¡Que ver-JONS-a!
Debido ó meu exilio académico, neste 21-O experimentei por primeira vez o sistema de voto por correo. Hai un par de semanas fun á Oficina de Correos de Salamanca recoller o sobre con todo o papeleo preciso. Dentro estaban as 18 candidaturas que se presentan pola provincia de A Coruña das formacións políticas que aspiran a conquistar o Parlamento galego. Como boa electora, detívenme a observar as diversas listas que conformaban o meu abano de posibilidades á hora de encher o sobre.
Mergullábame eu entre os marabillosos froitos que deu a nosa democracia, como UPyD ou SCD, cando, de súpeto –¡CHA-CHÁN!–, apareceu. Miroume ós ollos fixamente e díxome “si, estou aquí, sigo aquí”. Diante miña, acompañada dunha longa listaxe de nomes, a Falange Española de las JONS encabezaba unha das papeletas.
Ante aquela dor aguda de vista, acudín xunto á miña compañeira de piso en busca de axuda. “Mira”. Ela ollou o papel e respondeume con total serenidade: “normal, é que en Galicia está a orixe de todos os males”. Non me doeu, porque captei a boa retranca con que o dixera (a pesar de ser alemá). Pero non é a primeira vez desde que estou aquí que alguén insinúa algo polo estilo. Típicos tópicos. Falan de Ferrol coma quen fala dun Mordor do que saíu o Señor Escuro. E refírense a Galicia coma unha especie de Caixa de Pandora que ó abrila comezou a liberar todos os males –e malos– políticos.
Reprocheille que Galicia vai moito máis alá de Franco, Fraga, Rajoy ou Mario Conde. “Tamén Alemaña vai moito máis alá de Hitler. E aínda que pareza que non, alá o nazismo está moito máis condenado pola sociedade que en España o franquismo”. Mentres lavaba os pratos, continuou: “mira, velaí o tes, na túa man. Durante a transición lavastes a sucidade dos cacharros, pero seguides a comer na mesma vaixela”.
¡Que acertada! Cando unha se topa con este tipo de cousas dáse de conta do ovelliñas que fomos alá polos 70. Sopramos un pouco e puxemos un parche, pero a ferida segue moi aberta, e cada vez máis infectada. É como conseguir saír da discoteca Apolo para acabar na discoteca Ruta. Aquí, aínda que uns foran máis da parte de arriba e outros da de abaixo, acabamos todos na Ruta. A cousa cambia, claro, pero é iso: unha transición. Se fose unha revolución, iriamos para a casa e ó día seguinte comezariamos un novo proxecto deixando de lado a toda a malotada. Pero non. Déronnos un “texto sagrado” e metéronnos na Ruta, onde embriagados de democracia barata –de garrafón– ficamos satisfeitos. E non nos decatamos do que ocorre realmente: a mesma xente, a mesma música –en fin, parecida–, o mesmo postureo… Ata que un día che mete ficha na pista o mesmo malote da tarima do Apolo.
Ese malote miroume o outro día á cara en forma de papeleta. Chantou os seus ollos nos meus e díxome: “hola, rubia, me llamo FE-JONS. ¿Quieres perrear conmigo?”. E nese momento, aproveitando o cutre xogo de palabras, imaxinei á miña avoa –que, desde a aldea, tivo que aturar á malotada do Apolo moitos anos– soltando a súa mítica frase: ¡QUE-VER-JONS-A!
