Tes que comprender que a maxia non morreu: regresan os Telephones Rouges

Compositor: Rubén Luengo

11 Novembro, 2012

A cólera, a melancolía, a frustración, o arremetemento indiscrimando contra calquera estamento da sociedade… son só algunhas das idiosincrasias xeniais que definen a identidade da banda Telephones Rouges (nada no ano 2007 na ínclita vila de O Grove). Rubena, Foso Común, e os irmán Alitos e Matitas Auch son catro estiletes impúdicos e biliais, unha sorte de conciliábulo nigromante coas verdades máis esotéricas e ácidas convertidas en cancións, cunha fina base de cinética desinhibición, nun despilfarro gratuíto de entropía estentórea. Tras 5 anos xuntos, o 5 de Novembro deste ano viu a luz o seu primeiro LP, Disenso, que presentaron en sociedade onte día 10 no Liceo Mutante, en Pontevedra, xunto cos Lendrone. Dicía Otto von Bismark: “Cóidate dos que só ven desorde no ruído e paz no silencio”.

A entrevista comeza coa reseñable ausencia de Rubena (motivos fanáticos o xustifican). O Grove anoitecía espido e indefenso, e mentres a lúa deseñaba sombras e pesadelos, Alitos, Foso “José” Común e Matitas Auch se persoaban no bar Metropol para que un pacato redactor lles fixese unha entrevista. A escuridade era un vicio latente; no Metropol, a música fluía como un trémulo reducto de vida, unha efémera conexión coa realidade, o cal sen dúbida dificultaba a tarefa xornalística. Acostumados a convivir entre tebras, os Telephones permitiron que a entrevista se realizase nunha intemperie húmida e desanxelada: corpos difusos de cores defuntas. Aquí están, pois, as súas náuseas feitas artigo; desfrútenas gratamente.

Momentos da entrevista nas tebras

Que preferides, unha entrevista funcional ou unha inquisitiva tipo Ana Pastor?

Alitos: A palabra “inquisitiva” ten o seu rollo, a min ponme cachondo, pero aparte diso…

Foso Común: Eu funcional, hoxe son conservador.

Pois entón, a primeira pregunta é: que é o ruído para os Telephones Rouges?

A: Aquilo que enche o vacío das nosas almas; frase de don Jrucho, Carlos Abeijón, que en paz descanse…

F.C: Para min a música é o menos desagradable de tódolos ruídos, Napoleón dixit. A cousa é que o di de verdade, eh!

Continuamos, pois, co ruido, se mo permitides. Imos facer unha breve viaxe pola vosa traxectoria musical, dende que o grupo naceu alá en 2007. Comecemos pois por Liberté, La Nuit (For Sake’s Noise, 2007). Naquela época, o tempo foi agonizar? Como foi a experiencia de sacar un primeiro CD?

Matitas: Si, CD-ROM, de feito. Pero iso de agonizar… tampouco foi para tanto.

A: Iso fíxoo Rubena na casa, ghravándonos o ghalpón, pero ningún de nós estaba presente.

M: Tamén hai cousas de varios concertos da época, pero non…non era realmente nada definitivo.

Logo veu o homónimo Telephones Rouges, que alcanzou as semis do Proxecto Demo 2009. Aí notastes unha evolución musical, algún tipo de revolución estilística…como percibiches o cambio?

M: Ese é un disco que hoxe en día non ten… está pasadísimo para nós mesmos, agora escoitándoo… pero no momento deunas a coñecer moitas cousas que descubriamos por primeira vez, experimentando modelos, como entrar nun estudio, etc.

De feito, segundo teño entendido, os vosos primeiros instrumentos deixóuvolos o coñecido Rafa Anido, non si?

M: Si, incluso André Sánchez Gálvez (propietario do pub Twist and Shout, en O Grove).

A: Deixáranos un ampli, un baixo…

M: Ata un teclado, se non me lembro mal.

F.S. Incluso Pitu (baixista de Los Thyssen) nos deixara cousas náquela época, e tamén Rubén, que dende entón era cousa que lle pediamos, non nola volveu deixar.

No 2010 aparece Radiocontrol, que foi escollida por Mondo Sonoro como a mellor demo galega dese ano. Foi este álbum o que permitiu unha expansión maioritaria dentro do ámbito underground, popularizando ós Telephones Rouges?

