Motörhead: bastardos do rock psicodélico
Coñecedes a historia do astronauta ruso? O primeiro home que foi ao espazo. Ía nunha gran nave espacial, pero a única parte habitable era moi pequena. Así que o astronauta está aí dentro, cunha pequena ventá pola que ve a curvatura da Terra por primeira vez. O primeiro home en ver o planeta desde o espazo. Atópase absorto nese momento. E de repente, un estraño “tic,tac” comeza a saír do panel de mando. Maldice o panel de control e saca as súas ferramentas, tratando de atopar o ruído para detelo. Pero non o encontra. Non pode paralo e ignórao. Ás poucas horas comeza a sentilo como unha tortura. Pasan uns poucos días e el sabe que ese pequeno son o quebrará. Vaino volver tolo. Que pode facer? Está só aí enriba nun armario espacial. Quédanlle aínda vinte cinco días con ese ruído. Polo que decide que só salvará a súa cordura namorándose do son. Así que cerra os seus ollos tratando de imaxinalo. Cando máis tarde os abre xa non oe o “tic, tac”. Escoita música.
Este fragmento pertence ao filme de Mike Cahill, Otra Tierra.
A curiosidade ante o cosmos inspira ciencia e motiva preguntas entre os máis pequenos que con dificultades esquivarán os pais. A noticia do posible impacto do asteroide Apofis contra a Terra en 2036 sorprendeunos a todos a pesar de que agora a NASA descarte o impacto. A sensación de saber que vivimos nunha bola de ferro e rocha cuberta de gases e perdida nun universo tan grande, tamén suscita música. O rock espacial é un xénero musical orixinado na década dos anos sesenta como unha corrente do rock psicodélico e a música progresiva. Por isto de poñerlle nome a todo, que dicía Charlie Peartree. As letras de temas como “Astronomy Domine”, composta por Syd Barret para o disco debut de Pink Floyd, The Piper at the Gates of Dawn, ou o magnífico “Space Oddity” de David Bowie (que lle pasou a este señor nos últimos dez anos?), teñen unha temática relacionada coas viaxes espaciais. As longas pasaxes instrumentais, que xogan ao seu gusto co ritmo do tempo, caracterízanse polo predominio dos sintetizadores e das guitarras envoltas en efectos atmosféricos. A principios dos 70, o grupo británico Hawkwind daba un paso máis no xénero e incluía nos seus concertos varios espectáculos teatrais. Un clima de psicodelia, láser e nus que ambientaba o principio da década. Os sesenta xa pasaran e eu aínda sen nacer.
hardrockmusic80s.blogspot.com
Ian Frasier “Lemmy” Kilmister si foi parte desa época. Nacía un 24 de decembro de 1945 en Stoke-On-Trent, no condado inglés de Staffordshire, fillo dun sacerdote que abandonou a súa familia cando Ian tiña tres meses. O alcume de Lemmy achácaselle á súa insistencia ao pedir algo de diñeiro para as máquinas: “lend me a fiver”. Fascinoulle a música (e as mulleres) e pronto comezou a tocar a guitarra en diversas bandas de R&B de ámbito local, chegando a ser pipa de Jimmy Hendrix. A incorporación do baixista Lemmy Kilmister outorgoulle a Hawkwind os seus mellores momentos. En 1972 publicouse o seu maior éxito, “Silver Machine“, chegando a converterse nun clásico do rock. Durante a xira de promoción do disco de 1975 composto en colaboración co escritor Michael Moorcok, Warrior on the Edge of Time, Lemmy foi detido pola policía na fronteira de Canadá por posesión de drogas. Canceláronse varias actuacións polo ingreso no cárcere do baixista e isto cortou a débil relación que tiña cos demais membros do grupo. Deixaron a Lemmy fóra e no seu lugar entrou o guitarrista de Pink Fairies, Paul Rudolph. Nun auténtico lio de saias entre bandas, Kilmister reuniuse con un antigo membro dos Pink Fairies, Larry Wallis, para dar vida a Motörhead.
