Aguinaldo para os bares
Alí onde vaiamos levaremos un pobo connosco. Pode que sexa empedrado e húmido, pode que sexa costeiro e gris, pero en realidade é sempre o mesmo: un minúsculo punto dentro doutro punto máis pequeno que habitan seres imperceptibles, versións dun mesmo modelo. En Santiago de Compostela ou nas nosas cidades de orixe, a xente baila a mesma música e atende ás mesmas razóns polas que aguantar unha noite máis. Nestas últimas semanas o motivo para saír foi o Nadal.
Fai catro anos gustábannos os bares e as nosas prioridades eran moi básicas. Xa podía diluviar que non iamos deixar de saír de marcha. A choiva non se notaba de camiño aos bares. Atrás deixabamos a Noé xurando desde o seu garaxe cheo de madeira: “tolos!, chalados!”. A indiferenza apropiábase de nós cando na casa quedaban berrando: “pero onde vas rapaz?, non ves a que está caendo?”.
A rutina foi ganando terreo deixándose vencer só en ocasións especiais. Na semana previa ás vacacións deste Nadal acumuláronsenos os motivos polos que abandonar o sofá do noso domicilio en Compostela. Rematabamos os días cos ollos ensanguentados pola cantidade de horas seguidas pasadas diante dun ordenador (tiñamos que finalizar os traballos que, por suposto, levaramos ao día durante todo o cuadrimestre); volvían a Santiago os que marcharon estudar fóra e despedíanse os que se van dentro dun mes; rompíanse os diques do recordo e o pensamento futuro; o turrón coroábase no reino dos estantes, os catálogos de xoguetes enchían as caixas do correo, iluminábanse as rúas.
© Alba Basanta
Deixámonos levar por unha forza invisible que se expande por contaxio, independentemente do que supoñan para nós estas datas. Sincronizámonos nun compás común cando soan os temas que nos gustan, os que estamos fartos de escoitar nos locais de sempre, independentemente da vila. No Brooklyn, no Gasteiz, no Blaster ou en Ruta, consumimos euforia a tragos. Nos diferentes bares das nosas cidades a xuventude famélica de xuventude tenta unha sensación similar á que se obtén cando as plantas dos pés perden contacto co chan.
Os nosos antepasados crían que ao beber e ao bailar cedían os seus corpos a unha deidade que os ocupaba. Nos locais de Santiago os espíritos de Nadal (Grinch incluído) atravesaron as membranas dos presentes para permanecer alí até o 7 de xaneiro.
– Haberá que celebrar a volta, non?
– Ho, ho, ho…
