Rápidos no río da vida
Hai momentos que cambian a historia. Non estou falando de cando Bruto (quoque) decidiu acabar para sempre con Xulio César, nin do día no que o piloto do Enola Gay non quixo quedar na súa casa, nin daquel telefonazo vermello con aroma nuclear entre Kennedy e Kruschev, nin de cando aquel 31 de agosto de 1997 Henry Paul creu conveniente pisar un pouco máis a fondo o acelerador debaixo da Pont de L’Alma. Falo de cando cada un de nós decide darlle a “enviar” a esa mensaxe de Facebook incendiaria, de cando cruzamo-la rúa con demasiada présa e moi pouca pausa, de cando no Apolo nos achegamos demasiado a esa rapaza que non é a nosa moza e desas outras deceas de miles de cousas que facemos cada día sen apenas darnos conta pero que poden cambiar para sempre a traxectoria da nosa vida.
Un filme francés dicía que “a vida é un río longo e tranquilo”. Dende logo, o adxectivo “tranquilo” é a maior mentira que saíu do país veciño despois da música de Alizée. Aínda así, adaptando a metáfora dos nosos veciños transpirenaicos, a vida sería algo máis semellante a unha canle artificial cuxo curso imos desviando nós cada día da nosa vida. Definimos así se o seu percorrido será máis ou menos longo e se desembocará nunha escarpada ría da costa galega ou nunha piscina artificial dun xardín calquera de urbanización. E en ocasións, este noso río da vida entra nun tramo de rápidos, onde só os piragüístas máis avezados poden sortea-las rochas e continua-la súa singladura.
Hoxe, mentres en Compostimes estaba a piques de ser publicado un fantástico artigo chamado “A incendiaria reforma de Wert”, nunha casa calquera de Compostela un radiador prendíalle lume a unha cortina. O lume saltou de aí ó deshumidificador e de aí a todos e cada un dos obxectos inflamables do salón desa casa. Un fume negro que non presaxiaba nada bo empezou a enche-las estancias da casa. Nunha delas durmía un home. Un piragüísta normal, dos centos que percorren o río da vida, tería impactado sen remedio contra esta rocha que se lle plantaba diante. Pero o noso home non era un piragüísta normal. Cun golpe de remo esquivou o primeiro escollo e espertou, atopándose o durmitorio afumado coma o Londres victoriano. Noutro golpe de habilidade da súa piragua demostrou que podía mante-la cabeza fría entre o lume, así que pechou a porta e saltou ó patio de luces,. E por último, cando o récord olímpico de K-2 xa estaba ó seu alcance, conseguiu que os veciños lle abrisen a porta do diminuto patio de luces, que ameazaba con converterse nunha cámara de gas.
A zona cero.
Situar un radiador preto dunha cortina. Espertar no medio da noite. As dúas accións claves deste conto non parecen por si soas nada transcendentais. Pero cambiaron para sempre a historia. Cambiaron a historia do seu protagonista, que existe de verdade e vive probablemente a menos de dous quilómetros de vós. Cambiaron a miña historia, porque noutro deses momentos cumio da historia ese home e eu nos fixemos amigos. E cambiaron para sempre a historia deste xornal, pois sen o noso benquerido piragüísta Compostimes non existiría. Este proxecto naceu collido dunha das súas mans nunha noite de agosto na coruñesa praia de Riazor. Probablemente, noutro deses momentos que pasan cada día ó redor de nós e que cambian a historia para sempre.