F.C. Hai que dicir que estamos verdadeiramente agradecidos con Mama Vynila Records por ser o primeiro selo que se interesou en nós e en editarnos, o cal quitou que nós nos tiveramos que buscar a vida tan cegamente, lonxe da autoedición. Nese aspecto, si que contribuíu a aumentar os nosos visos.

M: A distinción dende logo axudou a darnos a coñecer, pero co traballo deste ano deixamos de ser un grupo demo.

Pese a esta producción continuada, con case un disco por ano, no 2011 non sacastes ningún novo traballo, pero sen embargo destes unha serie de concertos ó longo non só da xeografía galega, senón da española ou incluso da portuguesa, chegando a tocar en Vigo, Ferrol, Madrid, Barcelona, no festival Naa de Barcelos… Eu quero preguntarvos sobre o acontecido no Ganímedes Nastil Club, en Madrid, nun concerto cos Lüger, onde Alitos non foi tocar e foi remprazado polo guitarrista de Thee Possums, e onde vos cortaron o concerto á metade. Que pasou exactamente nese coitus interruptus?

A: Onde te enterarías diso…

M: Pasou que… tivemos unha serie de problemas técnicos insalvables e …

A: Cousas do mundo do telonero, que é unha cousa aparte, unha realidade moi fodida! (risas)

M: Si, Alitos non estivo, púxose Santi Zubizarreta no seu lugar, e estivo ben; pese a todo, foi unha gran festa.

A: Foi unha jam session tola entre catro colgados… Sabes, non estaba eu, que son o crack, obviamente, entón tiñan que compensalo dalgún xeito.

M: Sen el non somos nada.

A: Foi unha ida de olla. É normal que cortaran.

M: Nada, o outro foi ademais que se nos pasou un pouco o tempo pactado pero… nada especialmente importante nin polémico.

Logo, a comezos deste ano, evidentemente tivemos que comprender que a maxia non morreu e sacastes o MAX SPLIT cos Piñata. Como se levou a colaboración?

M: Ben, sobre todo ó principio; pero foi un disco máis ben de transición, aínda que estamos orgullosos del, de telo sacado e poder telo presentado, de ter tomado este paso, vamos.

F.C. Sobre todo do recoñecemento, e de ter contacto con máis xente, e en especial agradecidos con todos os que nos axudaron.

A: E, por suposto, a expeciencia de traballar cos Piñata, que ademais dunha grande banda, son bos amigos nosos.

E, continuando a traxectoria, chegamos ó momento actual: o pasado 5 de Novembro aparece oficialmente Disenso. Cales son as expectativas con este novo traballo e, a vista de Liberté, La Nuit, como percibides a evolución na vosa obra?

A: O cambio notámolo en todo, tanto no compositivo como no sonoro, somos un grupo completamente diferente que cando comezamos hai cinco anos.

M: Na casa, na parte de arriba…

A: Eran dez minutos insufribles, nos que despois faciamos músicas punky ruidosas, pero transformámonos co tempo, principalmente coidado de xeito máis meticuloso a producción, algo que, claro, está ligado co pasar dos anos.

Algo que chama a atención nas vosas creacións é o formato escollido para presentar as cancións, xa que pasaches dun CD-Rom, como ben sinalábamos antes, a EP ou o Vinilo de 12” que é o Disenso. A que se debe escoller este modelo, menos frutífero no ámbito comercial?

M: Primeiro por cuestión estética, e logo por comodidade.

A: E por sonoridade.

M: Quizais os tempos modernos non o reclamen tanto, pero seguro que na República Checa sería moi popular.

A: Xogamos co desexo do fetiche, xa que hai algo que rodea os vinilos máis místico que os CD’s, e polo tanto a xente así o prefire.

M: Pode ser interesante ter unhas edicións coidadas, tampouco pasaría nada por telo publicado noutro formato, pero na miña opinión non ten comparación. Pero claro, hai que indicar que dentro do vinilo fixemos un 7”, un 10” e un 12”, co cal xa estamos acostumados a esa configuración.

F.C: E se cabe un 15”, algún día tamén caerá (risas).

Vós publicastes Disenso no voso bandcamp, e destes a lóxica oportunidade de escoita-los temas directamente na web. Gustariame preguntarvos, pois, pola propiedade intelectual: non tedes medo de que vos rouben ou vos plaxien as cancións, ou permitides con completa liberdade que o usuario descargue gratuitamente os temas e os escoite no seu ordenador?

