O bo, o feo e o malo

Jorge Pan
Compositor:

28 Outubro, 2012

@jrgpan

Acúsase con frecuencia á información política de estar construída dun xeito simplista, onde hai bos, hai malos e hai tiros duns a outros. Se gañan os bos, os xornalistas acólitos brindan con whisky DYC nas páxinas dos seus medios, pegando tiros ó aire. Se gañan os malos, os mesmos xornalistas de antes apartan os seus tragos de alcol de destilería cutre e toman a Colt para botarse ó monte xunta ós seus foraxidos políticos favoritos.

Porén, neste caso o símil do western parécelle vir ó pelo ó resultado das nosas últimas eleccións. Agora que a resaca de spirit pelexón que nos deixou en Compostimes o período electoral parece que xa desapareceu, cómpre realizar unha reflexión sobria, cun descafeinado con leite dende a remota esquina dun saloon, sobre quen foron o bo, o feo e o malo destas últimas eleccións.

O máis guapo, o que levanta máis enaguas alí onde vai, aquel que ata dispón de club de fans propio, é indiscutiblemente Alberto Núñez Feijóo, mister President. Esa maioría absoluta recén reconquistada (e aumentada) suxire que o seu atractivo só aumentou cos anos, coma aquel do bo viño. Semella, aínda así, a teor dos 135.000 votos perdidos, que algúns dos que antes estaban abraiados pola súa deslumbrante beleza sospeitan agora dela. Que cren que se debe en boa parte ó seu dominio da maquillaxe. Que non fará co seu rostro, á vista do potingue co que ó parecer retoca as contas públicas? A maior sombra que se proxecta sobre o seu revalidado mandato coma sheriff é, sen dúbida, o lume amigo. Agás grande sorpresa, a opinión que esperten estes próximos catro anos de feijóocracia dependerán en gran parte do que faga o seu amigo Wild Wild Rajoy no veciño condado madrileño.

Caricatura de Moisés Blanco

O feo, á luz da boa e xenerosa perda de votos, debe ser Pachi Vázquez. Nunca foi a moza máis fermosa do lugar, pero é que agora todos arrenegan dela, esquívana nos salóns de baile, fan coma se nunca a coñecesen e os seus acompañantes habituais fan ver coma se a súa cama fose un terreo completamente descoñecido para eles. O seu padriño, o vello exsheriff Rubalcaba, di ter xa abondos problemas como para encargarse dos doutros. E as súas antigas compañeiras de baile, aquelas que parecían reverenciala, agora vólvense en contra dela. Pero xa se sabe: nun país tan húmido coma este, non hai mellor leña ca da árbore que caeu. Pouco hai que dicir sobre o decadente salón de baile socialista que non fose dito xa. O diagnóstico está claro: un partido sen ideas demasiado definidas só pode triunfar cando se ve coma unha opción clara de poder e atrae á masa de votantes útiles. Ou dito doutro xeito: unha discoteca sen mozas guapas só triunfa cando estas son, alomenos, unha opción fácil para quentarche o leito nas noites de inverno.

A figura do malo, por méritos propios, é a de Francisco Jorquera. El quixo ser a nota discordante naquel saloon postelectoral cheo de contida alegría para uns e de calmada introspección para outros. Escoltado polo xefe sioux Guillerme “Hiena sonriente” Vázquez, Jorquera decidiu mandar ó cuarto dos cacharros a pipa da paz e lanza-la hacha de guerra directa ó peito do outlaw Beiras, ó que acusou de ser un inopinado aliado do sheriff. E coma todo bo villano de western, que amais de malo é covarde, días máis tarde a súa tropa ó completo reculou e pediulle ó devandito outlaw que deixase de reclutar tropas nas lonxanas montañas rocosas e que volvese á cómoda casa común do nacionalismo. Agora, repudiado por todos, ó malvado Jorquera só lle queda a opción de voltar á casa, lambe-las feridas e, sentado na mecedora do seu porche, meditar sobre a vida.

Respecto ó intelectual Xoán Bascuas, o veterano foraxido Mario Conde e o sorrinte taberneiro Xosé Canedo, a súa actuación nestas eleccións non foi a dos temidos pistoleiros das estepas de Sonora que pretendían ser. Quedáronse, máis ben, sendo unhas versións galaicas da icona do western checo Limonádový Joe, aquel que non bebía whisky senón Kola Loka. E neste país, só os tipos duros bailan.

A conclusión destas eleccións no Lonxano (Nor)oeste ven sendo a mesma ca en tódalas eleccións anteriores, actuais e futuras. Non podo evitar imaxinarme a un triunfante Blondie Feijóo, dicindo ó modo de Clint que “neste mundo hai dous tipos de persoas: os que teñen un revólver cargado e os que cavan”. Quen disparará e quen irá collendo a pala para os vindeiros catro anos?

Artigos relacionados