra escusa máis para que o declarado mellor guitarrista dos USA intercale os seus delirios dixitais de seis cordas, resulta igualmente atractiva para conducir a quen escoita pola calma e a tempestade dunha canción que reflicte a esencia do festival de festivais.
9´ 06´´. “Free Bird”. Lynyrd Skynyrd. Seguindo nos Estados Unidos, posiblemente non faga falla engadir nada a ese título. Literalmente, someterse á sorte de miaños de Cassie Ganies e á cada vez máis cadente guitarra de seu irmán Steve é como voar sen rumbo.
8´ 32´´. “American Pie”. Aínda que tan só sexa a xeito de homenaxe á terra que destes dous últimos grupos, Don McLean esquécese da importancia dos instrumentos para contarnos unha historia, para levarnos de volta a época dourada do Rock´n Roll e emprestarnos o abrigo de James Dean para conducir un Chevy cara unha música que adoitaba facernos rir. Por moitas veces que me pareza que se repita o retrouso ó final, sempre estaría disposto a escoitalo e cantalo unha vez máis.
13´ 30´´. “Shine on you crazy diamond I”. Cambio de continente de novo con forza para que os sintetizadores e guitarras de Pink Floyd se brillen como un diamante entre o meu cerume. O mellor destes trece minutos é que dan ganas de reenganchar coa continuación da canción (misteriosamente denominada “Shine on you crazy diamond II”), duns 12 minutos, e que polo medio aínda quedan os sete e medio de “Welcome to the machine” e os case 12 que “Wish you were here” e “Have a cigar” forman xuntas.
X´ YZ´´. Dende a mesma illa, con todo, os Rolling Stones advírtennos de que “You can´t always get what you want” para ir chegando ó final da lista. A duración dependerá do directo que escoitemos, mais pouco se pode engadir ó feito de que saber que Mick Jagger é o cantante e Keith Richards quen lle contesta na guitarra. Todo un himno. Coma unha burla do destino, non é a primeira vez que a batería se me esgota cando esta canción vai pola metade…
Deadmau5 en directo. Imaxe de “Xlasvegasblog”
10´ 37´´. “Strobe”. Para rematar cun xiro radical, deixando completamente de lado as guitarras e as letras sentidas, unha pequena homenaxe á estroboscopia de man de Deadmau5: “Strobe”; isto é, estroboscopia en inglés (para que andarnos con sutilezas?). A melodía de base dos dous canadenses cabezóns semella unha almofada xigante de plumas na que somerxerse para ir collendo a forza e o ritmo da pura esencia do (e cito wikipedia, ante a miña imposibilidade de entrar na distinción dunha serie de xéneros que sempre englobei como estroboscópicos) “electro, progressive house, minimal, electro house, progressive a secas e house a secas”. Se non vos chega, sempre podedes escoitar unha sesión de 66 minutos que aparece a continuación en Spotify.
En fin, que estas cancións terán que rematar porque á fin e ó cabo, “non sempre podes ter o que queres”…