M: Home, evidentemente as cancións, cando se publican no bandcamp, xa están recompiladas e rexistradas con copyright e con licencia a editar; pero hai un tipo de licencia que non entra dentro do negocio musical, entendido como tal pola SGAE, que consta cos dereitos a descarga.

F.C.: A cuestión de robar non a entendemos porque poidan escoitar as cancións gratis, senón pola autoría. Quen queira pagar por escoitar as cancións con maior calidade como é no vinilo, tamén ten oportunidade de facelo, e a difusión no bandcamp tamén pode achegar a máis xente, a máis oídos as cancións, e darlle un pulo máis ó concerto.

M: Nós o que esiximos necesariamente neste nivel son dúas cousas: en primeiro lugar, recoñecer que somos nós os autores da canción, que se recoñeza iso alí onde se publique, sempre que se difunda, por suposto; e en segundo lugar…

F.C.: Compartir coa mesma filosofía.

M: Non tanto iso, senón…

A: Que non se comercialice de xeito indiscriminado.

M: Iso é, a comercialización brutal dos temas!

Portada do Disenso, obra de Begoña García-Alén

Digamos que estades escoitando a radio, e de súpeto outra banda é presentada como autora dos vosos temas, non por erro do locutor, senón porque así o informou esa banda. Cal sería a reacción do grupo?

M: A reacción… bueno, a reacción legal non a temos moi clara, posto que este tipo de cousas non están tan estipuladas no ámbito da lexitimidade, pero tentariamos buscarnos a vida para solucionalo.

F.C.: A obra, en calquera caso, está rexistrada como tal nun depósito común.

A: Saben que a canción é nosa; a cuestión é ver se o fan con afán de lucro ou non, e decidiremos consecuentemente. Ata o de agora ninguén a copiou: nós témolas en formatos vinilo, podemos datar con días e facturas, así que nada.

F.C: Aparte de todo o papeleo dos depósitos legais, referencias, e todo este material burocrático.

Enganchando con este tema sobre a propiedade intelectual, como ben saberedes o Galician Bizarre promocionouse de xeito online, e de feito, para a publicación do Galician Bizarre II incluso se iniciou unha campaña de recollida de fondos online a modo de podcast. Gustariame preguntarvos, pois, que representa o fenómeno Galician Bizarre para vós, que xa colaborastes no primeiro vinilo co tema Cúspeo xa?

A: A comunidade de amigos, que estamos metidos no mundo da música galega, e temos unhas afinidades máis que nada amigables, non tanto estilísticas, cun afán máis que nada creativo e imaxinativo e non tanto comercial; noutras verbas, somos colegas que quedan e fan romarías, que é como chamamos ós nosos festivais, e facemos ademais as nosas festas: comer, tocar… É unha filosofía que tiñamos, que xa non practicamos tanto agora…

M: Claro, agora fanna os grupos novos.

A: En efecto, os novos van saíndo e o asunto vaise renovando, e agora hai outros grupos que xa non están pero que estiveran moitos anos aí metidos.

M: Pero, en definitiva, iso xa non é o que era antes.

Cal era, pois, a esencia orixinal do movemento Galician Bizarre? Cal é a intención primordial tralo seu nacemento?

A: Home, en teoría era quedar para comer churrasco (risas). Digo en teoría. De aí a que sexa verdade hai un mundo.

Varios grupos que colaboraron ou colaboran co Galician Bizarre proceden de O Grove/ Oghrobe, como vós mesmos ou Los Thyssen. Que carallo pasa no Grove, porque esta eclosión tan masiva e repentina de grupos?

F.C.: Carácter insular, é o que ten a endogamia (risas).

M: Non, ho, como ti ben sabes xa non é o que era…

A: A maioría dos grupos son de Raúl e Conde (membros de Los Thyssen), que agora mesmo monopolizan o negocio.

M: Houbo un momento en que eran demasiados grupos, cando aquilo do Grove Rocks, que aínda así non tocaron tódolos que eran, pero agora está máis estabilizado, hai grupos, como en tódalas vilas.

Tamén vai polo feito non só do nacemento de grupos, senón polo sentir común dos mecos, ese espíritu musical, e locais como o Twist and Shout, que están, como eles mesmos din, “comprometidos coa cultura”.

