Sshh… Celta 1 – 1 Competición
O silencio que onte se fixo dono das bancadas de Balaídos ó longo dos derradeiros minutos ante o Mallorca foi un silencio tenso, nervioso, un silencio no medio do que cada pelotazo, cada pase longo e cada tiro soaban coma disparos no fondo dun abismo. Sobrepoñéndose unha vez máis ós absurdos horarios da LFP, os seareiros volveron xuntarse antes do encontro nos bares; seguiron cantando a aliñación e o himno nas súas butacas; fixeron aínda máis ruído durante a primeira parte (máis se cabe co gol visitante) e ata non se podía falar senón a berros no descanso. A segunda metade comezaba do mesmo xeito, con intercambio de cancións entre distintas peñas e “Celta, Celta” dende cada recuncho. Había que remontar. Estábase xogando ben e pouco máis había que perder. Pero (si, pero) chegou o empate. Agora xa había algo que perder e, como o murmurio dun xastre mentres fía unha agulla no alfinete, un silencio cauto, concentrado, foi estendéndose coma a sombra da tardiña ringleira tras ringleira, asento tras asento, a tódolos espectadores. Con coidado e precisión, sen despistar ós xogadores, quizais se podería acadar o gol; e ese era o mesmo coidado que se debía empregar en non perder un pase que xerara unha contra, en non quedar cun xogador menos, en non errar un despexe. Os xogadores semellaban atoparse noutra dimensión, arredados, como nunha urna de cristal rodeada de caras esvaídas e sons apagados. Eles estaban ó seu. O público estaba tamén ó deles. Pura concentración por unha mesma causa, pero dende as dúas paredes opostas dese abismo. E, no medio, silencio.
Mais nese silencio había onte unha segunda lectura. Unha lectura que se traduce en escusas nos partidos que o Celta viste de visitante, en frustración cando xoga contra os grandes ou en comprensión cando un árbitro decide comer unha ficha celeste. Pero onte non había desculpas ante quen viña de perder seis encontros consecutivos. O árbitro, no canto de bater e cuspir ós celestes, esta semana só lles cuspiu, co que nese senso tampouco había nada que alegar. E así, de súpeto, o silencio de Balaídos foi o de ser finalmente consciente do que supón o ritmo de competición. Xornada 12, dous puntos por riba do descenso e un dos rivais máis mediocres que pode ofrecer a Liga e, con todo, o tremíase coma nunha gran final…
Porque é que así é como van ser o resto dos partidos. Unha loita de poder a poder. Sen alardes nin parafernalias. O partido de onte ante o Mallorca foi a demostración de que Primeira non é Segunda (ou BBVA non é Adelante, se nos poñemos exquisitos) e que cada equipo é un mundo ó que hai que estar moi afeito se o que se pretende é conquistalo. A súa táctica, os seus puntos febles, as súas forzas, o seu carácter… Onte o Mallorca foi Caparrós e o Celta cometeu o único erro que sabía non debía cometer: deixarlle marcar primeiro, regalarlle un gol. Dende aí, dúas versións ben distintas de por que dous equipos han de loitar (a priori, claro) pola permanencia:
- Cara A: Celta. Versión elegante e inocente: unha defensa que ten medo de facer dano ós rivais e unha dianteira cuxas accións non protagonizadas polo seu referente (Aspas) non acaban ou fano nun contragolpe dos rivais. En compensación, é un tipo de equipo con ideas claras sobre o concepto “fútbol” como pracer visual e deporte asociativo onde priman a técnica, a harmonía de movementos, as boas formas e a elegancia. Precisa xerar centos de ocasións para marcar un gol. Pouco carácter.
- Cara B: Mallorca. Versión Caparrós: unha defensa atronadora e unha dianteira que rabuña onde sexa. Non hai nada en compensación. O seu fútbol é sinxelamente unha puñada á historia deste deporte. Priman a táctica, o físico e o manexo do cronómetro dun xeito que o propio Doc de ‘Regreso al futuro’ envexaría. Demasiado carácter.
Resultado: empate. Dous equipos ben formados e con carencias diferentes. Un que soubo competir e outro que aínda se está afacendo. Un que soubo xogar e outro que nin o intentou. Dous conxuntos que amosaron ter argumentos dabondo como para xogar (ou competir) un ano máis en Primeira División e que polo de agora seguen afastándose, ós poucos, da cola da carreira. Sen présas pero sen pausas. En silencio pero con convición.
Fotos: moiceleste.com
