Lisérxica derrota en Vallecas
Levaba eu xa un cuarto de hora no bar cando eles chegaron…
Acababa de chover e non tardaría en volver facelo, pero cando saíran á rúa o sol sacaba ás pedras ese brillo limpo que queda nos cubertos despois de fregalos. Ía un airiño que invitaba a pasear para facer a dixestión e aproveitar as vistas dunha cidade nova pero, ante todo, a tarde perfilábase perfecta para sufrir. El, que levaba un polo do Celta, cun deses partidos de fútbol que dan ganas de romper o carné de socio e tentar non esquecer que este pode chegar a ser un deporte digno. Ela, por sentir como o pouco sol do día ía acabar por esvaecerse entre despexes, erros arbitrais e camións defensivos.
Ela mirábao aterrada ante a posibilidade de ter que desperdiciar esas primeiras horas da tarde nun bar. El sentía pánico e vertixe ante a posibilidade de non pasalas, decatándose ó mesmo tempo do egoísta das súas pretensións. Non querían despegarse un do outro, pero aquilo antollábaselle enfermizo. Ás tres e media parecían non ter comido e ámbolos dous, aínda alleos ó mundo exterior, alleos ó ERE de El País, ós desafiuzamentos en masa, ás ínfulas independentistas da periferia estatal e a todo aquilo, en fin, que fora alén da saliva do outro e das fendas das súas persianas, estaban a queixarse coma varios millóns de persoas dos estroboscópicos novos horarios da Liga. El quería ver ó seu Celta, pero non facerlle a ela perder a tarde. Ela estaba disposta a facer o que el quixera, pero non ás catro da tarde…
Entón, maxia! Na bocatería botan o partido. 15.55 e comezan coas aliñacións. El finxe que le a carta mentres escoita o once do Celta; ela mételle présa para pedir. Cabral de medio desconcértao. Sabe que a falta de Oubiña se vai notar. Ós dez minutos traen os bocadillos. A conversa é entrecortada. Ela non se concentra cando non a miran ó falar; el trábase e interrompe as súas frases distraído polos delirios inconsistentes de vinte e dous xogadores desnortados. Primeira pataca á boca e Aspas dá tamén o seu primeiro bocado. “Por favor, nada de exaltacións futbolísticas”, pide ela, divertida. 1-0. A charla faise máis fluída, pero a el non deixaba de preocuparlle canto máis rápido avanzaban os bocadillos có partido. A ese ritmo o pretexto de comer baixo teito deixaría de ter sentido, pero as paradas de Varas e os avances de Krohn-Dehli mantíñano sereno, “muito confiante”, coma bo portugués. Comezan coa segunda metade do bocadillo. Minuto 33 de partido e Aspas volve morder con furia. Celébrao con cara seria, coma redimíndose dos erros cometidos ante o Real Madrid, o Coruña e o Barcelona. A el cústalle conterse esta vez. O Celta estaba entrando de novo na súa liga, deixando atrás por fin esas tres xornadas pasadas de febril fantasía para encararse cos seus rivais terreais: “Gústame ver a emoción coa que ves o Celta”, ría ela. “Cala e mira canto se escoitan as peñas do Celta”, contestaba el, embravecido pola resaca celeste do segundo gol. Os dous rían. O Celta gañaba. Falaban. El vía o partido nos reflexos dos ollos dela. Ela esperaba que a súa paixón non quedara no bar.
Remataron o bocadillo e de súpeto… maxia de novo! Comeza a chover. Hai que agardar no bar a que pare, non vaia a chuvia estragar o seu peiteado. Dá igual onde estean. Ela pode tolerar escoitar o partido e el pode soportar non velo se ela está diante.
