As alternativas a Monti: retorna a momia?
Hai unhas semanas publicabamos de xeito case premonitorio un artigo sobre a inminente saída de Monti como xefe do goberno italiano. A poucos meses das eleccións o futuro parece aínda pouco claro. Vaivéns de nomes de candidatos máis ou menos extravagantes, figuras que optan polo “agora si, agora non” e o presidente saínte, que logo de moitas dúbidas xa se postulou en firme. O partido de Monti será unha “coalición de centro democristiano” co nome de “Scelta Civica” (Escolla Cívica).
Nun primeiro momento semellaba que Berlusconi estaba agardando a que Il professore abandonase o cargo para abalanzarse unha vez máis sobre o poder no país transalpino. Comezou o seu desfile polos medios de comunicación cal momia que volve á vida trala invocación dun conxuro maldito. Supoño que nos meses de letargo no seu sarcófago gozou dos praceres necesarios para volver con forza á súa droga máis dura: os focos e as portadas.
Malia o fato de bobadas do ex-primeiro ministro e as ínfulas de salvador da patria que só están ao alcance de privilexiados populistas da súa pelaxe, semellou coller medo a enfrontarse a un candidato serio como Monti e, en principio, tomou a decisión de recuar. Debeu pasar por un dos poucos momentos de lucidez da súa vida e darse conta de que precisamente o tecnócrata podía ser o que lle fixese poñerse encarnado en campaña ao detallar a situación do país logo da súa xestión. Con todo, eu non me fiaría, esa cara estirada por ducias de liftings cada vez é máis dura e, como o sigan dando por morto, ao mellor resulta que só estaba de parranda.
O boneco anteriormente coñecido como Silvio Berlusconi
Ante a retirada aparente de Il Cavaliere, queda como alternativa máis sólida nos o Partido Demócrático, que é unha grande coalición que se define como de centro-esquerda (un PSOE á italiana). Confeso que, nun inicio, me acheguei ás primarias do PD por uns comentarios do xornalista Josto Maffeo nos que dicía que os candidatos, Matteo Renzi e Pier Luigi Bersani, estaban discutindo nun debate televisado pola RAI sobre a necesidade de privatizar boa parte do sector público e liberalizar a economía como un principio programático de ambos adversarios. Por un momento sentín tremer todas as nocións de política que puidera ter e decidín afondar no asunto.
Primeiramente debemos coñecer un pouco máis os dous candidatos do PD:
Dunha banda, Pier Luigi Bersani, secretario xeral do partido e home soporiferamente gris. Non é nada máis nin nada menos ca un burócrata, un home do sistema que ocupou canto cargo se poida ocupar na administración italiana e europea . Se o tiveramos que comparar cunha figura do panorama español sería unha sorte de Javier Solana. O seu ton desganado no falar recorda ao de certo senlleiro político nacionalista galego. Bersani representa o inmobilismo máis duro do statu quo administrativo italiano e non aporta nada novo a un sistema cuxo descontento da poboación se manifesta meridianamente en que Berlusconi fose quen de gañar as eleccións máis dunha vez.
Pier Luigi Bersani coa paixón que o caracteriza
Da outra, Matteo Renzi, alcalde de Florencia e rara avis nun país como Italia (do mesmo xeito que o sería tamén en España). Podemos encaixalo no perfil de político novo, pois aínda non chega aos 40, e nesa liña ideolóxica que algúns chamarán socio-liberal. Cunhas capacidades de oratoria á altura de moi poucos na actualidade, o seu discurso leva a bandeira da honestidade e a transparencia, soa sincero e próximo ás necesidades do cidadán nos tempos que corren. Atreveuse a cometer imprudencias coma pedir que os partidos non fosen subvencionados cos impostos do pobo, insinuar que a culpa da crise non é dos empresarios senón dos políticos que corrompen o sistema e prometer unha redución da ineficiente estrutura administrativa italiana. Avalouno en todo momento unha xestión impecable á fronte tanto da provincia coma da cidade da capital da Toscana.
Matteo Renzi en pose de alumno repelente
Finalmente, como non podía ser doutro xeito, Bersani gañou as primarias. A maquinaria de partido funcionou á perfección e o portaavións acabou coa carabela que navegou durante o período electoral contra a corrente maioritaria. Porén, debemos destacar dous feitos capitais: o primeiro, que Renzi, cun programa máis ca atrevido, conseguiu rozar o 40% dos votos do electorado co centro-esquerda, o que lle pode dar folgos para seguilo intentando; o segundo, que o modelo de primarias do PD é digno de envexar, pois permite votar a calquera que se declare simpatizante do partido ou do candidato en cuestión.
Italia acabou escollendo e, sen ánimo de ofender a ninguén, penso que escolleu seguir cunha xerontocracia que xa se demostrou incapaz por vez de intentar, canto menos, lavarlle a cara e mudar o sistema. Veremos como lles vai, seguímolos de preto.