M: A ver, o Twist and Shout ofrece no Grove algo que creo que non se ofreceu nunca, dando durante o vran oportunidades a unha cantidade inmensa de grupos cunha serie de concertos alucinantes, dando a coñecer unha oferta que non poderás atopar en ningures agás neste pub, polo menos dotando de variedade e riqueza o ámbito musical.

Tirarei agora dunha batida de nomes, e dicide simplemente o primeiro que vos pase pola cabeza, respondende o máis espontáneo posible, e vexamos a vosa reacción. O primeiro nome é Antón Reixa.

F.C. Cárcere.

A: Cárcere.

Augusto César Lendoiro.

M: Lendrone!

A: Cárcere.

F.C.: Ala Celta!

José Mourinho.

M: No conosco esto.

A: Cárcere.

F.C.: Curmán do presidente do Celta.

O ministro Wert.

M: No comments.

A: Cárcere.

F.C: Hai que Wert.

Por último, Rafa Anido.

M: Cárcere.

A: Si, cárcere.

F.C.: Carcelario, máis ben.

Cal é a rutina de traballo que teñen os Telephones Rouges á hora de crear proxectos musicais, tanto na composición como na producción?

A: Para compoñer quedamos os catro, e arranxámolo os catro xuntos.

F.C.: Hai quen trae ideas feitas, e traballamos sobre iso.

Pero de onde nace a toma de decisións, é algo espontáneo o de compor os temas ou algo xa deliberado?

A: É un modelo democrático racional, os catro decidimos o devir do grupo, non é que un chegue e intente impór o seu traballo. Por exemplo, a idea de facer un novo disco nace das ganas que tiñamos.

F.C.: Si, do interese que tiñamos en dar un paso adiante e ter un LP noso, despois de tanto anos tocando xuntos sen telo, ademais doutras cousas, como un local de ensaio, material decente… e, en fin, fumos progresando pouco a pouco nese eido. En canto a composición, a creatividade soe ser individual, que a un se lle ocorra unha idea, e logo presentala ante o grupo, e é entón cando decidimos que facer con iso.

Recollendo esa resposta, a seguinte cuestión está vinculada ás letras: de onde nacen, cal é a inspiración principal para esas estrofas enchidas de agonía, de rabia desatada, de desencanto coa realidade…?

M: Variadas, depende sobre todo de quen as faga.

A: Cada un ten o seu estilo persoal. Somos tres os que escriben as letras (Rubena, Matitas e eu), e aínda que as canten dúas persoas, a composición sempre é individual nese aspecto. A temática, tal é como ti a describes, vén da atitude do grupo en xeral: o punto de vista musical, o punto de vista político, e un pouco tamén que nós somos persoas con intereses comúns e obviamente non é algo premeditado, porque non lembro ningunha conversa marcando as pautas de como tiñan que ser as letras, nin os temas a tratar… O mellor un chega con tres letras un día e outro con dúas completamente distintas, non hai consenso común, simplemente van orientadas á tónica particular da banda, e parécense, ou son de temática similar, pero iso non é forzado, senón que surxe de xeito natural.

M: Nós xa sabemos como pretendemos que sexan as cancións, e pode que si que vaiamos por ese camiño en relación co grupo. Se escribo algo que non se pareza a nada do que facemos co grupo, limítoa a outros proxectos.

Seguindo coas letras, gustaríame indagar no emprego dos distintos idiomas porque, á vista dos feitos, tanto o galego como o castelán se chegan a empregar, pero o que chama a atención é o uso do alemán! Por que o uso deste idioma en concreto?

A: Cuestión de patria.

M: Somos seres superiores.

A: Si, somos prusianos orientais, e como bós prusianos orientais temos que espolear a nosa patria e defendela sempre que poidamos. O sangue é o sangue, meu (risas).

E no galego empregado, que priorizades: o ghallegho d’Oghrobe, ou un galego así máis normativo?

M: Eu nin o d’Oghrobe, nin o normativo, senón un híbrido persoal, sen remarcar ningún dos dous especialmente. Á hora de escribir as letras, collo aquel co que creo que encaixa mellor o tema.

