Demasiados poetas
Antes, cando chovía, fose dentro ou fose fóra, facía poesía. Vale, máis que facela, emulábaa. Co tempo e coas lecturas, funme decatando de que aquelo era mera basura. Cando comezaba e saían os primeiros, ensináballos a calquera que considerase cunha mínima sensibilidade artística, e sempre escoitaba: “Está ben, tío”, “A min mólame”, e as veces ata un “Joder, Álvaro. Son cojonudos” Pero crédeme cando vos digo que soamente servían para limpar o cu con eles. Seguía escribindo a diario motivado por aqueles comentarios carentes de rigor, pero en vez de amosalos, poñíaos a madurar dentro do caderno coa intención de volver a léelos un par de semanas despois, por iso da perspectiva. E fixen ben. Foi aí cando me dixen iso de “Ata aquí chegamos, amigo”. Abría o caderno e miraba a data: xa pasara un mes e os poemas en vez de madurar, podreceran. Lía a Pessoa e Quevedo, a Höderlin e Bukowski, ao tempo que comprendía que iso de versar non ía comigo. Decidín non queimalos por se un día me facía famoso, morría en escuras circunstancias e algún idiota lle daba a miña nai un bo feixe de billetes por aqueles cadernos. Vai ti a saber.
Agora, anos despois e superada a “depresión post-lírica”, decidín adicarme a ler os poemas dos demais, publicados en blogs, taboleiros e lugares dese tipo. Podo asegurarvos que un pode atoparse con alegres sorpresas; pero digo alegres porque son poucas. Os máis deles, simplemente non me gustan. Tampouco os reciclaría no meu cuarto de baño. Quen sabe, se cadra non son o único que agarda ver orxías hippies e marcas de beizos vermellos sobre a súa lápida; calo a boca e pecho pestana. Se chegastes a esta liña xa saberedes de que estou a falar.
Os poemas que máis abondan nos ambientes virtuais que frecuento din cousas como “bágoas ceibes percorren a miña face” ou “miña boneca de chumbo con corazón de xofre”. A verdade é que son bastante simpáticos, aínda que dubido que a risa sexa a finalidade coa que están escritos. Borges dicía que os rapaces somos moi tímidos á hora de escribir e supoño que tal premisa se podería aplicar a este casos desta índole. Estou seguro de que se os seus queridísimos – que tamén o son meus- Manuel Antonio e Lois Pereiro levantaran cabeza, levaríanos con eles para o nicho.
Logo están os máis duros e transgresores do gremio: aluden á total liberdade do xenio creativo pasando da rima, pero sempre se esquecen do ritmo. A eses imaxínomos sentados no seu escritorio, bebendo viño barato embotellado e fumando tabaco negro mentres escriben versos do estilo de “maldita puta, fodinte na rúa e corrinme na túa cara co meu seme” ou “a vida é tan noxenta que vou emborracharme ata morrer”. Entón quédome pensando sobre que pretende facerme sentir ese amago de posmoderno ata chegar á conclusión de que son eu quen pode facer sentirlle algo ben desagradable a el.
Eses tíos duros teñen uns parentes, que en vez de fumar Ducados fuman marihuana mentres escoitan Grateful Dead e Jefferson Airplane. Tal combinación lévaos á elaboración de incribles metáforas de magnitudes inconcibibles para a miña imaxinación: “Dourados cabalos con xinetes de cinza con zapatos rosas soben e baixan pola conciencia social”. Moi ben, amigo, agora quítate a camiseta, ponte uns pantalóns de coiro e fotográfate cos brazos en cruz para parecer Jim Morrison. Ou fuma opio, porque é a única semellanza que aspiras a gardar con Baudelaire.
Finalmente, malia existir moitas outras, existe unha especie de poeta que hoxe non abunda moito entre os rapaces máis novos: o purista. Para min, o máis honesto de todos; vai de cara, coida que o uso da forma é a maneira de versar e así o fai. Baixo sonetos, coplas ou o tipo de rima da que máis guste de escribir pode facer mil e un poemas que sempre quedarán vistosos. Normalmente é inimigo das outras especies, radicais e atrevidas, que ven no resistente purista ao elemento máis conservador e covarde deste arte. Discrepo niso, pero aínda así non chego a comprender porque emprega un vocabulario máis próximo do Século de Ouro que do XXI.
Así e todo, a Poesía parece ser para moitos algo tan subxectivo como a opinión que acabades de ler. Pero, parafraseando ao xenio que parafraseou ao deus que cruzaba as pernas, hoxe en día existen moitos poetas, pero pouca poesía.
