A rutina de practicar
Aquí estou puntual no hospital ás 8:30h da mañá, cumprindo o meu papel coa bata branca posta a pesares do soño que teño por quedarme onte liada ata tarde coas redes sociais.
O meu médico toma un café e saúda aos compañeiros mentres eu son a sombra que todo o ve pero que nada comenta. A única maniobra que empregan como intento de aproximación aos estudantes de medicina é a recorrente pregunta de se xa temos clara a especialidade que nos gusta, coma se realmente fose sano e sensato saber que queres ser antes de empezar as rotacións onde coñecemos os diferentes servizos. Ímonos xa para a consulta, sen ningunha novidade na conversación, que me permitiu recoñecer que o meu titor segue sen saber o meu nome.
Remata o tempo de stand by mental, entra xa na consulta o primeiro paciente sorprendido por ver tanta bata branca agardando por el. Sorte, penso eu, que hoxe non temos que estar todos os estudantes co mesmo médico. Esta persoa comeza o relato da súa enfermidade. Diante del, permanecemos sentados dúas persoas ben diferentes:
– En primeiro lugar o médico, maior e serio, escoita e traduce o relatado á linguaxe médica tecleando con pouco acerto nun vello ordenador, sen levantar a vista do teclado.
– Ao seu carón estou eu, que parezo demasiado xoven para estar aí, e observo cunha estraña expresión entre a alegría por empezar a sentirme médico e curiosidade por ver se por fin, despois de 2 días neste servizo, este é un caso interesante.
Maldigo a miña mente inmediatamente, volveu desexar que ese pobre home tivese unha patoloxía diferente ás habituais para ver cousas novas. Así de bipolar é o noso papel: como aprendiz querería ver os casos máis raros e difíciles, como persoa desexaría que non houbera máis enfermidades ca gripes e cefaleas.
Iníciase a exploración física. Saio do meu papel de floreiro espectador uns segundos, pois o paciente esbirrou e tomei unha decisión propia: paseille un pañuelo para sonarse os mocos. De repente síntome útil, cando non foi máis ca un acto totalmente normal, xa non de médico, senón de persoa. Retomo a pasividade normal.
Volvemos á mesa para que o médico poida manter a súa particular pelexa co ordenador, esta vez para anotar os resultados da exploración física. Non me deixou intervir nela, pero o contorsionismo aprendido nestes días permitiume ver con total nitidez a farinxe irritada do paciente durante uns segundos.
No tempo que o médico inviste de novo no ordenador, segue o meu diálogo interno. Hai moitas cousas que me gustaría preguntarlle ao paciente pero, ¿pareceralle ben ao médico que tome a iniciativa? Penso que ademais de Relación Médico – Paciente, na carreira deberíamos ter materias como Relación Estudante en Prácticas – Médico Titor e Relación Estudante en Prácticas – Pacientes Varios.
Falamos co paciente do tratamento que vai seguir, explicándolle as pautas e a importancia dunha correcta administración. Curiosamente, o medicamento seleccionado polo médico é o mesmo que ten escrito na publicidade do bolígrafo co que escribe.
Anoto na miña libretiña as palabras clave sobre esta historia clínica, sen ningún dato identificativo para salvagardar o secreto profesional. Sempre fago a promesa de que esa mesma tarde buscarei o que poida sobre esa patoloxía: causas, tratamentos… Pero as veces, máis ben case sempre, as tardes son demasiado curtas.
Xa estamos despedíndonos do paciente, que tamén me aperta a man a mín, dándome as gracias. Empezo así, con estes rituais, a introducirme pouco a pouco no status de médico. Agradécesenos de corazón ata que facilitemos un pañuelo, e se nos chama doutores por levar posta unha bata branca.
Quería consultarlle algúns detalles deste paciente ao meu titor, basicamente palabras da historia clínica con significado aínda descoñecido para mín. Pero xa un novo paciente está sentado con nós. E de novo, unha voz interior convénceme baixiño de que este si vai ser un caso interesante de verdade.
Outro padecemento típico do estudiante de medicina: a hipocondría.
