Santiago. Dous sonetos
1.
Santiago catequese do confrade
que consume as verdades paseniño,
Santiago memoria de pergamiño,
vacina irremediable da saudade.
Comuna disfrazada de cidade,
bálsamo de milagres do Camiño,
Catedral eterna onde fai o niño
a anduriña da perpetua soidade.
Permíteme explorarte case a cegas,
empaparme da chuvia e das idades,
embriagarme dos teus abandonos.
Xelmírez, Obradoiro, almas galegas,
esquécente outra vez as mil deidades
que pintan follas vellas nos outonos.
© Charlie Peartree
2.
Santiago vernáculo corazón
dunha patria retranqueira e emigrante,
epístola mistral do militante
que vindica as fronteiras da nación.
Santiago sine qua non condición
dos excesos do noctámbulo estudante,
o Tarasca, A Reixa, o Maycar, o Avante
depoñencia necesaria da razón.
Irmandiño da nobreza de Lisboa,
estraña o Gaiás ánxelus do mar
como as necidades de Conde Roa.
Axeonllado nas ribeiras do Sar,
contémplase como a noite coroa
todo cun negro, perpetuo tellar.