A: A ver, isto é un tema artístico. Tamén depende da canción; en Morte ou Ei, meu, nas que si que se emprega máis o ghallegho d’Oghrobe, e hai outras que son máis estándar. Temos que ter en conta a impresión a transmitir: se queres dar a sensación de forza, enerxía e ira, moitas veces o ghallegho d’Oghrobe axuda.

Que vos parece a análise que Cibrán Tenreiro fixo sobre as cancións en Disenso, que ultimamente publicastes no Facebook?

A: Estamos moi agradecidos.

M: A verdade é que é un verdadeiro artista, descubriunos cousas que nin sospeitabamos. Esta ben que alguén lle dea a “Me gusta”, pero que se faga algo tan creativo co noso traballo paréceme xenial.

A: Eu redescubrín as baterías de Foso Común en Aroa, que xa as coñecía e sabía de memoria, pero léndoo a el pois vinlle un punto novo; é dicir, é unha visión externa que sempre axuda a redefinirte a ti mesmo.

A seguinte pregunta é o directo contra o gravado. Que preferides, a tesitura máis ruidosa pero máis sometida a erro do directo, ou unha gravación máis técnica e que poda ser modificada no tempo para unha calidade sonora diferente?

M: É a pregunta que eu sempre me fago; pero bueno, máis alá diso, hai algo que me mola máis deste disco, do Disenso, que é que é moi directo, e moi natural ademais, contando por suposto a técnica que empregamos. Nese sentido é filosofía análoxica, aínda que esté grabado en dixital.

A: Con esta filosofía análoxica intentamos emular… ou mellor, crear a sensación de que estás co grupo diante, dentro claro está das limitacións que ten o disco, intentado reproducir a sonoridade que se crea nunha sala, buscando a presencia física dos directos, dentro do que cabe.

No tocante ó voso directo, gustaríame reseñar un fenómeno que a min, persoalmente, chamoume a atención, que é, Foso Común, o de espirte e quedarte natural ante o público. De onde vén a inspiración para esta exposición tan artística do corpo?

F.C.: Non é nada intencionado, non te creas. É pura liberación, non é un gag que teñamos planeado. Comodidade, espontaneidad, vivir o momento… son os motivos que me levan a facelo. Non é que o faga para que me miren a min; a última vez que o fixen, sen ir máis lonxe, foi porque ía moita calor, e levábamos no estudio varios días, mallando nas cancións para telas pulcras para gravalas, e xa se me pegaran varias camisetas como unha segunda pel, e no Liceo Mutante tiven esa mesma sensación e pensei “xa estou farto”, e, bueno, se mellorara a dinámica tería vergoña, pero parece que non a teño.

Vós, que proclamades unha incomunicación coa realidade na vosa temática grupal, como vedes o emprego das novas tecnoloxías: Facebook, Twitter, …? Por exemplo, tedes a conta no Facebook que actualizades con certa regularidade, tamén publicades en Bandcamp, como vedes ese novo modelo de comunicación global?

M: Home, axuda sobre todo a que a xente se entere rápido das cousas, algo que sen dúbida é de agradecer. Tamén é verdade que hai información de grupos que, senón fóra por isto, nin sequera aparecerían.

Respecto da figura dos integrados contra os apocalípticos, vós como o comprendedes: como unha mellora, xa que dá oportunidades a todo o mundo, a pesares de que a calidade final sexa cuestionable; ou, pola contra, opinades que só se debería dar entrada a aqueles grupos que posúan as virtudes suficientes para manter unha certa calidade final?

F.C.: Iso é de Umberto Eco, non?

M: Si, en efecto. A ver, nós somos apocalípticos, pero gústanos facer outras cousas con outra xente, como comer empanadas ou gravar.

A: Apocalípticos en que sentido?

M: No sentido de que preferimos un producto de nivel e categoría antes que outras ofertas menores.

A: Máis ben sería integrar o apocalipse, porque fas unha parte que é algo apocalíptica, pero oxalá foise máis integral, aspirando (non nós) a uns ambientes máis recoñecidos, cun pouco de pop barato e tal. Non tanto porque ser apocalíptico sexa unha visión crítica e elitista, tal como opina Matitas…

M: Non, non vai tanto por aí!

F.C.: Creo que Umberto Eco xa especificou demasiadas categorías nas que xa caben demasiadas cousas, e non creo que encaixemos en ningunha delas.

Seguindo co uso das novas tecnoloxías, vós de momento fixestes públicos dous videoclips (Helio e Ei, meu). Vai haber algún novo videoclip para este novo traballo ou renunciades a esta fórmula?

