O Buffalo estepario de Vincent Gallo
No medio dunha música sobria de piano e un ceo moribundo a neve cae sobre un cárcere da América profunda do que sae Billy Brown (Vincent Gallo) con tan só unha pequena cazadora. Alén do enreixado de espiño da cadea non hai máis refuxio ca unha parada de autobús, mais o frío percíbese nos propios tons das cores dunha imaxe sempre tendente a un gris pálido, seco, desalentador; un gris que se antolla a extensión dun mundo dramático. Coa acción xa comezada, as incógnitas sobre o personaxe e a situación son absolutas ata que unha serie de imaxes comezan a cubrir ó desamparado Billy en forma dunhas lembranzas aínda máis frías cá realidade. Perfilan, en diferentes cadros superpostos, o pasado de quen dende o propio principio da película se antolla unha vítima do seu entorno. Todo, alimentado aínda por riba por uns planos impersoais, coma informativos, cuxo atractivo vén xustamente dado pola frugalidade extrema da súa natureza. Nesta primeira escena preséntase unha última contradición que nos persigue ó longo de todo o filme: unha quietude, unha inseguridade e unha lentitude que se volven ansiedade e afondan ó espectador nun abano de dúbidas ata o final. Porque é que a intriga de ‘Buffalo ‘66’ (Vincent Gallo, 1998) non reside na resolución dunha acción, senón sobre todo na súa explicación.
Así, sen máis ingredientes ca esa lentitude, eses planos planos, o bosquexo de Billy en base a uns flashbacks desgarradores insertos en pequenas ventás e unha cor moi persoal, o Vincent Gallo actor (posiblemente esteamos ante o paso definitivo nunha carreira que carecía dun papel deste calibre) asume á perfección as ordes do novel Vincent Gallo director para facer un percorrido realista e descarnado por un mundo de personaxes desacougantes que estenden á propia sociedade americana tódalas dúbidas e tormentos que aparecen nas súas vidas. A raptada Layla (Christina Ricci) é o contrapunto perfecto á inseguridade de Billy, e ámbolos dous enfrontan a súa bondade á perversión e egoísmo dun matrimonio, os pais do protagonista, capaz de sacrificar a infancia de seu fillo polo seguimento do equipo de fútbol da súa cidade.
A película, de escasos recursos (cun orzamento de tan só un millón e medio de dólares) pon de relevo a importancia de Gallo no panorama indie americano, sacando o mellor da súa faceta musical, das súas dotes de actor e da súa visión coma director, guionista e realizador. A estética, que non deixa de lembrar en certos sentidos ó máis básico Tarantino e cun cheiro delicioso ó Godard de ‘Al final de la escapada’, prolonga a súa sinxeleza á trama, que por si mesma é tamén un afondamento na sorte de angustia existencial dun mundo sufrido. Con todo, o artellamento de toda a estrutura narrativa en base a un feito tan pequeno como o rapto de Llayla por parte de Billy deixa lugar tamén á aparición de certas carencias no tocante á resolución do caso. É así que non se chega a acadar unha firmeza absoluta e personaxes tan interesantes como o interpretado por Mikey Rourke aparecen sen máis intención cá de deixarnos un pequeno pouso de humor, o que tamén acontece con situacións enteiras da película que non se acaban de corresponder co fío argumental e poderían constituír pequenas (e brillantes) curtametraxes.
En definitiva, ‘Buffalo ‘66’ é un conxunto algo disperso no que unha anécdota mínima se volve unha interesante amalgama na que o real e o absurdo e o cómico e o tráxico acaban por ser unha redención ante a vida e a morte… Iso si, aportando sempre unha serie de recursos visuais incapaces de deixar indiferente a ninguén.
