O efecto hipnótico do Bernabéu

21 Outubro, 2012

Alivio e decepción. Equipo e afección. Por primeira vez no que vai de tempada, e ata se podería dicir que dende que Paco Herrera e a canteira tomaron o mando no Celta, o equipo e os seareiros celestes non foron un. Ambicións diferentes. Sentimentos enfrontados. Onte, no Santiago Bernabéu, só compartiron as cores branca e celeste. Por primeira vez, os sete canteiráns titulares esqueceron o sentimento que semellan ter ido colleitando dende que medraron nas bancadas de Balaídos para entrar nunha sorte de transo catatónico que os fixo escoitar os asubíos de velocidade de Ronaldo e compañía, admirar o ceo azul e pretender escorregarse dos flashes de cámaras estroboscópicas, o que queda especialmente claro nos primeiros minutos do encontro.

A afección, coa mentalidade habitual, espallando o Miudiño e a Rianxeira lonxe de Galicia coma en calquera dos grandes desprazamentos. Dous mil persoas ateigaban a bancada visitante no que supuxo todo un reencontro das peñas de moitos lugares diferentes. Cantouse antes do partido coma nos arredores do propio Balaídos (no que atinxe, obviamente, a un eido puramente atmosférico, non físico) e ó longo do partido, nunha especie de exercicio de descrenza ante o que comezaron presenciando, berraron ata máis tarde de que a súa voz abandonase as súas gorxas.

Pero pola súa banda, o Celta descarado, de toque e calma e con tan poucos complexos coma moito criterio que sorprendeu nas sete xornadas previas (independentemente do resultado ou campo) foi esnaquizado polo escenario. O efecto mediático derivou nunha sensación diametralmente oposta á dos afeccionados. Unha zunido semellaba obstruír os oídos dos xogadores e unha luz branca coma o infinito, a súa vista. Chumbo nos pés, dor nas costas e cemento no cerebro.

Pases rifados.

Despexes sen sentido.

Ocos inesperados na presión.

Gol de Higuaín. A reacción de perplexidade de Sergio foi maior cá do propio Mourinho.

Só Borja Oubiña e Krohn-Dheli semellaban ser conscientes de estar xogando contra once humanos, e en canto o danés comezou a axudar ó capitán na saída de balón as ocasións erradas do Madrid baixaron dun xeito inversamente proporcional á posesión do Celta.

Aspas rabexaba cada vez que o balón andaba preto.

E entón, chegou o descanso; quecemento interrompido; alivio esquecido e decepción suspendida no ar.

A segunda parte comezou do mesmo xeito. Un Celta timorato pero máis centrado. Unha afección aínda cegada polas dúas últimas vitorias no mesmo lugar, inconsciente de que, daquela, Hugo Mallo era cadete e a Liga era non era un campionato bipolar. Un árbitro rigoroso ata o extremo, sempre do mesmo bando (sen caer e invencións nin artificios máxicos). Un Madrid consciente de que vai con vantaxe e de que entre semana recibe ó campión alemán.

Penalti estrito. Tira Cristiano. Non erra.

Cambios inexplicables. Park pensa en Corea. Bermejo turra.

Segunda aparición clara do Celta. Casillas tampouco dá oportunidade.

Remata o encontro.

O trámite xa pasou. As puñadas brancas foron frías, efectivas, sen grandes alardes estéticos nin excesos innecesarios.

O resultado non importa demasiado. Alivio dos xogadores por saír dunha vez por todas dese coliseo dourado de torturas. Decepción dos afeccionados, xustamente polo alivio dos primeiros. De tódolos xeitos, unha sensación de tranquilidade devólveos a todos a unha realidade na que saír sen expulsados ante as arelas localistas dos árbitros e sen mancados ante a impunidade dalgúns defensas desbocados (por Ramos máis que por Pepe) resultou un éxito conxunto de cara ó vindeiro sábado, de cara á afundir un pouco máis ó Coruña e a conservar a firmeza amosada en cada encontro disputado nun Balaídos que, pouco a pouco, vai tomando a forma e a ledicia celeste de non hai tantos anos.

Volta a Vigo con varios puntos de experiencia gañados.

O efecto hipnótico do Bernabéu

Artigos relacionados