Poemas para a fin do mundo
1. Cabalo branco
Na mortal intrascendencia da noite
aniñan as derradeiras anduriñas da tempada
e procuran
milagres os solícitos moinantes.
Esperto en tebras, formo insomne
a inconclusa silueta de pétreas e grises fisuras
que me dá vida,
que me dá morte.
Adopto rigores cómplices coa escuridade:
repaso lentamente cada febra ambigua de negrura,
naufrago nas beiras íntimas do silencio,
permito que a realidade fuxa polas pupilas da pechadura,
polos exterminios sen patria da ausencia.
Neste espacio almaceno pálpitos e pesadelos;
refuxio último do tempo morto da existencia.
O tacto, co seu oficio de Virxilio,
achégame memorias ocultas entre o loito
da noitada, pecha como o un puño,
e a golpe de nostalxia determina
a tenacidade de tódolos recordos,
o incómodo fluir dos solsticios,
as múltiples idades do medo.
Permíteme lembrarte que es mortal, débil e falible,
que te conformas coa túa caricatura;
hai tempo que as voluminosas portas da eternidade
decidiron co seu peche a túa cándida mediocridade.
E o súbito mencer nos ollos do mercurio
confirmou a extinción da noite nos meus.
2. Cabalo vermello
Lingua de cólera
colibrí autista que se desliza
no misterio dos teus beizos
de sangue presurosa coma un río
que tremexen xélidos e límpidos
mentres fican monolíticas as palabras
os suspiros e as olladas
logo pende o tempo derrotado
entre o cemiterio de voces que tecemos
e apóstata do seu fugaz drama
apretas os párpados coma puñais
para perpetuar a anestesia do idilio
torpes teólogos esfórzanse en prolíficos
teoremas sore a confección do paraíso,
debuxan a súa lenda e ós seus habitantes,
ilustran a erosión pagana da vergoña
como podo ser eu quen confirme
a inutilidade de toda a súa obra
quen lles fale da silveira ardente
que o teu corpo agocha e aferra,
quen reinvente os sinónimos do ceo
o relente do inverno
co seu vórtice de tormentas
concretou o comezo da dor
e o esquecemento
3. Cabalo negro
Aprendo cada luns a malvivir
cun empréstito de eclipse e suor
e a resucitar unha vez cada semana
camiño pola vida como cruzando
o ventre caudaloso da choiva
procuro respetar a desputa
de ígneos sedimentos
que branden as bandeiras
nos espellos
achado o itinerario do teu corpo
non queda outro remedio que perderme
como un asceta cego entre as túas cóxegas
percorrendo o teu perfil de solpores
caendo inerme no luscofusco
(e tamén nos xeonllos)
e aposto ante ti o armisticio
ruina de templo xunto a ribeira
entón fágote e refágote,
reafirmo a túa elíptica silueta
e pétalo a pétalo
xerminas de novo ata que aquí dentro
non hai máis historia
que as verdades que o espello vomita
porén,
a chuvia asubía e
é cedo para a clemencia e os abrigos
e ningún de nós coñece
o significado da madrugada
e supoño que a guerra rematou
en deserción e masacre
e o planeta diezmou ós seus xenios
nada permanece salvo
os murchos e famélicos
laios do vento
4. Cabalo baio
E no cadro baldeiro da parede
ninguén se esforza polas apariencias
pútridas da ledicia.
Só as horas, como pérfidas arañas,
empapan de indiferencia e tedio
ó sorrinte cadáver.
Revocado o vento, nacen
ilusos na intemperie da soidade.
A luz mísera entra a berros
no corazón das igrexas,
dos sepulcros.
Os penúltimos intelectuais
tinguen de cinza as marexadas;
por riba das inútiles encíclicas
respírase un estigma de pecado.
Na boca do acantilado
afoga a lúa ós seus bastardos,
e lentamente arrinca
catarses e confesións dos namorados.
Terra baldía de manifestos crús,
que empatan a cero coa tristura
que ocupa as esperas desta sala,
onde un contrabaixo orfo
remeda retais de Béla Bartók.
Esperta, estás vestida
de mil mans, e a fin
de mundo asoma pola fiestra
como un can de palleiro asustado.
E na tele só dan
Gandía Shore.
