O vento do norte en Vigo
O vento do norte que o pasado sábado puña de punta as ondas da Ría de Vigo non chegou só á cidade. Con el, un sentimento de desacougo e expectación encrespaba tamén as bandeiras celestes das cafeterías e balcóns, puña silencio nos bares do Casco Vello e deixaba os coches aparcados nas rúas. O azul perfecto e ininterrompido do ceo volvíase turbio baixo ese vento de confusión. Era un vento rabudo que levou a vida cara o barrio habitualmente non tan vivo de Balaídos e enchoupou de risas nerviosas os ánimos de tódolos seareiros dende a mañá. O viño celeste e o licor café celeste escorregaba por gorxas celestes facendo que o ‘Miudiño’ e a ‘Rianxeira’ foran creando un recuncho protector ante a chegada do que ese vento do norte só estaba a anticipar.
Coma este vento frío e hostil seu, os deportivistas enfiaban o sur. Nin tan sequera ían encher as zonas do estadio asignadas, mais si estaban dispostos a facerse notar nas que ían ocupar.
Balaídos agardaba. Bengalas na entrada dalgún bar. A policía, expectante, estaba coma un can rabioso agardando a despoxarse da correa de tranquilidade que a mantiña atada ós seus furgóns . Bloqueaba as calellas e vixiaba as portas dos bares dende os seus escudos, con cada músculo disposto a exercer o seu deber ante o que se antollaba a previa dunha guerra moito máis que futbolística. Pero igual que para os bandos luso e otomán, a tarde estaba tamén destinada a decepcionalos a eles e non sacalos a pasear.
O sol ía caendo e as cancións celestes acadaban a forza do vento cando as tropas turcas chegaron ó seu destino. Pouco ruído. Os cans seguían na caseta. Algunha bengala máis apagada polo licor café, pero de novo, igual cá tempada pasada, volveu mandar a civilización. As bancadas non tardaron en ateigarse e o himno, cantado a capella baixo un rebumbio uniforme de bufandas celestes foi o espectáculo máis salientable dunha tarde na que o fútbol se limitou a un par de xogadas illadas, á loita incesante do medio do campo e a un “árbitro valiente”, quizais demasiado valiente.
O que pasou no céspede todos o saben: adiántase o Celta. Bermejo marca a pase dun nervioso Aspas que nunca deixou de loitar. O Celta erra un par de ocasións claras, volve a ter a caer na confusión das grandes citas, dubida co balón nos pés e o Deportivo non fai máis que agardar, ata que Valerón aparece unha única vez para reivindicar o seu talento. Gol e a seguir dándose uns contra os outros. Pero Undiano Mallenco sentía que a volta do derbi galego á Primeira División estaba a tomar demasiado protagonismo e decidiu, nunca mellor dito, tomar cartóns no asunto. Primeiro gardando no peto o que tería significado a expulsión de Zé Castro aínda na primeira parte, e máis tarde inventando o que supuxo a de Cabral ó comezo da segunda. De aí en diante, a decepción foi xeralizada. Non pelexas para os antidisturbios. Non máis goles para os seareiros e apenas algún que outro intento de fútbol (con ocasión errada de Iago Aspas a pase de Hugo Mallo) para os espectadores. Pouco máis. O resto quedou para a afección, cuxa voz seguiu cantando incluso ata despois de que o árbitro asubiara o final.
Batalla rematada sen pena nin gloria, cun pouso de decepción para cada un dos rivais: para os celtistas, dous puntos que marchaban para Coruña tras non ter marcado as súas oportunidades e ver como quedaban sen un xogador porque si; para os deportivistas, dous puntos que quedaban en Vigo por non poder ter rematado a un rival dubitativo e cun xogador menos.
En definitiva, podería ser mellor, pero tamén podería ter sido bastante peor.