E cando semellaba que realmente si se pode ter todo nesta vida, que non hai por que escoller nin rifar cando se pode apreciar o lado positivo das situacións, apareceu o árbitro. Cartón marelo a Cabral por prancha. Nada que alegar. Segundo cartón ó pouco tempo por unha man que comete nun salto, de costas, no medio do campo. Algo máis que discutible; moito máis que rigorosa. O sistema de Herrera perde o seu sentido. O dominio do Celta comeza a esnaquizarse; amosa unha vez máis que de cara pode controlar case que calquera situación, pero que non ten plan B ante as adversidades. Aspas e Varas. Varas e Aspas. O Celta vólvese unha sorte de espellismo da selección xaponesa de Oliver e Benji. Dúas estrelas en cada extremo do terreo de xogo, pero un buraco negro entre elas. Dous astros que turran pero que non deixan de botar en falta o universo cuberto por Oubiña. Paco semella tamén un astronauta desnortado e quita a Álex. Mentalmente, o Celta volve dar o paso atrás que avanzara no Camp Nou. Achántase ante a adversidade dun estadio alleo e os trocos non axudan a contrarrestar este efecto. O danés Kron-Dehli non pode, en efecto, asumir as transicións do substituído Álex e Bustos non acaba de atoparse no verde infinito de Vallecas. O Rayo medra e o Celta, máis polo empurre rival que por decisión propia, comeza a pendurar do seu propio traveseiro. Os síntomas de nerviosismo eran os de sempre. Balóns rifados sen motivo, despexes indecisos, cartóns de regalo… Desorientación, desconcerto, apatía incluso. Por segunda vez na tempada, e unha vez máis en Madrid, as camisolas celestes que máis forza transpiraban estaban nas bancadas, berrando e chimpando.
Descanso. Gol. 1-2. Ela temeu a fin do bo humor; os seus ollos só reflectían agora as acometidas locais, pero el se refuxiou nela. Nas súas mans. No seu bo humor. Tentaba esquecer o partido, centrarse no que ela lle contaba. Abrazouna. Para Varas. O Celta non pasa do medio campo. Céntranse no chocolate de sobremesa. Péganlle o último sorbo. 2-2. Ela mírao e recúa na súa butaca. El xa non sabe se chove ou se non. Míraa e intenta rir. O feble estado psicolóxico dos vigueses xa se espallara ata ela. Nin sol, nin ledicia ni caricias, nin goles… Entón, ergueuse e, polo que puiden escoitar, marchou ó traballo. E alí quedou el, abandonado á súa sorte, sen saber que en dous minutos o árbitro volvería dar un fatídico xiro á impredicible Roda Fortuna asubiando un penalti no que o dianteiro Delibasic (“Deli a i” segundo o seu dorsal do sábado) agarra o brazo de Túñez. Gol. 3-2 e a remexer os pousos de chocolate.
Final. Tras un partido controlado o Celta queda de “pupas” unha vez máis. Os “men in black” seguen sen amosar un especial respecto polos equipos de medio pelo que xogan de visitantes e pouco máis se pode engadir a maiores de que Paco Herrera semella precisar bastante tempo para pensar. Cando o ten, as cousas saen, mais cando algo lle escapa pronto aparecen as dúbidas dun equipo ó que o que máis falla lle fai está aínda por formarse dentro das súas cabezas.
Eu marchei e alí quedou el. Non hai nada tremendo nesa hora e tres cuartos. O tremendo é que el non son eu i ela non é miña; o tremendo é que por primeira vez preferiría estar, no canto dunha bancada, un par de mesas máis á miña dereita para sacar de alí a aquela vítima do celtismo máis rancio. Non sei cantos chocolates máis pediría o tipo do polo do Celta e tampouco sei se a lo menos a botaría de menos. Do que si quedei convencido (cando o atopei de novo na rúa á noite) foi de que o verdadeiramente terrible é que por unha pragmática aplicación do “mal de muchos consuelo de tontos” aquel pobre individuo recobrara o bo humor mercé a gran desfeita coa que o Coruña contribuíra, axudado polo resultado de Cornellá, a que o Celta se manteña unha xornada máis por riba dos postos de descenso. Ou iso, ou eu son un mal pensado e resulta que ía a recollela á saída do traballo…
Foto: LOF e GETTY