Fourth day, five day marathon
We’re moving like a parallelogram
Don’t move, the morning’s not a pretty sight
I guess I’ll see you all on the other side
I should be tired, I’m already wired
I ain’t felt this good for an hour
Motorhead,
Remember me now
Motorhead
O novo proxecto chamouse como a última canción que Lemmy compuxera para Hawkwind. “Motörhead” provén dun termo que na Inglaterra dos setenta significaba “adicto ao speed”. A idea principal era que a formación se chamase Bastard, pero o representante da banda, Doug Smith, advertiu que con ese nome dificilmente ían poder saír nos medios. Pouco comercial, dicía. En 1975 (gran ano) nacía pois Motörhead coa incorporación do batería Lucas Fox. A banda sufriría durante toda a súa carreira numerosas entradas e saídas de membros, sendo Ian Kilmister a única figura constante no grupo. El e o seu baixo Rickenbacker. Lemmy, o campión eterno situado nunha balanza que equilibra o universo do caos e o da lei, dálle vida a unha das bandas máis importantes dos setenta e dos oitenta; un exemplo de carreira musical sólida e prolífica. Pero os comezos foron complicados pois estiveron deambulando pola discográfica United Records sen éxito durante tres anos. As cousas comezaron a mellorar cando ficharon pola Bronze Records. Foi no ano 78 cando entraron no estudio para empezar a facer historia. Os concertos da banda multiplicáronse e reeditouse o seu primeiro traballo, Motörhead, nunha edición de vinilo branco. Coa nova compañía editaron o single “Louie Louie”, unha fiel versión da canción de Richard Berry escrita en 1955, que lanzaron xunto con “Tear ya Down”. A promoción deste tema levounos ao programa da BBC Top of the pop.
Snaggletooth deseñado por Pentagno
O símbolo da banda, o Snaggletooth deseñado por Joe Petagno para a portada do álbum debut da banda, comezaba a recoñecerse. Un cranio mestura de gorila-lobo-can cuns cornos xigantescos era idóneo para representar o espírito de Motörhead. Lemmy engadiulle casco, cadeas e pinchos. A dureza que consegue transmitir o debuxo dá calafríos, pero acábase querendo. Orixinalmente o Snaggletooth portaba unha esvástica nun dos pinchos do casco que se retirou para as reedicións en formato CD. Kilmister ten unha gran colección de elementos bélicos e memorabilia nazi. Entre as súa posesións máis prezadas atópase unha espada de aceiro con runas inscritas na folla. Este Señor presume tamén dunha colección de mulleres que supera o millar, a pesar dunha notable falta de beleza. A súa verruga dereita obsérvate sempre, suxeita nun rostro duro e rebelde. A esquerda non.
O primeiro disco de Motörhead en entrar nos Top 40 Británicos, Overkill, demostraba o poder do trío. O duplo bombo de Phil “Philthy Animal” Taylor, os riffs de Eddie “Fast” Clark e os berros de Lemmy, facían do álbum unha explosión de forza. Hoxe en día este lanzamento considérase un dos mellores da banda e o power trío que o gravou tense como a formación clásica do grupo. O terceiro disco, Bomber, precedería o álbum que sairía en 1980: a bomba de Ace of Spades. Un deses discos que se tornan clásicos desde o primeiro día. Trala portada na que saen os membros da banda, vestidos como foraxidos do Far West nalgún inhóspito deserto de Arizona (mentira, a foto foi tomada nunha canteira de Londres), escóndense doce temas que namoraron a unha xeración de headbangers. O tema que dá título ao disco, “Ace of Spades”, converteuse enseguida no máis emblemático da banda (aínda hoxe o é pese á pouca simpatía que Kilmister profesa por el). Unha das cancións máis famosas do rock inglés, unha das máis versionadas. Tema inmortal. Nun futuro os robots moverán este tema de xeración en xeración.