M: Vai haber varios videoclips máis, e un que sairá esperemos que pronto, o de Impulsos, pero de momento isto é todo o que podemos dicir.

A última vez que tivemos a oportunidade de ver ós Telephones Rouges nun vídeo na rede foi no ComeMierda, que tal a experiencia?

A: Fan (David Tombilla) é un crack. É o creador do ComeMierda, e o que gravou e editou o videoclip de Ei, meu. Propúxonos ir a ese programa divertido, e nós aceptamos encantados. Pasámolo ben, fixemos o parvo, e el montou un vídeo que está xenial.

F.C.: A cea non o foi tanto, eh (risas).

Volvo, como xa fixemos antes, coa batida de nomes. O primeiro nome é Krilin.

F.C.: Ídolo.

M.: Ten Shian

A: Pagafantas.

M: Non, ho, que fodeu a C-18!

A: A base de convertila en humana, non te jode.

Xosé Ramón Gayoso.

M: Mullet.

A: Presidente.

F.C.: Eeeh… nada.

André Sánchez Gálvez (propietario do bar Twist and Shout de O Grove).

F.C.: Portugués!

A: Crack.

M: Comprometido coa cultura (risas). E, por suposto, o mássimo aí.

Heredeiros da Crus.

M: A Crus, pra eles.

A: Un referente cultural na Galiza.

F.C.: Para min, Xosé Souto.

O derradeiro nome é Terbutalina.

M: Morgan.

A: Amigos e compañeiros de esmorga. Ademais, o cantante ponme cachondo. A ver, son uns showmans; rock puro do bo. Que máis pides?

F.C.: Grandes.

Aproveitando os Terbutalina, engancho con esta cuestión: cal é a visión que tedes do panorama musical galego de hoxe en día, con grupos como os Fantasmage, os Lobishome, ou os Lendrone cos que tocastes no Liceo Mutante?

A: Esperanzador. Hai grupos moi bos que están saíndo agora mesmo dentro do ámbito máis alternativo, e cunha proxección máis prometedora que outros anteriores, o cal demostra que isto segue avanzando. Hai proxectos de calidade magníficos, cada un ten o seu estilo e vai á súa bóla, pero vemos que se van pechando algunhas ofertas interesantes e serias.

M: A min chámame, por exemplo, Unicornibot.

A: Hai un grupiño menor, Los Thyssen, que empezaron hai relativamente pouco e que están rachando coa pana.

Tirando da resposta anterior de Alitos sobre o estilo, habitúan referirse á vosas influencias con nomes como Yo La Tengo, Sonic Youth, e con etiquetaxes tan arbitrarias como shoegaze, noisepunk ou krautrock. Lonxe destas decisións alleas, como definirían os Telephones Rouges o seu estilo?

M: É o que pregunta toda a xente.

A: Creo que é mellor que te definan outros, porque ó permitir que un se defina, quizais non atope tantas afinidades como desexa.

M: Hai cousas das que dis ti, do kraut ou así.

A: Cada un ten a súa visión, e non serei eu quen se meta a polemizar.

F.C.: Haberá que falar con eles para que se poñan d’acordo .

Aproveitando que xa vos definistes, gustaríame que, individualmente, me sinalarades os grupos que vos gustan actualmente.

A: War on Drugs, Deer Hunter ou Fasenova. Non teñen que ver entre si, pero…

F.C.: Eu tamén citarei a War on Drugs, é admito que foi Alitos quen me introduciu neste. Ah, e marabíllame a voz da cantante de Cocteau Twins, do que ultimamente tiven escoitas esporádicas.

M: Así, últimos… eu estou escoitando moitos grupos de psicodelia, cousas como Black Angels, Cave, The Oscillation, grupos ianquis de por aí, etc.

Como percibides a realidade política actual, coa victoria electoral do PP en Galicia, os permanentes recortes gubernamentais…?

M: Eu só quero dicir que neste novo disco hai dúas cancións dedicadas á Troika, e Alitos xa sabe a que me refiro. Cada un que entenda o que quera.

Pechamos xa esta entrevista, dándovos primeiro as grazas e desexando sorte. Algunha última mensaxe que queirades mandar?

A: O entrevistador está cachondísimo, chicas, non perdades a oportunidade.