O día en que merquei este disco alguén tocaba cunha guitarra do FNAC a canción “Blackbird” dos Beatles. Curiosamente, cando tiña 16 anos, Lemmy asistiu a unha presentación dos Beatles no Cavern Club. Gustáballe a actitude sarcástica do grupo, en particular de John Lennonn. Admira aos británicos considerándoos unha das grandes bandas da historia pola súa diversidade. Resulta un pouco estraño pois as características de Motörhead recaen na potencia da instrumentación e na agresividade da voz, o que fai que posúan unha das personalidades máis carismáticas do mundo do rock. A principios dos 80, a banda buscaba facer ruído. Querían ser sucios, que as súas pisadas secasen o céspede dos veciños. Sacudiron a música británica mentres a súa crecente lista de éxitos os convertía nunha figura clave do speed metal, sendo moi significativos os seus traballos dentro do heavy e o punk rock enérxico dos oitenta. Por isto de metelos en algún xénero, xa sabedes. Eles eran Motörhead e facían rock n’ roll para roqueiros; sagrado. E eu aínda sen nacer.
Posteriormente e sempre coas súas coñecidas e invariables pautas, o grupo publicaría vinte discos de estudio máis esquivando problemas coas discográficas e entre integrantes do grupo. O último álbum, The world is yours, data de febreiro de 2011. A súa maneira de traballar aseguraba que os directos fosen moi potentes mantendo un alborotador e vital rock’n’roll no estudio e nos escenarios; unha gozada que tiven a sorte de experimentar en vivo.
You know I’m born to lose,
and gambling’s for fools.
But that’s the way I like it baby,
I don’t want to live for ever.
Corría o ano 2007 cando unha amiga me propuxo acompañala a un concerto que ofrecía Motorhëad en Gijón o 4 de agosto. Por entonces acababa de facer 16 anos e tiña menos idea do que son as cousas da que teño agora, é dicir, ningunha. Pero alá nos fomos cos pais da rapaza até Asturias. Disfraceime cunha camiseta negra (dinlle a volta porque, se mal non recordo, por diante puña: I corazón Los Angeles) e uns pantalóns de meu irmán absurdamente amarrados cun cinto. Moi triste. Cando crin que estaba preparada para un evento dese tipo dinme o visto bo e puxemos rumbo ao Palacio de Deportes de La Guía. Case sete mil persoas esperaban a saída de Motörhead ao escenario, impacientes como os membros da seita Thug ante os sacrificios que levaba a cabo o seu líder en Indiana Jones y el Templo Maldito. Motörhead, Lemmy en particular, conseguiu arrancarnos o corazón aquela noite para despois lanzarnos a un foso de rock abrasivo. No Inferno os asistentes ao concerto suaban coas constantes máis básicas do baixo, a guitarra e a batería. Literalmente. Unha cantidade de homes de mediana idade, con roupa e pel recubertos de parches e tatuaxes que facían referencia á banda, ocupaba a pista e as gradas do Polideportivo. No tumulto, dúas rapazas de dezaseis anos escorríanse entre os xigantes suorosos como un gonzo entre moteros: con susto pero con curiosidade.
Motörhead/ www.lastfm.es
Motörhead presentaba o seu disco Kiss Of Death (2006) e acababan de editar Better Motörhead Than Dead. Live At Hammersmith, que recolle o concerto de celebración do seu trixésimo aniversario. Lemmy Kilmister, Phil Campbell e Mikkey Dee ofreceron noventa minutos de historia tocados a un ritmo veloz. Nada de falar, só facer vibrar ao público nun recital de talento, chantados no escenario como levan facendo tantos anos. Recordo con especial claridade unha parte do concerto en acústico con Lemmy á voz e harmónica e Campbell e Dee con un par de guitarras. Conseguiron un intenso “Whorehouse blues” mentres o escenario se tinguía de vermello. Despois disto chegaron os clásicos máis clásicos: “Ace of Spades” e “Overkill”. Recordo que saín do concerto nun auténtico estado de euforia e sentindo a música doutra maneira; como un bautismo. Adoro os directos porque artista e público vibran baixo o mesmo ruído. Somos quen de cerrar os ollos para deixarnos levar por uns intrumentos vivos dos que sae algo tan marabilloso como a música.
Motörhead vive. Segura estou de que se o asteroide Apofis choca coa Terra en 2036 e Lemmy se atopa alí nese momento, sobrevive. A colisión tería que ser preto do seu bar favorito, o Rainbow, en Los Angeles. Kilmister, ileso, sacudiríase o polvo da chupa, acendería un Marlboro e daríalle un longo trago á súa copa de Jack Daniel’s con Coca Cola.
